به گزارش ایرنا، فاكس اسپورتس روز یكشنبه نوشت: با نگاه كردن به تمام بازیكنان فوق العاده ای كه برای تیم های ملی كشورشان خدمت كرده اند، اغلب تعدادی را هم اگر نگوییم بهتر ولی با استعدادی مشابه، می توان یافت كه همواره مورد توجه قرار نگرفته و از پوشیدن پیراهن تیم ملی كشورشان محروم شدند.
مصدومیت، شرایط نامساعد، محبوب نبودن نزد سرمربی تیم و چندین دلیل دیگر این بازیكنان مستعد را از افتخار پوشیدن این پیراهن مقدس محروم كرده است.
** استیو بروس (انگلیس)
بروس همراه با «برایان رابسون» در خط هافبك و «گری پالیستر» در خط دفاعی، سه مهره ای بودند كه مانند چسبی قوی، مجموعه منچستریونایتد را در اوایل دهه 90 میلادی در كنار یكدیگر نگه می داشتند؛ مثلثی قدرتمند كه شیاطین سرخ را به نخستین عنوان قهرمانی در لیگ برتر جزیره رساندند و بروس یكی از مهره های پایداری بود كه همواره ثبات را برای این تیم به ارمغان می آورد.
رابسون با لقب «كاپیتان شگفت انگیز» در تیم ملی و باشگاه خدمت می كرد و پالیستر هم 22 بازی ملی برای سه شیرها انجام داد.
با این وجود، بروس با وجود اینكه یكی از بهترین ها در پستش بود و بیش از 300 بازی برای منچستر انجام داده بود؛ حتی یك بار هم به تیم ملی كشورش دعوت نشد.
** استید مالبرانك (فرانسه)
مالبرانك كه فوتبال خود را از لیون آغاز كرد؛ یكی از بهترین بازیكنان تیم فولام انگلیس بود و پس از آن هم دوران درخشانی را در تاتنهام و ساندر لند سپری كرد.
او پس از 10 سال بازی در فوتبال انگلیس به فرانسه بازگشت و فوتبال خود را در تیم های سن اتین، لیون، كان و چند تیم دیگر ادامه داد.
اگرچه نمی توان لقب ستاره را با معنای كنونی آن به مالبرانك داد اما دوران بازی باشگاهی او به شكلی چشم گیر منسجم و بدون نوسان بود؛ با این وجود این عدم نوسان نتوانست كادر فنی وقت تیم ملی فرانسه را برای فراخواندن وی متقاعد كند.
با این حال، حضور در تیم ملی زیر 21 سال فرانسه بهترین جایگاهی بود كه تیم ملی برای او در نظر گرفت.
مالبرانك كه متولد موسكرون بلژیك است می توانست با استفاده از حق محل تولد برای تیم ملی بلژیك بازی كند اما بلژیكی ها هم روی خود را از او برگزداند.
** مایكل آرتتا (اسپانیا)
تیم ملی اسپانیا طی یك دهه گذشته به معنای واقعی كلمه از حیث در اختیار داشتن استعدادهای فوتبالی، لبریز بوده است.
قدرت نفوذ كرده در عمق لاروخا طی 10 سال اخیر كه به شایستگی با لقب «عصر طلایی» شناخته می شود، چیزی كمتر از شگفتی نبوده است و درست به همین دلیل، تصور مهجور ماندن آرتتا از تیم ملی اسپانیا و ناكام ماندن از شكستن قفل ورودی این تیم، به نظر كار سختی نمی رسد.
«آندرس اینیستا» و «ژاوی هرناندز» سر قفلی خط هافبك اسپانیا را به نام خود زده بودند و اگرچه آرتتا هم از یك رگ و ریشه فوتبالی بود، هرگز نتوانست به تیم ملی كشورش راه پیدا كند.
این در حالی است كه حتی حضور مستمر چند ساله در اورتون و تغییر پست موفق زیر نظر «آرسن ونگر» سرمربی وقت آرسنال هم نتوانست سران قدرت لاروخا را نسبت به ارزشمند بودن آرتتا و استحقاق وی برای پوشیدن لباس لاروخا دست كم برای یك بار، متقاعد كند.
** پائولو دی كانیو (ایتالیا)
دی كانیو بی شك بهترین محصول فوتبال ایتالیا است اما هرگز پیراهن آتزوری را به تن نكرد.
در واقع دی كانیو به رغم داشتن تونایی و استعداد ذاتی باور نكردنی، متاسفانه رفیق و دنبال كننده بهتری به جز «دردسر» نداشت؛ به عبارت دیگر مخالفت كردن با این عقیده كه عدم حضور او در تیم ملی ایتالیا به احتمال زیاد با تمایل شدیدش برای دردسر ساختن ارتباط مستقیم داشته، خیلی سخت به نظر می رسد.
حتی در 30 سالگی كه دی كانیو بهترین دوران فوتبالی خود را در وستهم یونایتد تجربه می كرد، به اندازه ای متقاعد كننده نبود تا سرمربیان حاشیه گریز ایتالیا او را به تیم ملی فرا بخوانند.
** گابی (اسپانیا)
درست مثل آرتتا، «گابی فرناندز» هافبك تیم اتلتیكو مادرید هم با دلایلی مشابه نتوانست راه خود را برای حضور در تركیب نسل طلایی تیم ملی اسپانیا باز كند.
گابی به عنوان كاپیتان قرمز و سفیدها در قهرمانی شان در لالیگا، 2 فینال لیگ قهرمانان، قهرمانی در كوپا دل ری در سال 2013 و همچنین قهرمانی لیگ اروپا، چشم و گوش «دیگو سیمئونه» در زمین بازی بود.
شرم آور است كه هافبكی توانمند، یك معتاد به كار خستگی ناپذیر و جنگجویی با ثبات در میادین اروپایی حتی یك دقیقه هم لباس بزرگ تیم ملی اسپانیا را دست كم برای عكس یادگاری نپوشیده است.
ورزشی**3991**9129
تهران- ایرنا- شبكه فاكس اسپورتس در گزارشی به پنج بازیكن بزرگ فوتبالی پرداخت كه در طول دوران ورزشی خود حتی یك بار هم پیراهن تیم ملی كشورشان را بر تن نكردند.
