به گزارش روز یكشنبه گروه اخبار علمی ایرنا، داروهای مورد مطالعه شامل اسیترین، متوتراكسات، آدالیمومب، اتانرسپت، اینفیلیكسیماب، اوستكناماب، اپرمیلاست بودند.
بر اساس این تحقیقات كه بزرگترین تحقیقات كلینیكی در نوع خود محسوب می شوند، داروهای متوتراكسات كه از دهه 1960 میلادی به عنوان اولین خط دفاعی در برابر پسوریازیس مورد استفاده قرار گرفتند، بیشترین ریسك عفونت را برای بیمار ایجاد می‌كنند. در مقابل داروهای اپرمیلاست، اتانرسپت و اوستكناماب ریسك عفونت را به میزان قابل توجهی كاهش دادند.
محققان برای انجام این تحقیقات از دو بانك اطلاعاتی شركت‌های بیمه مشتمل بر اطلاعات 250 میلیون شهروند آمریكایی بهره گرفتند. با استفاده از این اطلاعات، عفونت‌های شدید منتهی به بستری شدن بیمار را در خصوص 107 هزار بیمار مبتلا به پسوریازیس كه یكی از هفت نوع داروی مورد مطالعه را مصرف می‌كردند، ردگیری كردند.
پسوریازیس یك بیماری التهابی مزمن پوستی و یك اختلال خود ایمنی است. نتایج مطالعات نشان می دهد این بیماری خود ایمنی از نظر ژنتیكی با چاقی، دیابت و دیگر حالت های سندرم متابولیك مرتبط است.
مهمترین علایم پسوریازیس شامل ایجاد تكه های ضخیم قرمز رنگ پوستی و فلس های نقره ای رنگ است كه بسیار دردناك بوده و سبب خارش می شود. این عارضه معمولا زانو، آرنج، پوست سر، كف دست و پا و كمر را تحت تاثیر قرار می دهد؛ همچنین در اطراف ناخن، ناخن پا و داخل دهان نیز دیده شده است.
این عارضه بیشتر در بزرگسالان دیده می شود و 125 میلیون نفر در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار داده است.
گزارش كامل این تحققات در نشریه JAMA Dermatology منتشر شده است.
علمی **9259**1485
تهران- ایرنا- محققان ریسك عفونت ناشی از مصرف هفت نوع داروی مورد استفاده برای درمان پسوریازیس را با یكدیگر مقایسه كردند و دریافتند ریسك این عارضه جانبی در هنگام مصرف داروهای جدید و هدفمندتر در مقایسه با داروهای قدیمی، تا حد زیادی كاهش می‌یابد.
