بطور قطع این رشد و شكوفایی را نمی توان مستمر و مداوم دانست و برای استمرار این حركت باید به تامین لوازم و ابزارهای متعدد از جمله تزریق منابع مالی، نمایشنامه های مطلوب، سالن های مناسب و جذب تماشاگران همت گماشت.
سرمایه اصلی تئاتر به مانند بسیاری از هنرهای نمایشی، تماشاگر است و هنر تئاتر برای نگهداشت آنان به همه این امكانات و تجهیزات، منابع و سالن های مناسب نیازمند است.
واقعیت این است كه تئاتر كشور در سال های اخیر خیلی از این ابزارها و لوازمات را بطور نسبی در اختیار نداشت از این رو همواره با مشكل جذب مخاطب روبرو بوده است.
اكنون مهمترین واقعه و رویداد تئاتر كشور در جشنواره تئاتر فجر رقم می خورد در حالیكه نباید تمام نگاه ها برای رفع مشكلات این حوزه در این جشنواره خلاصه شود.
تئاتر فجر در حقیقت كارنامه یك سال تلاش طاقت فرسای گروه های هنرهای نمایشی كشور را به معرض نمایش می گذارد و این رویداد هنری به مثابه یك گردهمایی برای اهالی تئاتر و هنرهای نمایشی عمل می كند و می توان در این دورهمی برخی مشكلات را بیان كرد تا راهكارها اندیشیده شود.
جشنواره تئاتر فجر نمادی از تئاتر كشور و میعادگاه برترین نمایش های صحنه ای یك ملت است كه در مدت 12 روز به معرض دید تماشاگران گذاشته می شود. جشنواره تئاتر فجر، چشم انداز هنرهای نمایشی كشور در سال آینده را ترسیم می كند و از این جایگاه می توان بضاعت هنرهای نمایشی یك سال هنرمندان این عرضه را به قضاوت و داوری نشست.
با اینحال آنچه در یكسال اخیر در تئاتر كشور با همه كاستی ها و ضعف ها خودنمایی كرد، رونق تئاتر خصوصی در این عرصه بوده است. این گونه هنرهای نمایشی در كوران این مشكلات آهنگ رشد در پیش گرفت و اگر حمایت ها بیشتر شود انتظار می رود این رشد همچنان ادامه یاید.
این اتفاق را می توان تجدید حیات و زندگی دوباره هنر تئاتر در این مرز و بوم دانست و این رویداد در حقیقت اتفاقی كوچكی نیست كه آن را كوچك شماریم زیرا تئاتر در میان رقیبان قدرتمندی چون تلویزیون و سینما سربر آورده است.
نمایش های خیابانی شكل دیگری از تئاتر است كه در سال های اخیر با رونق نسبی در كشور مواجه شده، این نوع هنر نمایشی مخاطبان عام را با تئاتر آشنا كرد و از این رهگذر رونق هنرهای نمایشی در كشور دو چندان شد.
تئاتر همواره با حضور مخاطب عام و خاص رونق یافت و استقبال مخاطب عام از تئاتر هرگز به معنای دور شدن هنرهای نمایشی از محورهای اندیشگی، هنری و زیبایی شناسی نیست. مخاطب عام سرمایه تئاتر است و بدون آن هنرهای نمایشی به سرانجام نخواهد رسید.
تئاتر در تمام دوران حیات خود با مخاطب عام به رشد خود ادامه داده و در ایران هنرهای نمایشی مثل تعزیه كاملا متكی به مخاطبان عام و البته خاص بوده است. هر هنری برای رشد نیازمند مخاطبان انبوه است و هنر تئاتر نیز از این قاعده مستثنی نیست.
تئاتر و هنرهای نمایشی باید طوری به حركت و راه خود ادامه دهد كه وارد بطن زندگی مردم شود در حالیكه هنوز چنین اتفاقی در صحنه تئاتر كشور رخ نداده است.
تئاتر ایران فقط جشنواره تئاتر فجر نیست بلكه برای شكوفایی این هنر باید در طول سال، حركت هایی این چنینی پایه ریزی كرد. برای رشد تئاتر كشور باید نسبت به بضاعت های این هنر در كشور آگاهی یابیم.
بطور مثال باید بدانیم چه تعداد سالن، مخاطب، نمایشنامه های با كیفیت، تحقیق و پژوهش، دانشگاه و فارغ التحصیل این هنر در كشور وجود دارد تا براساس آن برنامه ریزی كرد تا تئاتر كشور بیش از پیش پله های ترقی را طی كند.
تئاتر و هنرهای نمایشی در كنار تجربه و دانش به كیفیت نزدیك می شود، از این رو در كنار تجربه آموزی باید نگاهی پررنگ به نقش دانشگاه در این فرایند داشت و خروجی آن را به عنوان آینده سازان تئاتر كشور مورد توجه قرار داد.
از: علی حبیبی - دبیر ایرنا
فراهنگ ** 1071 ** انتشار دهنده: امید غیاثوند
تهران - ایرنا - سی وپنجمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر در حالی از اول بهمن ماه آغاز شد كه به نظر می رسد تئاتر كشور اندكی از دوران ركود و كم رونقی سال های گذشته فاصله گرفته و به روزهای رشد و شكوفایی نسبی خود نزدیك شده است.
