۲۱ مهر ۱۳۹۷، ۱۵:۴۸
کد خبر: 83064334
T T
۰ نفر
غلبه روحیه مبارزه طلبی بر محدودیت های جسمی

جاكارتا- ایرنا- درك كردن شرایط و همچنین آگاهی از همت و پشتكار معلولان زمانی می تواند به صورت عینی و مصداقی برای شهروندان عادی جامعه قابل پذیرش باشد كه فرد بدون پیش زمینه ذهنی مدت زمان كوتاهی در جمع آنان قرار گرفته تا واقعیت ها را به صورت ملموس دریابد.

به گزارش خبرنگار اعزامی ایرنا، شاید این پرسش مطرح باشد چگونه ممكن است فردی در مدت زمان كوتاه رسوب های فكری تحمیل شده درباره معلولان را به راحتی فراموش كند؟ در پاسخ به این پرسش باید گفت آوردگاه بازیهای پاراآسیایی می تواند به خوبی آیینه ای تمام نما از تلاش های معلولان جامعه باشد. جایی كه ورزشكاران حاضر در آن، در ظاهر تفاوت هایی با شهروندان عادی دارند اما پشت كار و همت والای این ورزشكاران می تواند الگویی برای سایر شهروندان باشد.
برای مشاهده نمودهای عینی غلبه ورزش بر محرومیت پس از پایان مسابقات شطرنج نابینایان و كم بینایان پاراآسیایی جاكارتا، در كمپ ورزشكاران ایرانی در جمع اعضای این تیم قرار گرفتم. روحیه آنان هیچ نشانی از فردی كه معلولیت عاملی برای محرومیتش باشد نداشت و با نشاط و پرهیجان بودند و كامیابی آنان در بازی های آسیایی این نشاط را چند برابر كرده بود.
«بهروز مرادی» مربی این تیم در تایید این مطلب گفت: از معدود دفعاتی است كه تمام اعضای تیم با دست پر به میهن باز خواهند گشت.
او گفت: آنچه تجربه كار چند ساله با شطرنج بازان عادی و نابینا به من یاد داده، آن است كه شور و نشاط حاكم بر شطرنج بازان نابینا بی نظیر بوده و این مهم انگیزه ای برای هر مربی می باشد.
بله، سخن مربی شطرنج نابینایان گزاف نبود زیرا اكثر شطرنج بازان حاضر در تیم ملی مردان و زنان ایران در كلاس b1 قرار داشتند و نابینای مطلق به شمار می رفتند اما راه روشنی كه آنان انتخاب كرده بودند نیازی فراتر از چشم و بینایی ظاهری داشت.
از زندگی می گفتند و شوق و ذوق فراوانی برای بازگشت به وطن داشتند. «علیرضا قورچی بیگی» شطرنج باز نابینای ایران كه خبر تولد پسرش بیش از هر چیز دیگری وی را خوشحال می كرد به خبرنگار ایرنا گفت: در این دوره مدال گرفتم اما زمانی خبر تولد امیرعلی به من رسید دنیایی از خوشحالی بر من مستولی شد، این دو اتفاق مبارك در زندگیم را به نوعی هدیه خداوند در ماه مهربانی می دانم.
در این بین دیگر شطرنج بازان نام فامیلی شطرنج باز قزوینی تیم ملی را سوژه كرده بودند و می گفتند علیرضا می توانست مدال های بیشتری كسب كند اما مسوولان مسابقات برگزاری مسابقات اجازه چنین كاری به وی ندادند زیرا تلفظ نام خانوادگی او برای آنان عذاب آور بود.
«عرفان محمد علیزاده» كه با صدای زیبایش به محمد اصفهانی گروه شطرنج معروف بود معمولا با آهنگ های لالایی و ... اعضای كاروان را در سكوت عمیقی فرو می برد. وی در بازگشت از مسیر مسابقات به دهكده بازی ها در زمینه پیش بینی مدالش در این دوره گفت: شب پیش از پایان مسابقات بخش استاندارد از كسب مدال ناامید بودم اما مادرم در خواب نوید مدال را به من داد و روز بعد در حالی هیچ كس باور نداشت توانستیم مدال برنز بخش تیمی را كسب كنیم، او مدالش را به روح مادرش تقدیم كرد.
حسن قدیری موسفید تیم شطرنج نابینایان از احترام ویژه ای در بین ورزشكاران و مربیان برخوردار بود و همواره وی را با عنوان حاجی صدا می زدند.
روحیه و نشاط در بین خانم های شطرنج باز نابینا بیش از آقایان بود زیرا از مجموع 14 مدال رشته شطرنج نابینایان 11 مدال توسط آنان كسب شد. در بازگشت اندیشه خرید و سوغاتی برای اطرافیان داشتند و همواره از سرپرست كاروان می خواستند كه صبح شنبه آنان را به محل خرید برساند. در شوخی های خود به تاسی از مهره های شطرنج نفرات را انتخاب كردند كه در این میان عاطفه نقوی كه بیشترین مدال را كسب كرده بود عنوان شاه داشت و باید وزیر را انتخاب می كرد. تلفظ نام عاطفه نقوی توسط گوینده ورزشگاه در زمان اهدا جوایز، دیگر سوژه هایی بود كه از سوی ورزشكاران و مربیان مورد استفاده قرار می گرفت.
همچنین تكرار دیالوگ فیلم اخراجی های 2 با عنوان «عمو زنجیر باف» ... از دیگر سرگرمی شطرنج بازان بود.
در كنار این ورزشكاران، خبرنگار نابینای روزنامه ایران سپید بود كه در ابتدا، شاید حضور وی برای تیم رسانه تعجب برانگیز تلقی می شد اما امیر سرمدی نه تنها نیاز به كمك دیگران نداشت، بلكه تسلط وی به زبان و قدرت ارتباط گیری اش، وی را به چشم بینای سایر اعضای تیم رسانه تبدیل كرده بود. پوشش مسابقات شطرنج كه بر خلاف بعضی از رشته های تیمی مثل گلبال، بسكتبال و والیبال با برگزاری 168 مسابقه بسیار شلوغ، پر خبر و پر مدال بود، توسط وی، یكی از سخت ترین پوشش های رسانه ای در سومین دوره مسابقات پاراآسیایی جاكارتا 2018 به حساب می آمد.
بله همراهی با شطرنج بازان نابینا در روز پایانی مسابقات شطرنج خاطره ای فراموش نشدنی و درسی ماندگار بود درسی كه به هر شهروندی خواهد آموخت كه بدون شناخت از روحیات افراد معلول درباره آنان قضاوت سطحی نداشته باشد زیرا آنان ثابت كردند كه معلولیت محدودیت نیست بلكه گذراندن مرحله ای از زندگی است كه اگر در آن ثابت قدم باشی به راحتی هر چه تمام تر می شود از آن فرصت ساخت.
در این مسیر تنها یك اراده بزرگ و یك همت فردی لازم است كه سوای تمام نگاه های خاص می تواند فرد را به یك الگوی مرجع تبدیل كند الگویی كه در سخت ترین شرایط تصمیم گیری برخی از شهروندان به آن مراجعه خواهند كرد یا سیاستمداران برای موفقیت خود در كارزارهای سیاسی با عنوان سلبریتی وی را عاملی در جذب نظرات مردم قلمداد می كنند.
ورزشی ** 2052**1597
۰ نفر