به گزارش روز دوشنبه خبرنگار علمی ایرنا، امروزه پهپادها طیف گسترده‌ای از نقش ها را در زندگی ما بازی می‌كنند. در دنیای غیر نظامی این نقش‌ها طیف متنوعی از مسئولیت‌های نظارتی مثل كنترل زمین‌های كشاورزی، خط لوله‌های نفت و تصویر‌برداری را شامل می‌شود. به زودی هم پهپادها برای نقل و انتقال بسته‌ها به كار گرفته خواهند شد و به این ترتیب دیگر بسته‌های سفارشی مستقیم با سریع‌ترین زمان ممكن در منزل تحویل می‌شوند. اما كمتر از یك دهه دیگر می‌شود منتظر جا افتادن اولین نسل از تاكسی‌های پرنده بود؛ تاكسی‌های پرنده كاملا خودكاری كه از تكنولوژی مشابهی استفاده می‌كنند.
** رقابت خودروهای پرنده
«آنیل ناندوری»، معاون مدیرعامل و مدیركل گروه پهپادهای اینتل چندی پیش در یادداشتی كه در وب سایت این شركت منتشر شد آینده‌ای را تصویر كرد كه در آن پهپادهای بزرگ نقش تاكسی‌های پرنده را بر عهده گرفته و مسافران خود را بدون نگرانی از ترافیك خیابان‌ها به مقصد می‌رسانند. رویایی كه البته تنها روی منحصر به فرد ناندوری و اینتل نیست. بلكه همین حالا هم شركت‌هایی مثل اوبر و ایهنگ نیز می‌خواهند در آن شریك بود و تا سال 2023 ماشین‌هایی پرنده خاص خود را بسازند. رویایی كه البته چالش‌های مهندسی، امنیتی، قانونی و فرهنگی فراوانی را هم پیش روی خود دارد تا بتواند واقعا وارد جامعه امروزی ما شود. ضمن آنكه چالش‌های تجاری ماجرا را هم نباید فراموش كرد. آن هم در دنیایی كه كسی مثل ایلان ماسك ترجیح داده تا به جای ساختن ماشین‌های پرنده، تونل‌های زیرزمینی سریعی برای ماشین‌های متعارف امروزی ما بسازد و به این ترتیب بدون دردسر و نیاز به تكنولوژی عجیب و غریب ترافیك را دور بزند.
** اولین خودروهای پرنده تا پنج سال دیگر
با این همه ناندوری چندی پیش در مصاحبه‌ای كه با وب سایت CNET داشت گفت كه من مطمئنم كه ظرف پنج سال آینده ما شاهد پرواز ماشین‌های پرنده خواهیم بود.
او معتقد است كه با سه بُعدی كردن خیابان‌ها بخش اعظمی از مشكل ترافیك امروزی حل خواهد شد. خصوصا كه این بار ترافیك به صورت خودكار و توسط كامپیوترها و نه راننده‌های انسانی كنترل می‌شود. او در مورد خطرات و حوادث احتمالی چنین وسایل پرنده كوچكی در سطح شهرها نیز نظر مشابهی دارد. ناندوری می‌گوید اكنون تنها در آمریكا سالانه بیش از 40 هزار نفر جان خود را در سوانح رانندگی از دست می‌دهند (آمار جهانی مرگ و میر سوانح در حقیقت بیش از یك میلیون نفر معادل بیش از سه هزار نفر در روز است) با این حال با وجود آگاهی از این آمار مردم هنوز هم هر روز سوار بر خودرو به سوی مقصدشان حركت می‌كنند. نگرانی بابت خطرات را چه از نظر فرهنگی و چه از نظر نكات ایمنی می‌توان مدیریت كرد. این روزها هر كسی بیش از چند ساعت از عمر خود را روزانه در ترافیك سپری می‌كند. اگر سری به شهرهای پر ترافیكی مثل بنگلور یا پكن بزنید شما رسما تمام طول روز خود را درون یك پاركینگ بزرگ سپری می‌كنید. ماشین‌های پرنده می‌توانند شكل مساله را به كلی تغییر دهند، صد البته كه آن‌ها باید در درجه اول ایمن، قابل اعتماد و راحت باشند. تا حدی كه مسافران قبول كنند كه شاید با قبول ریسك بیشتر زودتر به مقصد خود برسند.
