اعتراف آمریكایی به دو قرن اشغالگری

به گزارش گروه تحلیل، تفسیر و پژوهش های خبری ایرنا، به ندرت می توان منطقه ای از جهان را تجسم كرد كه نظامیان امریكا در عمر دو قرن و نیم خود قدم به آنجا نگذاشته باشند؛ مناطقی از شرقی ترین تا غربی ترین بخش های قاره پهناور آسیا گرفته تا اروپا، آفریقا، آمریكای مركزی و جنوبی.
مقامات پیشین ایالات متحده كه امروز در قید حیات هستند به اشتباه راهبردی خود پی برده اند. آنها به اشغالگری های مداوم سردمداران این كشور اعتراف كرده كه مانع توسعه و پیشرفت مورد انتظار آنان شده است؛ موضوعی كه چند روز پیش در مكالمه تلفنی مسن ‌ترین رئیس‌ جمهوری زنده آمریكا با «دونالد ترامپ» رئیس جمهوری كنونی این كشور مورد تاكید قرار گرفت.
قضیه از این قرار است كارتر 94 ساله كه سی ونهمین رئیس‌ جمهوری ایالات متحده به شمار می رود، در كلیسای شهر پلینس ایالت جورجیا از محتوای مكالمه اخیر خود با ترامپ پرده برداشت؛ مكالمه ای كه ترامپ برای مشاوره و یافتن راه حل برای یكی از مهمترین دغدغه های خود انجام داده و نگران پیشی گرفتن چین از آمریكا است.
نگاهی مقایسه ای به میزان رشد اقتصادی دو كشور چین و آمریكا، چرایی احساس خطر و نگرانی ترامپ را به تصویر می كشد. در حالی كه بودجه نظامی 2019 آمریكا به 717 میلیارد دلار افزایش یافته اما سال گذشته رشد اقتصادی این كشور تنها 2.9 درصد بوده است. در حالی كه چین در سال 2019 به رشد اقتصادی 6.6 درصدی دست یافته بود. ضمن این كه پكن در كنار رشد اقتصادی چشمگیر، بودجه دفاعی خود را نیز در سال 2019 به 5.7 درصد افزایش داده به بیش از 177 میلیارد دلار رسانده است.
بنابراین منطقی به نظر می رسد رئیس جمهوری كنونی آمریكا كه توجهی ویژه به مسائل اقتصادی دارد، نسبت به تداوم چنین شرایطی نگران باشد. كارتر اما در پاسخ به دغدغه ترامپ، مداخله گری و نظامی گری های بی حد و مرز آمریكا را دلیلی بر وضعیت كنونی دانسته و تاكید كرده «آمریكا از كل 242 سال موجودیت خود، 226 سال را در جنگ سپری كرده است.»
نگاهی هر چند اجمالی و تاریخ وار به سیاست خارجی ایالات متحده از اشغالگری های پی در پی این كشور در اقصی نقاط دنیا پرده بر می دارد كه چند مورد از آنها در ادامه می آید؛ حمله نظامی و مداخله در كلمبیا (1901)، پاناما (1902)، كره و مغرب (1904)، هندوراس (1905)، مكزیك (1905)، نیكاراگوئه (1907)، دومینیكن (1907)، هندوراس و نیكاراگوئه (1907) و غیره.
همان طور كه از توالی حملات نظامی آمریكا مشاهده می شود، مداخله گری ها در سال های بعد نیز با همان سرعت و شدت در كشورهای همجوار و دوردست ادامه یافت تا در نهایت به همه جهان تسری یافت.
بنابراین در سال ها و دهه های بعد نیز كشورهایی چون فیلیپین، چین، كوبا، هائیتی، كاستاریكا، گواتمالا، تركیه، السالوادور، ژاپن، یونان، پورتریكو، كره، ایران (كودتای 28 مرداد 32)، لبنان، لائوس، گرانادا، لیبی، سومالی، سودان، یوگسلاوی و غیره مورد حمله و تجاوز نظامیان آمریكایی قرار گرفتند.
تا پیش از هزاره سوم، طولانی ترین و در عین حال خونبارترین حمله آمریكایی ها در اثر كشگركشی بود كه آنها به ویتنام انجام دادند. در این جنگ كه 16 سال به طول انجامید و در سال 1975 پایان یافت، آمریكایی ها ناچار شكست را پذیرفتند اما هزینه های قابل توجهی بر دو طرف تحمیل شد. در جریان این جنگ فرسایشی بیش از یك میلیون ویتنامی و 58 هزار آمریكایی كشته شدند.
بر پایه برخی گزارش ها آمریكا به طور سالانه 22 میلیارد دلار به خانواده‌ها و بازماندگان جنگ ویتنام غرامت می پردازد . برخی گزارشی ها نشان می دهد كه هزینه های جنگ ویتنام برای آمریكا چیزی حدود 738 میلیارد بوده است.
با آغاز هزاره سوم، خاورمیانه و كشورهای همجوار هدف اشغالگری های نیروهای آمریكایی قرار گرفتند و بحران هایی در این پهنه جغرافیایی ایجاد شد كه كارشناسان برخی از این بحران ها را به «باتلاق» تشبیه می كنند كه آمریكایی ها در آن گرفتار آمده اند.
حمله آمریكا به افغانستان در سال 2001 به بهانه نابودی القاعده از آن جمله بود كه با وجود گذشت 18 سال هنوز پایان نیافته است. كشته شدن بیش از 2 هزار و 400 سرباز آمریكایی و هزینه ای بالغ بر 900 میلیارد دلار (و بر پایه برخی گزارش ها یك هزار میلیارد دلار) در جنگ افغانستان، ترامپ را به این نتیجه رسانده كه 14 هزار نیروی نظامی خود را طی دو مرحله از این كشور خارج سازد.
جنگ عراق هم نمونه دیگری از مداخله نظامی پرهزینه آمریكا بود كه از سال 2003 آغاز و تا 2011 به طول انجامید؛ جنگی كه در آن بیش از چهار هزار و 800 نفر از نیروهای آمریكایی و ناتو كشته شدندكه بر پایه برخی گزارش ها، چهار هزار و 482 تن از انها آمریكایی بودند. ضمن این كه این جنگ بیرون از خانه نیز برای ایالات متحده بیش از 500 میلیارد دلار هزینه در بر داشته است.
در سال های اخیر نیز حملات هوایی و زمینی نظامیان آمریكایی به كشورهای مختلف خاورمیانه همچنان ادامه داشته كه حمله به لیبی (2011) و ورود به بحران سوریه (2015) از آن جمله به شمار می رود. اینك ترامپ به این نتیجه رسیده تا به رغم مخالفت متحدان و همپیمانان، 2 هزار و 130 نیروی نظامی خود را از سوریه خارج سازد.
با عنایت به این پیشینه تجاوزگری ها و اشغالگری های پرهزینه است كه كارتر نتیجه می گیرد «اگر صرف هزینه‌های بسیار برای جنگ و مخارج نظامی نبود، می‌شد حداقل 2 تریلیون دلار برای هزینه در زیرساخت‌ها شامل تعمیر پل‌های فرسوده، راه‌ها و تقویت نظام آموزشی این كشور هزینه كرد.»
همچنین به تازگی دانشگاه «براون» امریكا تحقیقاتی را انتشار داده كه نشان می دهد آمریكا بین سال های 2001 تا 2019 برای جنگ های خود 5.9 تریلیون دلار هزینه كرده و احتمال آن می رود با تداوم چنین وضعیتی تا سال 2023 این رقم به 6.7 تریلیون دلار برسد.
پژوهش**9242**1552