«روز نكبت» سرآغاز خواب اعراب در مقابل جنایات صهیونیسم

«نكبت» در لغت به معنای مصیبت و فاجعه است و در اصطلاح كه در میان فلسطینیان به «یوم النكبة» معروف شده، به روزی گفته می شود كه در آن صدها هزار فلسطینی از خانه و كاشانه خود آواره شده اند و بعد از اینكه ملت فلسطین خانه و سرزمین خود را از دست دادند، صهیونیست ها اقدام به تأسیس كشور جعلی به نام «اسرائیل» كردند.
برغم اینكه سیاستمداران 15 مه 1948 (26 اردیبهشت) را تاریخ شروع مصیبت ملت فلسطین می دانند، ولی درد و رنج این ملت پیش از این و در حمله گروهك های تروریستی صهیونیستی به روستاها و شهرهای فلسطینی به منظور كشتار جمعی و ایجاد ترس و وحشت در وجود ساكنان به منظور تسهیل در كوچاندن اجباری آنها صورت گرفت.
بعد از طرح «ترانسفر» یا كوچاندن اجباری فلسطینیان توسط گروه های شبه نظامی صهیونیست، این روند توسط دولت جعلی رژیم صهیونیستی ادامه پیدا كرد و كوچ اجباری برای اسكان صهیونیست ها به منظور حفظ این غده سرطانی همچنان ادامه دارد.
روز نكبت باعث كوچ اجباری 800 هزار فلسطینی از روستاها و شهرهای تاریخی فلسطین به كرانه باختری، نواز غزه و كشورهای اردن، مصر، سوریه، لبنان و عراق شد و رژیم صهیونیستی در جریان اشغال فلسطین در سال 1948 حدود 531 شهر و روستای فلسطینی را نیز تخریب كرد و كشتارهایی را به راه انداخت و بر اثر آن بیش از 15 هزار فلسطینی را قتل عام كرد.
بر پایه آخرین آماری كه مركز اطلاع رسانی فلسطین در تاریخ بیست و سوم اردیبهشت سال گذشته (94) ارایه كرده، شش میلیون و یكصد هزار نفر در فلسطین اشغالی ساكن و به همین اندازه بیرون از سرزمین مادری آواره اند كه از این شمار، فقط پنج میلیون و 49 هزار نفر در آژانس امدادرسانی و كاریابی برای آوارگان فلسطینی (آنروا) پرونده دارند.
پس از گذشت 68 سال از صدور قطعنامه شوم تقسیم فلسطین، قطعنامه های تبعیض آمیز سازمان ملل همچنان علیه ملت فلسطین ادامه یافته و خاطرات تلخ روزگار نكبت را بیش از پیش برای ملت ستم دیده و آواره تداعی كرد كه اعدام های میدانی، بازداشت های غیر قانونی و بدون تفهیم اتهام و یورش های مكرر به مسجد الاقصی تلخی این خاطرات را دو چندان می كند.
در این میان نهادهای بین المللی نه تنها هیچ نقش سازنده ای در حمایت از ملت فلسطین نداشته اند، بلكه با اقدامات خود روز به روز باعث تشدید درد و رنج ملت فلسطین شده اند و آوارگان روز به روز امید خود را برای بازگشت به سرزمین مادریشان از دست داده اند.
در مضحك بودن اقدامات مجامع بین المللی در حمایت از فلسطین همین بس كه در سال 2008 (1387) و شصتمین سالگرد روز نكبت، بان كی مون دبیر كل سازمان ملل در گفتگوی تلفنی با محمود عباس رئیس تشكیلات خودگردان فلسطین با فلسطینیان به علت مشكلاتی كه پس از تأسیس رژیم جعلی «اسرائیل» برایشان پیش آمده ابراز همدردی كرده و از واژه «روز نكبت» استفاده كرد كه این مسئله اعتراض نماینده رژیم صهیونیستی در سازمان ملل را در پی داشت. البته وی هفته قبل از آن با نخست وزیر رژیم صهیونیستی نیز گفتگو و تأسیس رژیم جعلی
«اسرائیل» را تبریك گفته بود.
