دختر تاریخ ساز دوچرخه سواری: آرزویم ركاب زدن در تور ایتالیا است

«سمیه یزدانی»؛ اسمی كه رفته رفته باید به شنیدن آن در عرصه های بین المللی دوچرخه سواری عادت كنیم. دختری جوان با 28 سال سن و تنها 8 سال ركاب زدن به طور حرفه ای، به اندازه ای پیشرفت كرده كه گویی با كوله باری از تجربه روی زین دوچرخه نشسته و جاده ها را در می نوردد.
یزدانی برای اولین بار در تاریخ دوچرخه سواری كشور موفق شد تا مدال خوش رنگ برنز را در بازی های آسیایی ازبكستان بر گردن بیاویزد.
بدنبال این موفقیت، مصاحبه ها و گفت و گوهای فراوانی با وی انجام شد اما حالا كه با او آشنا شده ایم، بر آن شدیم تا با دعوت از وی در خبرگزاری جمهوری اسلامی دغدغه ها و مشكلات وی را بشونیم و تا جایی كه در توان داریم در راستای مرتفع سازی آن تلاش كنیم.

گفت و گو را با پرسش از سطح مسابقات ازبكستان آغاز كردیم و شنیدیم:
این رقابت ها به دلیل منتهی شدن به سال كسب سهمیه المپیك، سطح بالایی داشت و با 65 شركت كننده در بخش جاده برگزار شد؛ نفر اول خانمی از كشور ازبكستان با اصالتی روس بود اما به خاطر كسب سهمیه تابعیت ازبكستان را گرفته بود و با وجود اینكه 10 سال از من بزرگ تر بود اما رقیب به شدت سرسختی بود اما با این وجود فاصله زمانی 59 ثانیه ای با او برای من قابل توجه بود؛ نفرد دوم اهل كره جنوبی بود؛ 2 طلای اینچئون و 2 طلای بازی های آسیایی جاكارتا را در كارنامه داشت اما تنها 12 ثانیه می توانست جایمان را عوض كند؛ در واقع فاصله من با مدال نقره 12 ثانیه بود كه شاید اگر تجربه بیشتر و تجهیزات بهتری در اختیار داشتم می توانستم این 12ثانیه را جبران كنم.

ایرنا: چطور به سمت دوچرخه سواری كشیده شدید؟
از دوران كودكی بی نهایت به دوچرخه سواری علاقه داشم و از همان كودكی دنیای قهرمانی برایم جذاب بود؛ زمانی كه ورزشكاران را در تلویزیون روی سكو می دیدم همیشه با خودم می گفتم می شود یك روز من هم روی سكو بروم.

** دوچرخه سواری را به طور حرفه ای از سال 90 شروع كردم و تا الان كه 28 سال دارم تقریبا 8 سال است كه به طور حرفه ای ركاب میزنم.

ایرنا: با توجه به اینكه رشته دوچرخه سواری بین زنان كشور طرفداران زیادی دارد اما به دلیل شرایط داخلی، خانوده های سنتی آنها نمی توانند در آن فعالیت مستمر داشته باشند، چه پیشنهادی برای این علاقه مندان دارید؟
- من همین مشكل را داشتم و پدرم همیشه مخالف دوچرخه سواری بود و دوست داشت تمام وقت درس بخوانم، برایم آرزوهای بزرگی در زمینه درسی داشت، خودمانی بگویم می خواست پروفسور شوم و از این رو مخالفت زیادی داشت اما مادر و خواهرم حمایت می كردند، شاید چون عاشق دوچرخه سواری بودم با این مانع كنار آمدم و هیچوقت دست از تمرین نكشیدم.

ایرنا: به نظر خانم ها از دوچرخه سواری در خیابان هراس دارند، این طور نیست؟
واقعا همینطور است، ما برای تمرین با شرایط سختی روبرو هستیم و از آنجا كه باید در جاده تمرین كنیم سختی شرایط برای ما دوچندان می شود، خطر جانی یكی از این سختی ها است و من به شخصه دو بار در اتوبان تصادف كردم.
تنها راهكار كه شاید به سختی قابل اجرا باشد این است كه زمانی كه خارج از اردو هستیم حواسمان جمع باشد و مراقب خودمان باشیم چون در اردو اسكورت داریم و هیچ مشكلی وجود ندارد اما خارج از اردو باید با هزینه شخصی اسكورت تهیه كنیم كه اكثرا استطاعت این كار را ندارند.