** هزینه كمتر
وقتی از ناندوری در مورد ایده «ایلان ماسك» و شركت بورینگ او برای ساخت تونل‌های سریع‌السیر زیرزمینی برای دور زدن ترافیك نسبت به ایده ماشین‌های پرنده پرسیدند او خیلی راحت گفت: پاسخ ساده است، هزینه اینجا مساله اصلی است. انتقال ترافیك به آسمان به مراتب كم هزینه‌تر از ساختن تونل‌های پرهزینه زیر زمین است. برای مثال كافی است كه هزینه راه‌اندازی یك شبكه كامپیوتری كابلی را با یك شبكه وایرلس مقایسه كنید. اصلا پیشرفت شبكه‌های تلفن همراه به همین خاطر هیجان‌انگیز است. شما می‌توانید پهنای باند و سرعتی بسیار خوب را بدون نیاز به ایجاد زیرساخت پرهزینه كابلی تا درب منازل در دسترس داشته باشید.
** تحقق رویای قدیمی
حقیقت این است كه انتظار برای ورود ماشین‌های پرنده پیشینه‌ای به قدمت خود هواپیماها دارد. با این حال نبودِ یك ایده عملیاتی، محدودیت‌های تكنولوژی، اقتصادی نبودن و نگرانی‌های امنیتی مانع از آن شد كه چنین ایده‌ای تا به امروز به وقوع بپیوندد. البته همین حالا هم تاكسی‌های پرنده در قالب هلیكوپتر روی بسیاری از شهرها پرواز می‌كنند اما طبیعتا مفهوم خودروهای پرنده كه قرار است همه جا امكان فرود داشته باشند و هر كسی هم بتواند سوار آن‌ها شود مقوله دیگری است. مفهومی كه حالا خیلی‌ها حتی سازمان‌های قانونگذار حوزه هوانوردی خیلی جدی در حال فكر كردن به آن هستند.
حقیقت این است كه همه چیز به شرایط و چگونگی انطباق‌پذیری فرهنگی ورود این تكنولوژی جدید به زندگی روزمره بستگی دارد. قدم اول مشخصا تاكسی‌های پرنده خواهند بود. در شرایطی كه ما امروز حتی می‌توانیم سوخت مورد نیاز خودرو را هم هر جایی از خیابان با یك برنامه سفارش دهیم طبیعتا پذیرفتن امكان صدا كردن یك تاكسی هوایی به مراتب راحت‌تر از گذشته است. خصوصا كه اینجا نه خلبانی نیاز است و نه كسی كه پرنده را كنترل كند. همه چیز می‌تواند از یك مركز كنترل مركزی هدایت شود. با این حال هنوز هم زیرساخت‌های مشخصی برای پرواز این وسایل جدید مورد نیاز خواهد بود. به علاوه نگرانی بابت اعتمادپذیری امنیتی این وسایل نقلیه چه برای سرنشینان و چه برای آن‌هایی كه در شهرها زیر سایه این پرنده‌ها در رفت و آمدند نیز وجود دارد كه باید ابتدا به خوبی برطرف شود. در این صورت هیچ بعید نیست همانطور كه ناندوری می‌گوید ظرف كمتر از 10 سال آینده حداقل در بعضی از شهرهای بزرگ دنیا شاهد ظهور این وسایل نقلیه جدید باشیم.
گزارش: محمدحسین جهان‌پناه
علمی **9224** 1055
تهران- ایرنا- این روزها شركت‌های زیادی از ورود ساخت خودروهای پرنده صحبت می‌كنند، حتی آنیل ناندوری یكی از مدیران اینتل می‌گوید كه تا پنج سال دیگر شاهد ورود اولین تاكسی‌های پرنده به شهرها خواهیم بود. اما حقیقتا ورود این وسایل پرنده نوظهور به شهرها چقدر شدنی و انجام‌پذیر است؟
