سیاه پوستان آمریکا و رنج چندین قرن نژادگرایی
..................................................
خبرگزاری جمهوری اسلامی 87/08/13
سیاسی.آمریکا .انتخابات .سیاه پوستان
تهران-آمریکا به عنوان کشوری که داعیه ی مبارزه برای مردم سالاری اش گوش
فلک را پر کرده است،چهارم نوامبر برای تعیین رئیس جمهوری آتی خود
انتخاباتی را برگزار می کند که برای نخستین بار در طول تاریخ این کشور،
یک سیاه پوست را به جمع نامزدهای آن راه داده است.
براساس نظرسنجی های جدید، باراک اوباما نامزد سیاه پوست حزب دمکرات از مک
کین جمهوری خواه و سفید پوست پیش است، اما پرشماری از کارشناسان و
ناظران ناکامی اوباما را در راهیابی به کاخ سفید عمدتا به خاطر رنگ پوست
او و روحیه ی نژادگرایی حاکم بر این کشور، بعید نمی دانند.
به گزارش خبرگزاری فرانسه، گرچه برده داری از مدت ها پیش در آمریکا منسوخ
شده است، اما این کشور قرن ها نابرابری مستمر نژادی را در کارنامه ی
خود دارد.
به واقع، سفید پوستان سال 1619میلادی با پیاده کردن نخستین گروه بردگان
آفریقایی در ویرجینیا که آن زمان مستعمره ی انگلیس بود، برده داری را به
عنوان نیروی محرکه ی اصلی توسعه ی آمریکای امروزی ، رواج دادند.
گرچه ساکنان آمریکا سال 1776میلادی در پی یک منازعه ی مالیاتی، استقلال خود
را از بریتانیا اعلام کردند، اما برده داری و آلام و مشقات سیاه پوستان با
حمایت های جرج واشنگتن نخستین رئیس جمهوری کشور تازه تاسیس، ادامه یافت.
با وجودی که برده داری و تجارت برده به تدریج در سال های ابتدایی قرن
نوزدهم در عمده کشورهای اروپایی ممنوع و منسوخ شد، اما در سال های 1861
تا 1865 این پدیده که در جنوب آمریکا به طور گسترده اعمال می شد، نقشی
محوری در اختلافات میان دو بخش شمالی و جنوبی این کشور ایفا کرد و جنگی
داخلی را موجب شد که با پیروزی شمالی ها به پایان رسید.
تصویب سیزدهمین متمم قانون اساسی آمریکا در سال 1865 نیز که برده داری را
ممنوع اعلام کرد، پایان بخش رنج های سیاهان نبود، چرا که تشکیل گروهی
مخفی و خشن از نژادپرستان سفید پوست موسوم به کوکلوکس کلان ها را درپی
داشت.
یکی از دادگاه های آمریکا در سال 1896میلادی جدایی نژادی را که به طور
گسترده در ایالات جنوبی این کشور اعمال می شد، مجاز اعلام کرد و افزود که
نژادهای مختلف برابرند، اما می توان آنها را منفک کرد.
پس از آن در سال 1909، جامعه آمریکا شاهد تاسیس اتحادیه ملی برای پیشرفت
رنگین پوستان بود.
با آغاز جنگ جهانی دوم در سال 1941میلادی، آمریکایی های آفریقایی تبار در
این جنگ که تا سال 1945 ادامه یافت، درکنار هم میهنان شان برای آمریکا
جنگیدند ، اما در واحدهایی جدا از سفید پوستان.
با پایان جنگ جهانی دوم و در سال 1949، جدایی نژادی در نیروهای مسلح
آمریکا به موجب یک حکم ریاست جمهوری به طور رسمی پایان یافت و پنج سال
بعد نیز دادگاه عالی این کشور تفکیک نژادی در مدارس را ممنوع کرد.
