پاس‌كاری به جای پاسخگویی

به گزارش ایرنا، در حالی كه محرومیت یك تیم و كسر امتیاز در لیگ های خارجی ممكن است تنها به عذرخواهی و استعفای مدیران آن باشگاه منجر شود اما در ایران و با قطعی شدن جریمه، حكم محرومیت به مانند توپی است كه مدیران مختلف فوتبال و باشگاه ها سعی دارند آن را به دیگری پاس داده و بار مسوولیت خود را كم كنند.
مصداق كامل این فرار از پاسخگویی در پرونده «مانوئل ژوزه» سرمربی پرتغالی پیشین تیم فوتبال پرسپولیس است كه پس از تایید محكومیت این باشگاه و پرداخت جریمه های كلان، مسوولان وقت سعی داشتند تا خود را مبرا از این اشتباه كرده و مدیران پیشین را در این كار مقصر جلوه دهند.
بسیاری از كارشناسان با بررسی محرومیت باشگاه های ایرانی و بازنده بودن آنها در دعاوی بین المللی به این واقعیت اعتراف می كنند كه شیوه تنظیم قرارداد در ایران با الگوی حرفه ای آن در دنیای فوتبال بسیار متفاوت است؛ شیوه تنظیم قرارداد بازیكنان داخلی و مشهور كشورمان همراه با بازیكنان خارجی شاغل در لیگ برتر از یك قاعده خاص پیروی می كند كه در كمتر كشوری اجرا می شود.
این در حالی است كه در فوتبال حرفه ای روز دنیا در زمان عقد قرارداد با بازیكنان، كادر فنی، اسپانسر (حمایت كنندگان مالی) و تمامی معاونت ها در زمینه بند بند قرارداد نظر می دهند و پس از تایید تمامی آنان، قرارداد نهایی امضا می شود اما در ایران بنا بر برخی از اخبار، رویه عقد قرار داد اینگونه نیست.
روند عقد قرارداد در كشور ما به این شكل است كه ابتدا بازیكن به همراه ایجنت یا همان مدیر برنامه هایش به منظور دیدار با مدیرعامل یا سرپرست باشگاه به دفتر باشگاه یا محلی در خارج از باشگاه می رود و پس از ایراد شرط و شروط های مورد نظر امضا قرارداد صورت می گیرد و از آنجا كه غالب مدیران فوتبالی كشورمان ورزشی نبوده و از تبعات امضای خود در محاكم داخلی و بین المللی آگاه نیستند با یك امضای ساده خود و باشگاه را در بسیاری از موارد به دردسر می اندازند.
به عنوان مثال مهدی طارمی مهاجم سابق تیم فوتبال پرسپولیس یكی از این بازیكنان است كه پس از یك دوره موفق در پرسپولیس و هنگامی كه شناخته تر از قبل شده بود با قراردادن بندی در قراردادش اجازه یافت به طور یك طرفه قرارداد خود را فسخ و به باشگاه دیگری برود.
و اما در خصوص قرارداد بازیكنان خارجی شاغل در لیگ برتر، سابق بر این بازیكنان خارجی بدون تست فنی و بررسی رزومه (سابقه حرفه ای) برای باشگاه های داخلی جذب می شدند.
بارزترین نمونه سوء مدیریت در این زمینه را می توان در قرارداد «پائولو روبرتو دی كارمو» بازیكن برزیلی تیم پرسپولیس مشاهده كرد. وی كه بازی هایش در زمین به سوژه رسانه ها تبدیل شده بود پس از دریافت 70 هزار دلار از تیم پرسپولیس، این تیم را ترك كرد.
نكته قابل توجه در قراردادهای بازیكنان خارجی كه بیشتر به محكومیت باشگاه های داخلی می انجامد، عدم آشنایی مدیران با قوانین و مقررات بین المللی برای جذب و یا فسخ قرارداد بازیكنان خارجی است و این دو؛ مشكلات قراردادهای بین المللی با بازیكنان فوتبال در كشور ما را بیشتر از قبل می كند.
در حالی كه نقل و انتقالات بازیكنان در لیگ های معتبر دنیا به واسطه مدیر برنامه «ایجنت» انجام می شود اما در ایران ایجنت به معنای رسمی آن كمتر قابل مشاهده است و در برخی از مواقع پای برخی از اعضای كادر فنی در استخدام بازیكن خارجی به میان خواهد آمد كه امروزه و به لطف ارتباطات بین المللی در حوزه فوتبال این روزها ایجنت های فارسی زبان نیز در این حرفه زیاد شده و فعالیتشان در ایران نیز بیش از بیش گسترش یافته است.
البته در این بین نباید نقش دلالان و واسطه ها در تحمیل بازیكن خارجی به لیگ برتر را دست كم گرفت كه موجب شده كادر فنی و مدیریتی باشگاه ها در برخی از مواقع بدون آزمایش پزشكی و تست فنی با بازیكن و مدیر برنامه وی وارد مذاكره شوند.
نمونه بارز این كم توجهی «عادل شیحی» بازیكن مراكشی – آلمانی تیم فوتبال استقلال بود. او بدون حتی یك دقیقه بازی، این تیم را با مصدومیت ترك كرد و پس از شكایت به فیفا موفق شد استقلال را در سال 1395 از پنجره نقل و انتقالات زمستانی محروم كند.
بی توجهی به توانایی فنی و سلامت جسمی و روحی بازیكنان در نهایت موجب شده تا در یك دهه گذشته شاهد باشیم عملكرد یك بازیكن خارجی با میزان دستمزد وی هیچ همخوانی نداشته باشد. ناهماهنگ بودن كیفیت كار بازیكن با دستمزدها، حقیقتی است كه هر سال می توان نمود آن را به شیوه های مختلف در تیم های ایرانی به ویژه استقلال و پرسپولیس مشاهده كرد.
با این شرایط و جریمه های متوالی باشگاه های شاغل در لیگ برتر در یك دهه گذشته و باخت این باشگاه ها در دعاوی بین المللی، لازم است نسبت به قوانین و مقررات امضای قرار داد با بازیكن خارجی تجدید نظر به عمل آید.
استخدام مدیران ورزشی یكی از ضرورت هایی است كه باید در دستور كار مسئولان قرار گیرد. مدیرانی كه نسبت به مسائل حرفه ای فوتبال و شرایط نقل و انتقالات روز دنیا آگاهی كامل داشته باشند. در این زمینه باید مسئولان ورزش و امور جوانان در كنار فدراسیون فوتبال حساسیت بیشتری نسبت به انتخاب مدیران و اعضای هیات مدیره باشگاه های كشور داشته باشند تا در آینده كمتر شاهد تكرار محرومیت های فوتبالی باشیم.
از دیگر لازمه های مقابله با محرومیت های بین المللی فوتبال ایران، دستیابی به كرسی در فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا) است زیرا محرومیت به خاطر پرونده های فوتبالی مربوط به دیروز و امروز نیست بلكه یك رویه مستمر در سال های گذشته است كه در حكم هایی مانند محرومیت استقلال از لیگ قهرمانان آسیا، برنده شدن عراق در ماجرای استفاده از بازیكن دوپینگی در جام ملت های آسیا، محرومیت تیم فوتبال امید و كسر امتیاز از باشگاه های پرسپولیس تهران، ملوان بندر انزلی، پدیده مشهد و پاس همدان نظاره گر آن بودیم.
ورزشی**2052**1597