ایرنا: زمانی كه در اردو هستید، حقوق می گیرید؟
خیر؛ نه حقوق داریم و نه باشگاهی كه از قِبل قرارداد با آن درآمد داشته باشیم و درآمد متفرقه ای هم نداریم.

ایرنا: در رشته دوچرخه سواری اخیرا چند لژیونر از ایران به كشورهای دیگر صادر شده؛ آیا در رشته شما هم چنین موضوعی مطرح شده است؟
در حال حاضر به خاطر مدال هایی كه اخیرا كسب كردیم فدراسیون با سه تیم خارجی مكاتباتی داشته است؛ قزاقستانی ها كه گفتند تیممان تكمیل است و منتظر جواب هنگ كنگ و تایلند هستیم.

ایرنا: در مورد تجهیزات گفتید؛ آخرین باری كه دوچرخه حرفه ای وارد شد اگر اشتباه نكنم برای بازی های المپیك بود و از آن زمان به بعد تصور نمی كنم دیگر دوچرخه ها به روز شده باشند؛ توضیح می دهید كه چرا از لحاظ تجهیزات ضعیف عمل می كنیم؟
اگر بخواهیم با سایر كشورها رقابت كنیم باید تجهیزات دوچرخه سواری هر ساله به روز شوند اما متاسفانه در حال حاضر به دلیل مشكلات اقتصادی كشور و كمبود بودجه فدراسیون هنوز از دوچرخه هایی استفاده می كنیم كه به المپیك ریو مربوط می شود، حالا در نظر بگیرید كه با این شرایط دوچرخه ها باید هر سال به روز شوند البته قطع به یقین نمی توان انتظار داشت كه تجهیزات ما هم سطح اروپا باشد اما كشورهای آسیایی هم سرمایه گذاری های بسیار بالایی در همه حوزه ها دارند از تجهیزات و دوچرخه گرفته تا شركت در مسابقات مختلف و اردوهای آماده سازی.
من در ازبكستان با دوچرخه ای حاضر شدم كه 4 سال به طور مداوم از آن استفاده كرده بودم كه البته هنوز هم از آن استفاده می كنم!

ایرنا: اگر تجهیزات به روز می شد چقدر در مدال شما تاثیر داشت؟
همان طور كه گفتم فاصله من با نقره 12 ثانیه بود و شاید اگر تجهیزات به روز بود الان روی سكوی دوم بودم.

ایرنا: آیا فدراسیون برای حل این مشكل قولی داده است؟
به نظر من باید بین بودجه فدراسیون دوچرخه سواری با سایر فدراسیون ها تفاوتی وجود داشته باشد چرا كه ما برای خرید یك دوچرخه حرفه ای دست كم باید 10 تا 12 هزار دلار هزینه كنیم (چیزی در حدود 120 تا 150 میلیون)؛ حتی در مسابقات آسیایی در یكی از بخش ها به دلیل نداشتن تجهیزات شركت نكردم چه بسا اگر تجهیزات مهیا بود با 2 مدال از ازبكستان برمی گشتم.
مسلما 100 میلیون برای كسی مثل من كه هیچ درآمدی ندارم مبلغ فوق العاده زیادی است؛ تصور كنید برای مدال گرفتن در مسابقه ای كه پاداش چندانی به ما تعلق نمی گیرد 100 میلیون پول دوچرخه بدهیم آن هم در مسابقاتی كه سطح بسیار بالایی دارد؛ در حال حاضر بیشتر بچه ها با دوچرخه های شخصی شركت می كنند و تجهیزات خاصی در اختیار ما قرار نگرفته است.

