حجت الاسلام سيد محمد مومني حبيب آبادي روز جمعه در گفت و گو با ايرنا با برشمردن بخش هاي مختلف تعزيه شامل نمايش، كلام و آهنگ ، افزود : متاسفانه امروز در هر سه بخش، اين هنر با آسيب هايي روبرو است.
وي اظهارداشت: در بخش نمايش تعزيه به عنوان ركن اول آسيبي كه متوجه آن از سوي تعزيه خوان هاست حركات كور و بي هدف مانند اسب سواري كاذب و برخي حركات نمايشي است.
اين هنرمند، آسيب بخش كلام تعزيه را به عنوان ركن دوم اين هنر، مربوط به سست بودن برخي اشعار و يا بعضي دخل و تصرف هاي نادرست در اشعار سروده شده قديمي ذكر كرد.
مومني در خصوص آسيب هاي ركن سوم تعزيه كه آهنگ آن است، اضافه كرد : در اين بخش آسيب هاي به دليل كم اطلاعي تعزيه خوان ها از موسيقي تعزيه متوجه اين هنر شده است.
وي تصريح كرد : متاسفانه در دوران اخير برخي از افراد فعال در هنر تعزيه تصور مي كنند مي توانند همه نوع دخل و تصرفي به اسم تحول و نوآوري در اين هنر انجام بدهند از اين رو متاسفانه بايد گفت ما نتوانستيم آن ميراثي كه بزرگان و پيشينيان براي ما به يادگار گذاشته بودند، حفظ و پاسداري كنيم.
اين هنرمند تعزيه با بيان اين كه تعزيه هاي شهر اصفهان با آسيب هاي جدي همراه است، بيان كرد : اگر افرادي كه عشق و دلسوزي نسبت به تعزيه دارند اقدامي نكنند، همين مقدار باقي مانده از اين هنر هم از بين مي رود.
وي تاكيد كرد : گذشتگان با دقت و تدبر اين سرمايه گرانقدر را براي ما به يادگار گذاشتند ولي متاسفانه اين سرمايه حفظ نشده و بسياري كساني هم كه اين نكات و ظرايف را مي دانستند از ميان ما رفته اند پس ضرورت دارد كه هنرمندان كنوني با شناخت آسيب هاي ياد شده به حفظ اين ميراث مذهبي همت گمارند.
به گزارش ايرنا، تعزيه يك نوع شبيه خواني است كه در آن براساس روايت هاي تاريخي از زندگي ائمه اطهار(ع) و مصائبي كه بر ايشان وارد شده است، افرادي در نقش هاي مثبت و منفي ايفاي نقش مي كنند.
تعزيه خواني در ماه محرم به ويژه در دهه نخست اين ماه در برخي از مناطق و شهرستان هاي استان اصفهان از جمله شهرستان برخوار، خميني شهر، اردستان به عنوان جزئي از آداب و رسوم آن ها در آمده است.
بنا به گفته رييس انجمن تعزيه و شبيه خواني اصفهان، هم اكنون بيش از يكهزار گروه تعزيه و شبيه خوان در اين استان فعاليت دارد.
/6026/6994
اصفهان - ايرنا - يك هنرمند تعزيه از اصفهان گفت : شناخت آسيب ها و تهديدهاي اين هنر نمايشي به عنوان ميراث برجاي مانده از پيشينيان و با هدف حفظ و حراست از آن ضروري است.