به گزارش روز سه شنبه ایرنا، میزگرد تخصصی بررسی ناهنجاری های فوتبالی در ایران با حضور «محمد فنایی» كمك داور ایرانی فینال جام جهانی 1994 آمریكا و « علی خسروی» از پیشكسوتان برجسته داوری ایران برگزار شد.
آنان در این نشست با انتقاد نسبت به عدم حمایت فدراسیون فوتبال از داوران این رشته تاكید كردند كه اگر داوران از حمایت قاطع فدراسیون نسبت به خود مطمئن باشند بدون شك قضاوت قاطعانه ای را در مسابقات انجام خواهند داد.
** فنایی: احكام كمیته انضباطی وتو می شود
من هیچ وقت داور را به عنوان كسی كه قضاوت مغرضانه دارد نمی پذیرم. داوران باید حاشیه امنیت داشته باشند نه ترس از جان؛ داوران در خارج از كشور شرایطی دارند كه حیرت انگیز است و به عنوان یك شوالیه شناخته می شوند.
بالاترین درجه فوتبالی خارج از كشور به داوری ها داده می شود. این در حالی است كه براساس تجربه نیم سده فعالیت در فوتبال ایران با چشمان خود دیده ام كه داوران در ایران منزوی ترین افراد فوتبالی هستند و ما هیچ وقت نتوانستیم به درستی از داوران حمایت و یك چارچوب منضبط داوری برای آنان ایجاد كنیم.
اساس ورزش فوتبال در دنیا به عنوان یك تفریح سالم و با لذت شناخته می شود و مردم دنیا با آن زندگی می كنند. فرهنگ فوتبال در كشورهای حرفه ای جا افتاده و از بچگی به قشرهای مختلف آموزش داده می شود. آنان می آموزند اگر رفتار ناهنجار داشته باشند ملیت و شخصیت شان زیر سوال می رود. اما داوران ایرانی به توهین و ناسزا هواداران 'عادت' كرده اند.
یكی از مشكلات فوتبال ایران تعارف های بی جهت است. همیشه اعلام می كنیم بهترین تماشاگران دنیا را داریم اما وقتی در زمین فوتبال این ناهنجاری را می بینیم و یك مسئول می گوید دست كسی كه داور را زد می بوسم باید تا انتهای داستان را خواند كه چه اتفاقی در حال رخ دادن است.
به شخصه در هر مسابقه ای كه خارج از ایران برای تماشا رفته ام، شاهد بودم كه داوران از چه عزت، احترام و پایبندی به قانونی برخوردار بودند. چرا اینگونه است؟ چرا كشور صاحب فوتبالی مانند انگلیس كه تماشاگران آن به اوباش معروف بودند الان تا زمین فوتبال كمترین فاصله را دارند. ما چرا فنس می كشیم؟ آیا جز آن است كه می ترسیم؟!
رانت در فوتبال زیاد شده است. من اگر مسوول بودم اعلام می كردم مجمع فدراسیون فوتبال به این شكل نباید تشكیل شود چون تشكیل مجمع ممكن است زمینه را برای رانت فراهم كند؛ در واقع این موضوع برای افراد آسیب زا است.
لازمه حمایت از داوران مدیران فوتبالی و متخصص است كه باید از تمام ابعاد فوتبال به ویژه قاضیان فوتبال حمایت كنند. در اروپا بهترین بازیكنان را به خاطر پرخاش علیه داور بلند مدت محروم می كنند. اما در ایران برخورد قاطع با خاطیان صورت نمی گیرد. برای اجرای قانون باید الگو بگیریم و این هیچ ایرادی ندارد.
پنج سال در فوتبال لبنان سوت می زدم؛ كشوری كه در جنگ بود و ورزشگاه های آن توسط ارتش محافظت می شد اما به داورها كوچك ترین تعرضی نمی شد.
دیگر ایراد برخورد با خاطیان، وتو شدن برخی از احكام كمیته انضباطی است. احكام این كمیته با وجود حضور فرد صاحب شخصیتی مانند آقای حسن زاده توسط مقامات بالاتر فدراسیون وتو می شود و این اتفاق با فشار تیم های بزرگ و هواداران آن رخ می دهد.
خیلی عقب هستیم و تا زمانی كه قرار است یك عده خاص بدون توانایی فوتبال را بچرخانند و كسانی كه تخصص دارند اجازه فعالیت پیدا نكنند شرایط به همین منوال پیش خواهد رفت.
اولین فاكتور لازم برای كار داوری 'امنیت' است. داور باید از اقتدار خود مطمئن باشد و بداند كه برخورد با وی در زمین، با بدترین جریمه ها از سوی كمیته داوران همراه می شود.
