به گزارش ایرنا ، ماجرا زمانی پررنگ شده و توجه دولتمردان و رسانه های هند را به خود جلب كرد كه دهلی نو متوجه شد یك شركت چینی پذیرفته است بندری به نام هامبانتوتا را در سریلانكا با هزینه خود احداث كند. دولت سریلانكا قبل از آن، از هند خواسته بود این پروژه را انجام دهد اما كارشناسان هندی آنرا غیر اقتصادی ارزیابی كرده و از انجام آن سرباز زدند. پس از مدتی شركت چنین این بندر را احداث و عملیاتی كرد و مدت طولانی هم صبر كرد كه سریلانكا وامی را كه از این شركت برای انجام سهم خود از پروژه دریافت كرده بود بازپرداخت كند. اما این بندر درآمدی نداشت بنابراین چین هامبانتوتا را برای 99 سال اجاره كرد تا از درآمدهای آن ضرر خود را جبران كند.
این باعث نگرانی وسیع هندی ها شد چون حالا دیگر چینی ها علاوه بر كشور خود ، در خاك یك همسایه دیگر هند حضور یافته بودند كه وضعیت بسیار خطرناكی برای هند ایجاد می كرد.
اما این پایان ماجرا نبود. این داستان در مالدیو، نپال و بوتان، پاكستان و افغانستان در عرصه های مختلف اقتصادی ادامه یافت و حتی به جیبوتی در آفریقا هم كشید. این كشور نیز از وام چینی ها استفاده كرد اما چون نتوانست آن را بازپرداخت كند مجبور شد زمین بندری به مساحت 200 هكتار را به چینی ها واگذار كند تا آنها اولین پایگاه خارجی دریایی خود را در یك نقطه راهبردی احداث كنند.
سیل وام های چینی كه به همسایگان هند سرازیر شده است و نتیجه ای جز به نفع پكن ندارد و همه را از نظر مالی به دام خود می اندازد، به معنای تنگ شدن دایره نفوذ و قدرت مانوور هند در منطقه ای است كه به طور سنتی قرنها حوزه نفوذ آن بوده است.
هر چند از چند سال برخی تحلیلگران نسبت به این پدیده خزنده به مسوولان سیاست خارجی هند هشدار داده بودند اما امروز این مساله به یك نگرانی دائمی برای این كشور تبدیل شده است بخصوص آنكه پاكستان به عنوان یك همسایه هسته ای كه روابط نه چندان دوستانه ای با هند دارد با استفاده از وام چین به عنوان یك همسایه هسته ای و رقیب دیگر هندی ها در حال توسعه بندری درست در گلوگاه ورودی به اقیانوس هند است كه از قضا تا بندر چابهار ایران كه با مشاركت هندی ها در حال توسعه است فاصله ای اندك دارد.
اقتصاددانان هندی، سیاست جدید چین در اعطای وام های كلان به كشورهایی را كه خودشان از همان اول می دانند توانایی بازپرداخت آن ها را نخواهند داشت 'استعمار نو' لقب داده اند.
كشورهای بسیار كوچك یا ضعیف به دام این سیاست افتاده و مجبور شده اند تسلیم آن شوند اما سیاستمداران كهنه كار منطقه جنوب آسیا كه تجربه دوران استعمار را دارند در مقابل آن مقاومت كرده اند. به عنوان مثلا ماهاتیر محمد نخست وزیر 93 ساله مالزی پیشنهاد سرمایه گذاری 22 میلیارد دلاری چین در كشورش را رد كرده و گفت مالزی نمی تواند چنین رفتاری را تحمل كند. چون نمی خواهد نوع جدیدی استعمار بوجود آید. واضح است كه كشورهای فقیر نمی توانند با كشورهای ثروتمند همگام شوند.
وی گفت سیاست جدید چینی در واقع شكل جدید استعمار است چون پكن می داند كه وقتی مقدار زیادی پول به یك كشور فقیر برای انجام یك پروژه می دهد، نمی تواند آن را بازپس بگیرد پس در نهایت خود آن پروژه را مالك خواهد شد.
آنچه نگرانی هند در مورد این سیاست چین را بسیار جدی و عمیق می سازد آن است كه پكن به طور خاص روی بنادری متمركز شده است كه امكان دسترسی به آب های عمیق كه تردد كشتی های عظیم تجاری و نظامی را ممكن می سازد فراهم می كنند. این بنادر می توانند حتی می توانند كشتی های هواپیمابر را نیز میزبانی كنند.
این بنادر درآمد اقتصادی برای چین ندارند اما بزرگترین مزیت آنها كاهش نفوذ هند در منطقه و تنگ تر كردن دایره قدرت دولت دهلی نو است. تمام این بنادر به عنوان بندر 'اقتصادی-نظامی' تعریف شده اند.
هند بر این باور است كه اعطای وام به كشورهای نیازمند و یا كشورهایی كه دارای جایگاه راهبردی نظامی و اقتصادی هستند از سوی چین هدف نهایی تكمیل طرح 'یك جاده-یك كمربند' را دنبال می كند كه دهلی نو به شدت با آن مخالف است و تاكنون از همكاری و پیوستن به آن خودداری كرده است. این طرح چینی ها شامل ایجاد یك بزرگ راه جهانی جاده ای، ریلی و دریایی می باشد كه می خواهد چین را به مركز همه فعالیت های دنیا تبدیل كند. این طرح كه به سرعت رو به تكمیل است به شدت حضور نظامی چین در سراسر جهان را تسهیل و افزایش خواهد داد درست به همان شكل كه در حال حاضر حضور زیردریایی های چینی در آب های سریلانكا، مالدیو و پاكستان موجب نگرانی هند شده است.
هند بدرستی می بیند كه چین برغم تاكیدات مكرر دولتمردان پكن جنگی اعلام نشده را علیه دهلی نو در منطقه نفوذ هند در شبه قاره با موفقیت به پیش می برد كه ابعاد پیدا و پنهان آن در آینده می تواند چالش های جدی برای سیاست خارجی هند ایجاد كند.
آساق**1424**1663**
دهلی نو - ایرنا - هند به عنوان كشوری پهناور با جمعیت عظیم كه در طول تاریخ نفوذی همیشگی بر اقیانوس هند و كشورهای همسایه خود داشته اكنون با چالشی جدی با عنوان «دام بدهی منطقه به چین» مواجه شده است.