نارضایتی و خشم سیاهان از نابرابری های نژادی، سال 1955میلادی با اقدام
روزا پارکس یک فعال حقوق مدنی سیاه پوستان که حاضر نشده بود صندلی خود را
در اتوبوس به یک سفید پوست واگذارد، نمود اجتماعی بیشتری یافت و جنبش
مارتین لوترکینگ یکی از رهبران کاریزماتیک حقوق مدنی را به دنبال داشت.
در پی آن، کنگره آمریکا سال 1957 قانون حقوق مدنی را که امکان شرکت تمامی
سیاه پوستان در انتخابات را فراهم می ساخت، تصویب کرد. اما این قانون در
بسیاری از ایالات جنوبی آمریکا ، اجرا نشد.
سال 1960نیز متممی به قانون حقوق مدنی افزوده شد که براساس آن، کسانی که
از ثبت نام افراد برای رای دادن و یا شرکت انها در انتخابات جلوگیری می
کردند، مجازات می شدند.
با تداوم و اوج گیری جنبش حقوق مدنی در آمریکا که در بسیاری از بخش های
این کشور با خشونت های جدی همراه شد، مارتین لوترکینگ سال 1963در واشنگتن
دی سی در برابر 200هزار نفر سخنرانی و اعلام کرد: رویای من این است که
چهار فرزندم بتوانند روزی در کشوری زندگی کنند که قضاوت درباره آنها،
براساس رنگ پوست شان صورت نگیرد.
سه سال بعد، فعالان رادیکال حزب پلنگ سیاه را در کالیفرنیا بنیان نهادند
و سال 1968 با ترور لوترکینگ، آشوب های نژادی سراسر آمریکا را فراگرفت.
مبارزه ی سیاه پوستان برای بهبود وضعیت خود ادامه یافت، به طوری که
کالین پاول سال 1989به عنوان نخستین آفریقایی- آمریکایی در صدر نیروهای
مسلح و سپس وزارت خارجه آمریکا قرار گرفت.
با این حال ، تداوم روح نژادگرایی حاکم به ویژه در نهادهای دولتی آمریکا
و ضرب و جرح یک موتورسوار سیاه پوست توسط نیروهای پلیس لس آنجلس در سال
1992، این شهر را به صحنه ی شورش های نژادی بدل کرد که دستکم 59 کشته به
جا گذاشت.
سال 1995 میلادی، در تجمعی که ملت اسلام برگزار کرده بود، 800 هزار
آمریکایی -آفریقایی ناراضی شرکت کردند.
در سال 2005، کاندولیزا رایس به عنوان نخستین زن سیاه پوست، وزیر امور
خارجه آمریکا شد.
و سه سال بعد، باراک اوباما سناتور سیاه پوست ایالت ایلینویز موفق شد نام
خود را به عنوان نخستین آمریکایی آفریقایی تباری که به طور رسمی نامزد
یک حزب سیاسی مهم آمریکا برای انتخابات ریاست جمهوری شده است، ثبت کند.
پرشماری از مردم آمریکا به ویژه سیاه پوستان که درگیر مشکلات و معضلات
داخلی و خارجی زیادی از جمله جنگ طلبی و سیاست خارجی نادرست دولتمردان
خود، بحران اقتصادی، وضعیت معیشتی، بیکاری و تحصیلات هستند، به کورسوی
امید به تغییر یی که اوباما وعده ی آن را داده است، در نظرسنجی های
انتخاباتی از یک سیاه پوست حمایت کرده اند.
اما بی تردید، رای مستقیم مردم آمریکا تنها عامل سرنوشت ساز در انتخابات
روز سه شنبه ی این کشور نیست و برای مشخص شدن نامزد پیروز و همچنین
عملکرد رئیس جمهوری آتی اعم از سیاه پوست و یا سفید پوست، باید صبر پیشه
کرد.
مترجمام 1442**2313**
شماره 096 ساعت 13:12 تمام