مدیریت داوری موضوع از اهمیت زیادی برخوردار است؛ اینكه نوع تربیت داور ها به چه طریقی صورت گیرد و تامین امنیت آنها به چه شكل انجام شود نیز در حوزه مدیریت گنجانده می شود؛ در كنار این مهم داوران نیز باید آگاهی خوبی از قوانین داوری داشته باشند و برای این منظور باید زیر نظر مدیرانی كار كنند كه از جایگاه و مقامی شاخص در عرصه داوری برخوردار باشند.
اینكه داور نباید با كسی تعارف داشته باشد اختیاری قانونی است اما مربیان بزرگ همواره اعتراض می كنند و اعتراضی كه با پشتوانه باشد موجب می شود تا داور مورد تهدید قرار گیرد.
همچین چیدمان داوران نیز مهم است؛ نباید برای داور بزرگ ناظر ضعیف قرار دهیم؛ حضور ناظران بزرگ در كنار نیمكت موجب حفظ حرمت می شود و مربیان كمتر اعتراض و پرخاشگری می كنند. اما ناظر كم تجربه نمی تواند مربیان بزرگ را كنترل كرده و به داورها تذكر بدهد چرا كه سطح داور از ناظر بالاتر است.
به عنوان یك پیشكسوت داوری اعلام می كنم كه چشم انداز كنونی در زمینه حمایت از داوران، فوتبال را به قهقرا می برد؛ درست مانند ماشینی كه در سراشیبی تند یك دره در حركت است و پس از سقوط دیگر نمی توان كاری برای آن انجام داد.
مشكل اینجاست كه مدیران، بزرگتر از خود را در فوتبال ایران نمی بینند. مدیریت داوری فوتبال ایران را نباید به آدم های كوچك سپرد؛ باید كدورت ها را كنار بگذاریم و یكدست شویم و از حضور پیشكسوتان داوری در فدراسیون ناراحت نشویم.
چرا پیشكسوتان به سمینارها دعوت نمی شوند؟ اگر داور های معروف به سمینارها دعوت شوند چه اتفاق می افتد؟ تا كنون چنین دعوتی از منِ (فنایی) به عمل نیامده است در حالی كه از دیگر كشورها دعوت نامه های متعددی دارم.
كمیته انضباطی باید یك بار برای همیشه قوانین فیفا را درباره كسانی كه به داوران حمله می كنند، اجرا كند. قوانین باید بدون ترس و با شهامت اجرا شود. مسوولان نباید ترس داشته باشند كه مبادا سختگیری با عاملان ناهنجاری برای آنان حاشیه ایجاد كند؛ صاحب منصبان فوتبالی نباید تنها به فكر میز خود باشند.
نباید اجازه داده شود فوتبال سیاسی شود و از مجلس و سایر نهادها برای بخشودگی های فوتبالی تلفن كار راه انداز باشد؛ اگر بخواهیم نظم به ورزشگاه برگردد باید هزینه كنیم؛ هزینه هایی كه هم مادی و هم اعمال اصلاحات را شامل می شود.
** خسروی: پیشكسوتان داوری فراموش شده اند
اساسنامه ای كه برای فدراسیون فوتبال، كمیته داوران و كمیته انضباطی است و از فیفا برگرفته شده چرا ظالمانه اجرا می شود؟ چرا در كشورهای آسیایی نظم فوتبال وجود دارد اما در ایران اینگونه نیست؟ این سوالی است كه هیچ مسوولی پاسخگوی آن نیست.
بحث پرخاشگری به داور تنها مرتبط با عملكرد داوران نیست بلكه رسانه، فدراسیون فوتبال، كمیته داوران و ... مقصر این حادثه است. به عنوان نمونه كمیته داوران بر روی تعداد خاصی از داوران پافشاری دارد و این امر موجب شده كه در نهایت بین فغانی و دیگر داوران چندین سال فاصله باشد.
در برخی از مواقع جرایم و اجرای قانون برای درآمد زایی است و معمولا بهانه آن هم رفتار تماشاگران است اما هیچگاه در حكم ها به توهین به داوران اشاره ای نمی شود. ورزشكاری كه به داور توهین می كند تنها 10 یا 20 میلیون جریمه می شود در حالی كه براساس قوانین اصلی و اجرایی فیفا این بازیكن حداقل باید چندین هفته از میادین محروم باشد.
بسیاری از سمت های فدراسیون فوتبال انتخابی است در حالی كه سمت های كمیته داوران انتصابی است كه با اساسنامه فیفا مغایرت دارد. از این مغایرت 2 معنا می توان تفسیر كرد: یا ما اشتباه می كنیم یا فیفا؛ اگر فیفا اشتباه می كند چرا ما از قوانین آن تبعیت می كنیم و اگر اساسنامه فیفا درست است چرا ما داوری را مدت ها بدون دپارتمان اداره می كردیم و الان بدون رییس اداره می كنیم؛ ملاك انتخاب برای رییس چیست؟
در مسائل داوری نیاز به انقلاب داریم چون لیبرال عمل می كنیم. در بخش داوری به گونه ای عمل می كنیم كه كسی ناراحت نشود. این امر موجب شده تا نخبگان داوری ایران در سطح جهان تنها با تكیه بر ظرفیت و توانایی شان نامی برای خود دست و پا كنند و كمیته داوران در موفقیت های داوری ایران در سطح بین المللی نقش پر رنگی ندارد.
