امام پنجم، خورشیدی برای شكافتن علوم

به گزارش ایرنا، نخستین روز ماه رجب در مدینه میلاد پسری از جنس عصمت و زیبایی، خانه امام سجاد(ع) و دختر امام حسن مجتبی(ع) را از بوی دل انگیز عطر یاس مادرش زهرا (س) لبریز كرد.
حلول پنجمین خورشید از آسمان عصمت مصطفی(ص) چشمه هایی از علم را در جویبارهای خشكیده زمین جوشان می كند و انفاس جویندگان علم را سیراب.
پوسته های ترك خورده و خشكیده ایمان و معرفت چنان از لطف وجود افلاكیش جان تازه می گیرد كه شهد و حلاوت آن تا به امروز كام سرگشتگان علم را شیرین می كند كه گویی جان مسیحایی بر كالبد مردگان دمیده است.
ماه رجب همزمان با طلوع شكافنده علم و پنجمین ستاره از خاندان پاكی ها و مظهر عصمت و طهارت آغاز می شود و گل ستاره آسمان شیعه از وجودش با لبخندی از عشق شكوفا می شود.
در چنین روزی نور زلال حضرت باقر(ع) در دل آسمان و زمین و جن و انس مانند ماه و خورشید چنان تابید كه ظلمات پیچ و تاب گرفته دستگاه جور و تباهی و تاریكی را نوید روشنایی داد.
امروز روز میلاد مردی از نسل ولی الله است كه شهر پیغمبر(ص) از عطر حضورش پنجره در پنجره مژده از طلوع درخشان وارث كربلا را می دهند، امروز روز میلاد معصومی است كه حماسه ای عظیم را دید، حماسه ای از خون و آتش و خیمه ها و دست های بریده و رقیه و 6 ماهه رباب و چادر خاكی را.
پنجمین اختر آسمان ولایت در چهارمین بهار عمر خود در كنار جد بزرگوارشان حسین بن علی(ع) و پدرشان امام سجاد(ع) به تماشای رشادت های مردانه زینب(س) نشست و با كاروانی سربلند از جدال روشنایی و تاریكی، راهی شام و كوفه شد.
كاروانی كه به پشتوانه سرهای سر به نیزه، مدال افتخار شیعه را بر سینه تاریخ چنان كوباند كه هیچ خناس و رجیمی توانایی به مبارزه طلبیدن آن را ندارد.
حضرت باقر(ع) قصه ای از سر 6 ماهه شنید و دید و هم پای پدرش گریست و تكرار قد خمیده و كوچه های مدینه را این بار در چهره دلربای پسر زهرای اطهر(س) به نظاره نشست؛ به گواه تاریخ، نخستین كسی كه از آمدن تنها و خسته و تیرخورده ذوالجناح مركب سید الشهدا به خیمه ها خبر داد، آن امام همام بود.
باقر الامین، الباقر، باقرالعلم، الشاكر لله، محمد بن علی الاوّل، الهادی، لسیدان، الباقران و الصادقان از جمله القاب ایشان است.
امام محمد باقر(ع) به الشبیه نیز شهرت داشتند چرا كه سیمای نورانی ایشان وارثی از سیمای آسمانی پیامبراكرم(ص) بود.
دوره امامت پنجمین امام شیعیان پس از 95 هجری قمری همزمان با شهادت امام زین العابدین(ع) به امر پروردگار آغاز شد و تا سال 114 هجری قمری به مدت 19سال و چند ماه ادامه داشت.
هنگامی كه ابوجعفر(ع) رسالت سنگین امامت را برعهده گرفت، نزدیك به یك سده از وفات پیامبر اسلام(ص) گذشته بود و مردم به دلیل سپری شدن زمان از احكام و عقاید اسلامی آگاهی درستی نداشتند. بنابراین بیش از نیم قرن تلاش های بنی امیه برای ایجاد شبهه اعتقادی در مسلمانان نتیجه داده بود، اما دیری نپایید امام پنجم شیعیان با دریای علم و دانش خود جامعه را از گام نهادن در مسیر ظلمت و تاریكی رهاند و به طرف نور و روشنایی رهنمود كرد، دانش امام باقر(ع) سرچشمه الهی داشت و به امر خالق یكتا با مخالفان دین به مبارزه برخاست.
امام پنجم جایگاه علمی والایی داشت و در بحث های علمی كه با دانشمندان انجام می داد همیشه یكه تاز میدان بود.
در دوره امامت امام محمد باقر علیه السلام مسائلی مانند انقراض امویان و بر سر كار آمدن عباسیان، بروز نبردهای سیاسی و ظهور سرداران و مدعیانی چون ابوسلمه خلّال، ابومسلم خراسانی و دیگران مطرح است؛ همچنین ترجمه كتاب های فلسفی و مجادله های كلامی در این دوره پیش آمد، امام(ع) از موقعیت مساعد روزگار سیاسی، برای نشر آموزه های اصیل اسلامی و معارف برحق بهره جست و دانشگاه تشیع و علوم اسلامی را پایه ریخت.
امام محمدباقر(ع) سرانجام پس از سال ها تلاش در راه مبارزه با طاغوت زمان و تببین و گسترش آموزه های اسلامی در هفتم ذیحجه 114هجری قمری در 57 سالگی در زادگاه خود به دستور هشام بن عبدالملك مسموم شد و به شهادت رسید و پیكر این امام بزرگوار در آرامگاه بقیع به خاك سپرده شد.
7342م/6103/7408