مناسب ترين زمان براي جداكردن اتاق كودك !

به گزارش روزپنجشنبه پايگاه خبري پليس ، سروان مهدي دولتخواه كارشناس ارشد روانشناسي باليني مركز مشاوره معاونت اجتماعي فرماندهي انتظامي خراسان جنوبي
در مقاله اي نوشت: در سن 12 تا 18 ماهگي ترس كودك از تاريكي برايش مفهوم پيدا نكرده است.
ادامه مطلب به اين شرح است: پس از اين سن، كودك توان مراقبت از خود را دارد؛ اما پيش از آن، توان مراقبت از خود را ندارد و ممكن است دچار آسيب (خفگي) شود. گذشته از اين، گرماي وجود مادر و صداي ضربان قلب او در آرامش و رشد عاطفي او بسيار مؤثر است.
تماس بدني كودك با مادر، سبب افزايش ترشح هورمون پرولاكتين در شير مادر مي‏شود و افزون بر اين، مادر مي‏تواند در مرحله ي آسيب‏پذيري خواب كودك به او كمك كند و براي انتقال كودك از خواب سبك به عميق و برعكس، به او ياري برساند.
چند توصيه:
1- كودك بايد از نظر محبت سير باشد در اينصورت جدا شدن برايش راحت تر خواهد بود، اگر به بچه توجه نكنيم و يا كم توجهي كنيم دوست دارد زمان خواب، بين پدر و مادر بخوابد.
2- زماني كه كودك در اتاق شما مي خوابد رختخواب جداگانه اي داشته باشد و در رختخواب خود و با كمي فاصله كنار شما بخوابد.
3- براي اينكه به ويژه بعد از سال اول، كودك را جدا كنيم بهتر است والدين در اتاق خواب كودك حضور پيدا كنند براي او قصه بگويند تا به خواب رود.
اگر كودك در سن بالاتري است و تا صبح چند بار بيدار مي شود و مي‌خواهد به رختخواب والدين برگشته و پيش آنها بخوابد، در اينجا مقاومت والدين به ويژه مادر نقش اساسي و مهم را دارد.
مادر بايد به همراه كودك به اتاق او برگردد و تا موقع خوابيدن كنار او باقي بماند، اگر مادر اين روند را براي مدتي مانند يك ماه ادامه دهد اما تنها يك مرتبه به كودك اجازه خوابيدن در كنار خود را بدهد، تمام زحماتش از بين خواهد رفت.
4- گاهي ممكن است حادثه اي ناگوار پيش آيد (مثل مرگ يكي از نزديكان) و در دل كودك ترس ايجاد شود و بخواهد تا مدتي پيش والدين بخوابد در اين صورت نيز توصيه مي شود رختخواب او كاملا جدا و با فاصله باشد.
5- اگر سن كودك شما بالاتر رفته و اتاق خواب او را جدا نكرده ايد توصيه مي شود از جدا كردن مرحله به مرحله استفاده كنيد.
يعني كودك در مرحله اول در رختخواب خود در اتاق والدين بخوابد، بعد رختخواب او به تدريج فاصله بيشتري از رختخواب والدين بگيرد تا آنكه به اتاق خودش منتقل شود.
6- لازم است كه محيط خواب تاريك و آرام باشد پس هرگز كودك خود را از تاريكي نترسانيد.
نور موجب مي شود كه برخي از هورمون ها كه درطول شب و تاريكي مي توانند در بدن تاثير داشته باشند به ميزان لازم ترشح نشوند و با توجه به اينكه هورمون رشد كه در دوران كودكي اهميت زيادي دارد هنگام خواب شبانه به ميزان كافي ترشح مي شود. بعضي از والدين كودكان خود را از تاريكي ترسانده و باعث مي شوند تا كودك اعتماد به نفس كافي براي تنها خوابيدن را نداشته باشد. براي اينكه كودكتان تاريكي و روشنايي را درك كند گاهي در قالب بازي او را بلند كنيد تا خودش لامپ را روشن و خاموش كند.
7- والدين مي توانند براي زمان‌هايي كه كودك در تخت خود مي‌خوابد چند ستاره به او بدهند و براي هرچند ستاره اي كه دريافت كند جايزه‌اي در نظر بگيرند تا اين روند رفتاري در كودك تشويق شود جدا كردن اتاق كودك در سنين بالا بايد مرحله اي انجام شود.
چنانچه مي خواهيد اتاق كودك را در سنين بالاتر جدا كنيد، اين كار را به شكل مرحله اي انجام دهيد.
البته اگر كودك شما در برابر اين عمل شما از خود استقامت نشان مي دهد ابتدا تخت او را در اتاق خود قرار دهيد سپس فاصله تخت را از تخت خود دور كنيد و به تدريج آن را به اتاق خودش انتقال دهيد.
راه ديگري كه پيشنهاد مي شود تشويق كردن كودك است، تزئين اتاق و يا دادن جايزه به كودك يكي از اين موارد است، به كودك خود وعده بدهيد هر روز صبح كه از خواب بلند مي شود اگر در تخت خواب خودش باشد يك هديه دريافت مي كند.
زماني كه كودك به خوابيدن در تخت خواب والدينش تمايل نشان مي دهد مادر نبايد اين اجازه را به او داده و تلاش كند با استفاده از سرگرميهاي مختلف مثلا خواندن شعر و يا تعريف كردن داستان مورد علاقه كودك، او را به اتاق خودش برگرداند.