یك سال است كه به عنوان رییس كمیته داوران استان همدان انتخاب شدم اما سه بار برای من تذكر آمده است؛ این نشان می دهد كه با كسانی كه می خواهند خالصانه كار كنند برخورد می شود. زمانی كه از درد داوران می گویم نامه می زنند كه حرف هایم مغایر قانون است. مدیری كه بله قربان گو باشد بدون شك نمی تواند از حق داوران دفاع كند.
چرا زمانی كه محسن قهرمانی و من را در قم و تهران تعقیب كردند كسی دفاع نكرد. چرا زمانی كه لباس داور را در هتل آزادی اصفهان از تنش درآوردند كسی به هواخواهی نیامد؟
اگر قرار باشد برای گرفتن پست و میز ریاست شجاعت را از دست دهیم بدون شك منافع فردی تامین می شود اما كسی به منافع داوران توجهی نخواهد كرد چون شجاعت، فدای میز ریاست خواهد شد.
قدرت قضاوت داورها باید افزایش پیدا كند و آنان باید اشتباهات خود را كم كنند. البته قدرت نمایی داور نباید برای تیم های ضعیف باشد و نسبت به واكنش مربیان بزرگ سكوت كند. مسائل انضباطی باید مورد توجه داوران باشد تا كنترل نظم میسر شود.
در جلسه ای كه سال 2000 با «فاروق بوزو» و داوران مطرح آن زمان آسیا داشتیم بوزو اعلام كرد كه تحول در داوری آسیا از جام جهانی 1994 شروع شد؛ زمانی كه محمد فنایی در فینال جام جهانی حضور پیدا كرد؛ پس پرش سكوی داوری آسیا از داوری ایران آغاز شد.
با وجود آنكه در داوری ایران حرف برای گفتن دارم اما روی رفتن به فدراسیون را ندارم و تنها برای جریمه من را به این فدراسیون احضار می كنند.
شنیده ها حاكی از آن است كه رییس دپارتمان، داوران را می چیند، یك نفر دیگر كه سمتش معلوم نیست اعمال نظر می كند و یك نفر از فدراسیون نظر نهایی را می دهد. در حالی كه رویه تعیین داور برای رقابت های مختلف اینگونه نیست.
آموزش داوران مشكل دارد؛ فدراسیون باید رییس آموزش را معرفی كند، مسوولان مالی و رفاهی داوران باید مشخص باشند تا داوران بدانند باید برای حل مشكلات به چه كسی رجوع كنند؟
اگر مسائل مالی، رفاهی و مرخصی های آنان حل شود بدون شك تمركز داوران بیش از پیش خواهد شد اما این كار را نمی كنیم. نباید رفیق بازی را رواج دهیم چرا كه در این صورت قدرت نقد را از كارشناسان سلب خواهیم كرد.
در یك سال گذشته كه ریاست كمیته داوران را برعهده گرفتم هیچ جلسه ای با كمیته داوران استان ها گذاشته نشده و این موضوع در زمان مدیریت قدیم و جدید فدراسیون همواره برقرار بوده است؛ اگر هم انتقاد كنیم جریمه می شویم.
همكارهای رسانه باید موضع خود را درباره تیم ها مشخص كنند. زمانی كه طرفداری آشكارا انجام نمی شود به صورت زیر پوستی به انتقاد از تیم حریف می پردازند. رسانه تنها نباید به جنبه های منفی داوری بپردازد.
یكی دیگر از راهكارها استخدام مشاور داوری برای باشگاه ها است، البته این استخدام به معنای ارتباط با داوران برای تاثیر بر نتایج نیست. همچنین می توان برای نخبه ها كلاس آموزش و مدارس داوری دایر كرد.
اجرای قانون باید سفت و سخت باشد و مو را از ماست بكشد تا رفتارهای ناهنجار كاهش پیدا كند؛ در این مسیر باید از پیشكسوتان استفاده كنیم نه اینكه شماری افراد خاص همیشه باشند و امثال حبیبی تنها در بستر بیماری سوژه خبر شود.
ورزشی**2052**3991**9118**
تهران- ایرنا- پیشكسوتان برجسته داوری ایران در سلسله میزگردهای تخصصی ورزشی ایرنا، تاكید كردند: اجرای قاطع قوانین داوری از سوی قاضیان میدان مسابقه، نیازمند حمایت بی چون و چرای فدراسیون فوتبال است.
