مدارسي كه دانش آموزان را براي زندگي آينده آماده نمي كنند - علي حبيبي*

واقعيت محتواي آموزش مدارس ما اين است كه دانش آموزان را براي زندگي آينده آماده نمي كند هر چند دانش آموز بتواند در كنكور قبول شود، به عبارتي آموزش و پرورش دانش آموزان را بيشتر براي موفقيت در آزمون ها آماده مي كند و مهارت زندگي و حضور در اجتماع را به آنان نمي آموزد؛ شايد مهمترين عاملي كه باعث شد كه مدارس به چنين راهي بروند تقاضاهاي والدين از مدارس است.
والدين از مدارس مي خواهند كه فرزندان آنان را براي موفقيت در امتحانات پايان سال و كنكور آماده كنند و دقيقا مشكل نظام تعليم و تربيت كشور از اين نقطه آغاز مي شود.
مدارس شايد اعتراضات والدين در خصوص شهريه و كمك هاي مردمي به آموزشگاه ها را نپذيرند اما به تقاضاهاي آنان براي افزايش كيفيت آموزش تا حد امكان پاسخ مثبت مي دهند.
اما اينجا يك پرسش اساسي مطرح است، اينكه آيا مدارس به موضوع پرورش و تربيت كه كلمه دوم دستگاه آموزش و پرورش كشور است، توجه كافي نشان مي دهند.
آموزش و پرورش از دو واژه «آموزش» و «پرورش» تشكيل شده و در هيچ جاي مقررات نيز اشاره نشده كه يكي از آنها نسبت به ديگري برتري دارد. بنابراين در محتواي آموزشي بايد به صورت يكسان به آن توجه شود تا تعليم و تربيت نسل آينده به صورت متوازن انجام گيرد.
پرورش و به عبارتي تربيت فقط به مساله اعتقادي و باورهاي دانش آموز ربط پيدا نمي كند بلكه به آموزش مهارت هاي زندگي و اجتماعي يك فرد نيز برمي گردد.
آموزش و پرورش فقط خواندن و نوشتن نيست و هيچكس نيز با دستيابي به اين مهارت، براي زندگي آينده آماده نمي شود. خواندن و نوشتن مهارتي است براي دستيابي به مهارت هاي ديگر. شايد در گذشته كسي كه خواندن و نوشتن بلد بود به عنوان فرد باسواد تلقي مي شد اما اكنون اينگونه نيست زيرا جامعه با تغييرات و تحولات گسترده اي روبرو شده و فرد براي حضور موفقيت آميز در چنين جامعه اي به كسب سواد و مهارت هاي ديگر نيز نيازمند است.
بطور مثال دانش آموزان براي حضور در جامعه بايد مهارت هاي مربوط به كامپيوتر را بياموزند تا بتوانند از طريق اينترنت به خيلي از اطلاعات حياتي و مورد نياز دست پيدا كنند هرچند از مدت ها قبل خيلي از مدارس اين آموزش ها را در برنامه هاي فوق خود گنجانده اند، اما محتواي آموزش مدارس هنوز به مهارت هاي روز كمتر توجه مي كند.
مطالب آموزش و پرورش به روز نيست و مهارت هاي روز را به دانش آموزان ارائه نمي دهد براي مثال استفاده مفيد و موثر از كامپيوتر نيازمند دانستن زبان است اما آموزش زبان مدارس مثل گذشته است و فقط كسب نمره و قبولي در اين درس ملاك است.
با اينحال مهارت هاي زندگي فقط اين نيست، بلكه دانش آموزان بايد براي حضور موفقيت آميز در جامعه به مهارت هاي ديگر مثل شيوه حل مساله، نه گفتن به تقاضاهايي در خصوص ورود به آسيب هاي اجتماعي، تعامل با ديگران، رعايت حقوق ديگران و احترام به والدين و بزرگترها آشنايي پيدا كنند.
محتواي آموزش مدارس هنوز دانش آموزان را براي زندگي آينده آماده نمي كند چون خروجي هاي اين نظام بخاطر بيگانگي با مهارت هاي زندگي نمي توانند تعامل درستي در جامعه و محيط خانواده برقرار كنند و از طرف ديگر آموزش هاي مدرسه حتي دانش آموزان را توانمند در بازار كار تربيت نمي كند و در يك كلام بايد گفت كه مدارس مثل گذشته خواندن و نوشتن و همچنين آمادگي نسبي براي موفقيت در كنكور به دانش آموز مي آموزند و از نظر كارآفريني، اشتغال و همچنين آشنايي با مهارت هاي زندگي چندان موفق عمل نمي كند.
براي نيل به اين اهداف بايد آموزش و پرورش در محتواي آموزشي خود تجديد نظر و مطالبي به دانش آموزان ارائه كند كه او را مجهز به انواع مهارت هاي زندگي و اجتماعي كند كه در اين صورت خيلي از مسائل مربوط به كارآفريني، اشتغال و حتي آسيب هاي اجتماعي نيز برطرف خواهد شد.
---------------------------------------------------------------------------
** دبير اجتماعي ايرنا

اجتمام**1569**1021
انتشار: حسين نوروزيان