عواملي بايد شما را براي جدا كردن كودك آماده كند كه اين عوامل:
ترس و اضطراب: جدا كردن اتاق كودك در ابتداي تولد يكي از راهكارهاي اصلي براي كاهش ترس و اضطراب است و همچنين نقش موثري در وابسته نشدن كودك به مادر دارد.
بسياري از مادران به خاطر راحتي خود و تصور اينكه نبايد نوزاد را از خود دور كنند معمولا اتاق كودك را جدا نمي كنند، در صورتي كه همين جدا نكردن كودك از خود، ريشه بسياري از وابستگي ها و ترس و اضطراب ها است با جدا كردن اتاق كودك در ابتداي تولد، كودك تصوري از ترس و اضطراب ندارد و بيقراري هم نخواهد كرد.
اما در شش ماهگي ممكن است كودك بيقراري كند كه مادر مي تواند با روشن كردن چراغ اتاق، مانع از اين ترس در كودك شود.
ترس در كودكان بسته به شرايط سني آنها درجات گوناگوني دارد، دو بخش اعظم هراس هاي كودكان دو ساله، ناشي از صداهاي غريب و نامأنوس براي آنهاست، از جمله صداي حركت قطار و كاميون، صداي رعد و برق، جاروبرقي يا حتي سيفون توالت اما برخي ديگر از ترس هاي كودكان در اين مقطع سني جنبه ديداري نيز دارد.
مثلاً با ديدن رنگ هاي تيره، اشياي خيلي بزرگ، منزل تازه اي كه به آن اسباب كشي كرده اند يا با فرورفتن در آب، امكان بروز اين نوع هراس ها در آنها وجود دارد.
نوع ديگر از ترس و هراس هاي اين سنين از كودكي به ترس هاي شخصي و فردي آنها مربوط است؛ترس هايي چون وحشت از رفتن مادر از منزل براي انجام كار يا جدا ماندن از او هنگام خواب يا ترسيدن از حيوانات به خصوص حيوانات وحشي.
علاوه بر اينها ترسيدن از تاريكي يا زيرزمين خانه ها يا هراس از دزد يا اشخاصي كه در گوشه اي پنهان شده اند از ديگر ترس هاي رايج در سنين بين سه تا چهار سالگي است اما با بزرگ تر شدن بچه ها، باز هم به احتمال زياد نوع ترس هاي آنها دچار تغييراتي مي شود.
به اين دليل كه كم كم به دنياي اطرافشان معقول تر نگاه مي كنند،سعي كنيد هميشه خصوصيات برجسته كودك را - هر چند هم كه ناچيز و كوچك باشند- تحسين كنيد.
با بزرگ جلوه دادن شهامت هاي كوچك كودك، او را در خصوص رفتن به تاريكي، تنها خوابيدن و شنا كردن در آب حمايت كنيد و به او اعتماد به نفس ببخشيد تا براي گام هاي بعدي در زندگي اش انگيزه و تمايل داشته باشد.
با توجه به نقش تاثير گذار والدين در جلوگيري از بروز عادات نامطلوب در كودكان و همچنين اختلالات شخصيتي در آنها كه خود زمينه ساز بسياري از نابساماني هاي فكري و اجتماعي در آنها مي شود راهكارهاي زير جهت كاهش ترس در كودكان امري مفيد خواهد بود:
1- نگراني ها و ترس فرزندان خود را مورد تمسخر قرار ندهيد و هرگز آنها را به خاطر ترسي كه دارند، تحقير و سرزنش نكنيد:
با آنكه چنين ترس هايي ممكن است ساده لوحانه يا غيرمنطقي به نظر آيد، ولي براي فرزند شما واقعي و جدي هستند، كوشش نكنيد كه او را سرخورده يا خشمگين سازيد، گوش دهيد و ببينيد ترس هاي فرزند شما چيست.
اين ترس ها را تصديق كنيد و بگذاريد فرزند شما بداند كه مايل هستيد او را كمك كنيد، به فرزندانتان فرصت دهيد تا بتواند بر اين ترس هايش چيره شود، ممكن است هفته ها يا ماه ها و حتي مدت بيشتري طول بكشد، گفت و شنود با فرزندان درباره ترس ها و نگراني هاي ايشان باعث مي شود كه از اثر فراگير آنها كم كند.
براي رفع نگراني هاي فرزندتان برايش توضيحات منطقي و ساده اي ارائه كنيد:
راجع به ترس هاي خودتان و نحوه چيره شدن بر آنها براي فرزندتان توضيح دهيد، سعي كنيد كه حساسيت آنان را نسبت به منبع ايجاد ترس كم كنيد، تلاش كنيد احساس او را بشناسيد .
به ترسش احترام بگذاريد و او را با ترسي كه دارد بپذيريد مثلا به جاي اينكه بگوييد:« گربه كه ترس نداره! ببين با ديدن من فرار ميكنه» به سادگي از كنار آن رد شويد . در عوض مي توانيد بگوييد:« بيا كنار من ، صداي گربه خيلي بلند بود، ما را هم ترساند. من هم زماني كه سن تو بودم گربه را كه مي ديدم مي دويدم پيش مادرم. بيا با هم سعي كنيم كه ديگه از گربه نترسيم » و با خنده ادامه دهيد: « او بايد از ما بترسد»
2047/