البته تنها نمی ‌توان صهیونیست ‌ها را عامل توطئه اشغال و آوارگی ملت فلسطین دانست؛ بلكه باید این حقیقت را هم در نظر گرفت كه اشغال فلسطین نتیجه فرایندی بود كه در سال 1897 میلادی در شهر «بال» سوئیس شروع شد و طی مراحلی با قیمومت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه شوم «بالفور» در سال 1917 میلادی مقدمات حضور صهیونیست ‌ها در فلسطین و واگذاری این سرزمین به آنها فراهم شد تا این كه سازمان ملل متحد در تاریخ 29 نوامبر سال 1947 میلادی نزدیك به یك سال قبل از وقوع فاجعه اشغال فلسطین در سال 1948، قطعنامه شمار 181 خود را در مورد فلسطین صادر كرد و این كشور را میان یهودی ‌ها و عرب‌ ها تقسیم كرد.
33 كشور از جمله آمریكا و انگلیس و كشورهاي اروپایي به این قطعنامه راي مثبت دادند و 13 كشور به آن راي مخالف و 10 كشور هم راي ممتنع دادند. این زمان بود كه توطئه اشغال قلب جهان اسلام توسط مجامع بین ‏المللي شكل آشكارتري به خود گرفت و قطعنامه 181 در سازمان ملل مهر تأییدي بود بر وجود یك توطئه جهاني براي اشغال فلسطین و جدا كردن این منطقه مهم و حیاتي از پیكره كشورهاي اسلامي و عربي و واگذاري آن به مهاجران یهودي.
بنابراین با یادآوری مصیبت های ملت ستمدیده فلسطین در 68 سال گذشته و اشغال سرزمین های اسلامی توسط صهیونیست ها، باید گفت كه اولویت اصلی جهان اسلام دفاع از این سرزمین و آزادسازی آن از چنگال اشغالگران است.
البته كوتاهی كشورهای عربی و اسلامی بر كسی پوشیده نیست و بر همگان واضح است كه اگر سستی و ضعف و چند دستگی كشورهای عربی نبود، ما اكنون شاهد دردناك‌ ترین واقعه تاریخ یعنی مسئله فلسطین نبودیم و آوراگی این ملت مظلوم را نظاره گر نبودیم.
در این میان ما شاهد آن هستیم كه عربستان به جای مبارزه با دشمنان شماره یك جهان اسلام یعنی رژیم صهیونیستی و تروریست های مورد پشتیبانی آن، مردم یمن را آماج حملات خود قرار داده و هزاران نفر از آنها را شهید و میلیون ها نفر دیگر را آواره كرده است.
در چنین وضعی، روشن است كه آوارگان فلسطینی، زندانیان دربند رژیم صهیونیستی، ساكنان محاصره شده غزه و فلسطینیان كرانه باختری و قدس اشغال شده نمی توانند به یاری رسانی دیگر دولت های عرب چشم داشته باشند. هفت دهه رنج پیاپی، باید به آنان آموخته باشد كه نه قطعنامه های سازمان ملل متحد، نه تهدیدهای لفظی اروپایی- غربی و نه حتی ادعاها و شعارهای دولتمردان عربی دستاوردی ملموس برای آنان نداشته و تنها راه رهایی از چنگال اشغالگران، همبستگی میان گروه های گوناگون فلسطینی و ایستادگی روی پای خود برای رسیدن به «فلسطین از نهر تا بحر» است.در این میان جای خالی اقدام عملی هماهنگ و یكپارچه از سوی دولت های عربی- اسلامی برای پایان دادن به ظلم جاری بر ملت فلسطین همچنان احساس می شود.
یادآوری خاطرات تلخ گذشته و مشاهده واقعیت های امروز جهان اسلام كه برخی حكام كشورهای عربی بی توجه به مصائب این ملت به دنبال بلندپروازی های خود هستند، باعث تشدید مصیبت های فلسطینیان شده و گویی كه تنها دستاورد روزگار فعلی برای آنها نكبت یا فاجعه مضاعف است و چه نكبتی فراتر از اینكه حكام عرب مسئله اول جهان اسلام را فراموش كرده باشند و سرگرم زیاده خواهی های خویش باشند.
تهیه : محسن عزیزی
خاورم**9364**1275