صلح با طالبان؛ دختران خواهان حضور بر سر ميز مذاكره و احقاق حق

به گزارش روز يكشنبه ايرنا، خبرگزاري خامه پرس به نقل از «شهيرا مهسني» دختر افغان كه متخصص حرفه اي رسانه و ارتباطات است نوشت: «پس از گذشت دو دهه از جنگ در افغانستان و سقوط طالبان توسط نيروهاي ائتلاف در سال 2011 ميلادي، زندگي دختران افغان به طور چشمگيري تغيير كرده است. در حال حاضر اين فرصت براي زنان و دختران افغان به وجود آمده است تا به حقوق خود دست يابند و نقشي در سياست، اقتصاد و فعاليت هاي اجتماعي كشورشان ايفا كنند.»
به نوشته اين خبرگزاري، طي سال هاي تاريك حضور رژيم طالبان ر سال هاي 1996 تا 2001، زنان و به ويژه دختران افغان با مشكلات زيادي از جمله كودك همسري، قتل هاي ناموسي، حبس و انزوا در خانه و ضرب و شتم مواجه بودند؛ اين دختران حتي اجازه رفتن به مدرسه، دانشگاه، كار كردن و حتي گوش دادن به موسيقي را نداشتند. آنها حتي نمي توانستند بدون پوشيدن برقع (روي بند زنان) و بدون حضور يكي از خويشاوندان مرد خود از خانه خارج شوند.
شهيرا در بخشي از خاطرات خود مي گويد: «هرگز نمي توانم روزي را فراموش كنم كه برادر كوچكترم در طول حكومت طالبان براي نخستين بار به مدرسه رفت و مادرم به من گفت كه طالبان دختران را از رفتن به مدرسه منع كرده است؛ من به عنوان يك كودك توان تحمل چنين زورگويي را نداشتم. به عنوان يك بچه بي گناه گره كردم و تلاش كردم تا دليلي منطقي براي اين تصميم طالبان بيابم. خوشبختانه من مادري با سواد داشتم و از آنجايي كه از كار كردن در خارج از خانه منع شده بود به من خواندن و نوشتن آموخت. وقتي بزرگتر شدم دريافتم كه در كشوري زندگي مي كردم كه طالبان آنها را قرن ها به عقب بازگردانده بود.»
در حال حاضر افغانستان در حال گذر از نقطه بحراني در تاريخ است و حالا روند بازسازي و دموكراتيزه شدن را طي مي كند و زنان و دختران نيز نقشي اساسي در اين روند ايفا مي كنند.
به گفته شهيرا، امروز پس از اينكه خبر نزديك شدن صلح طالبان و آمريكا را شنيدم، خاطرات روزهاي سياهي كه هر دختر افغان آن را تجربه كرده است برايم زنده شد و ترس از دست دادن حقي كه 18 سال براي به دست آوردن آن جنگيديم تمام وجودم را فرا گرفت.
طالبان مي گويند كه ما با همان شيوه اي سختگيرانه سال 1996 باز نمي گرديم و مخالف تحصيل و كار زنان نيستيم اما در مقابل فرهنگ بيگانه لباس پوشيدن كه از ديگر كشورها به افغانستان آمده است مخالف هستيم.
شهيرا مي افزايد، زنان افغان هنوز هم نمي توانند طالبان را به عنوان بخشي از دولت افغاستان تصور كرده و نمي توانند به تعهدات و قول هاي آنها اعتماد كنند. در واقع مردم افغانستان بيش از 40 سال از عمر خود را در جنگ گذرانده اند و همه از جنگيدن و از دست دادن اعضاي خانواده خود خسته شدند اما ما نمي خواهيم قرباني صلح با طالبان شويم و صلح نبايد به قيمت از دست دادن حقوق و آزادي زنان افغان باشد.
«علاوه بر ترس ها، بدبيني ها و عدم قطعيت مردم افغانستان درباره آينده افغانستان به ويژه آينده زنان اين كشور، امروز در خبرها شاهد اين بوديم كه دولت افغانستان ليستي 22 نفري از مذاكره كنندگان ارائه كرده است كه متاسفانه فقط نام 2 زن در اين ليست به چشم مي خورد.»
اكنون سوال اين است كه اگر طالبان اطمينان دهد كه حقوق دختران را زير پا نمي گذارد و معاهده صلح بالقوه بر حقوق آنان تاثير نخواهد گذاشت، چرا به جاي اينكه از جانب زنان افغان قوانين و شرايط را وضع كنند با آنها بر سر ميز مذاكره نمي نشينند؟
يا چرا دولت نمايندگان زن را براي مبارزه در جهت احقاق حقوقشان در اين مذاكرات با خود همراه نمي كند؟
به عقيده من اگر زنان در مذاكرات صلح حضور داشته باشند، روند صلح موثرتر خواهد بود.
به عقيده شهيرا، از وضعيت جاري و انتخاب تنها دو زن در فهرست نمايندگان دولت تنها مي توان اينگونه نتيجه گيري كرد كه ايدئولوژي طالبان يا طالبان گرايي در ذهن برخي از بزرگان ما نيز نهادينه شده است. روند صلح براي همه است و زنان افغان معتقدند كه صرف نظر از جنسيت افراد، با كمك و حمايت تمام مردم افغانستان مي توان كشور را دوباره از وجود جنگ پاكسازي كنند.
انجمن زنان افغان و ديگر مدافعان حقوق مدني هنوز هم براي تغيير اين ليست و حضور زنان بيشتري در نمايندگان خود در ميز مذاكره زمان دارند. آنها بايد اطمينان حاصل كنند كه مذاكرات صلح شامل احقاق حق زنان براي زندگي، تحصيل، اشتغال، مراقبت هاي بهداشتي، فعاليت هاي اجتماعي، سياسي و ديگر مسائل است.
**آساق**9470**1663**