ایرنا: با این تفاسیر می توان گفت كه فدراسیون حمایتی خاصی نكرده است؟
نه، اینطور نیست؛ باید منصف باشیم، حمایت های فدراسیون در این چند ساله موجب پیشرفت چشمگیر من شده است و در واقع اگر حمایت فدراسیون نبود قطعا به این جایگاه نمی رسیدم.
اعزام به مسابقات و برگزاری اردوهای منظم در طول سال و در اختیار قرار دادن مربی های خوب از جمله حمایت های فدراسیون بوده است به طوری كه من تمام سال 97 را در اردو بودم.

ایرنا: آیا شما یا هیچكدام از بازیكنان تیم ملی مربی اختصاصی دارید؟
خیر. هزینه سرمربی شخصی زیاد است و همانطور كه گفتم ما از عهده مخارج آن بر نمی آییم؛ در حال حاضر تامین یك دوچرخه به روز و تجهیزات مورد نیاز عمده دغدغه ما است.
البته در جلسه ای كه به دعوت صالحی امیری رئیس محترم كمیته ملی المپیك در آن حاضر شده بودم از ایشان خواستم تا حمایت بیشتری از ما كنند البته همین دعوت و به نوعی احترام به جامعه دوچرخه سواری خیلی خوشحال كننده بود و از ایشان واقعا سپاسگزارم.
همچنین باید از وزیر وزرش و جوانان هم تشكر كنم كه خیلی سریع توانستم ایشان را ببینم و وزیر نیز قول حمایت از من را دادند.

ایرنا: شما اولین زن دوچرخه سوار ایرانی هستید كه موفق به كسب مدال در بازی های آسیایی شدید، چه احساسی دارید از اینكه در یك حوزه ورزشی نفر اول هستید؟
خیلی خوشحالم از این بابت كه توانستم راهی را برای زنان و دختران مشتاق و علاقه مند به دوچرخه سواری باز كنم تا آنها هم به این باور برسند كه مدال آسیایی برای دختران رویای قابل دسترسی است و این حس، حس خوبی است.

ایرنا: انگیزه در رشته شما نقش عمده ای ایفا می كند، در مورد شما این موضوع تا چه اندازه صادق است؟
دقیقا حق با شما است، انگیزه فاكتور تعیین كننده ای است؛ اگر به هر دلیلی یك روز تمرین نكنید جبران آن یك روز فشار مضاعفی را به شما وارد می كند، شاید یكی از علل موفقیتم در این چند سال این باشد كه حتی یك روز هم دست از تمرین نكشیدم؛ به خاطر دوچرخه و رسیدن به این جایگاه از خیلی از علایق و تفریحاتم گذشتم.

ایرنا: روزانه چند ساعت تمرین می كنید؟
روزی 4 تا 5 ساعت و به مسافت 100 الی 170 كیلومتر؛ جالب است كه برای بازی های آسیایی جاكارتا كه متاسفانه با مصدومیت بد موقع به آن نرسیدم تمرین های روزانه 200 كیلومتر هم داشتم؛ از دست دادن آن بازی ها در حالی كه 90 درصد شانس مدال بودم اتفاق تلخی بود شاید تلخ ترین اتفاق زندگی من...

ایرنا: آن مصدومیت تا چه اندازه به تجهیزات مربوط بود؟
در یكی از تمرینات دوچرخه ای را ركاب زدم كه تا به حال سوارش نشده بودم و در سر پایینی وقتی ترمز گرفتم به اصطلاح ركابزنان، دوچرخه 'كله' شد، البته بی تجربگی خودم هم بی تاثیر نبود.
در آن سال برای كسب مدال از تمام زندگیم گذشته بودم؛ روز سال تحویل تمرین بودم و سیزده به در هم همینطور؛ من در رشته مهندسی پلیمر درس می خوانم كه رشته خیلی دشواری است (كه البته هیچ ارتباطی با رشته ورزشی من ندارد)، برای پیگیری تمرینات مرخصی تحصیلی گرفته بودم و در حالی كه 40 واحد بیشتر نمانده بود دانشگاه را كنار گذاشتم البته در حال حاضر در تیم دوچرخه سواری دانشگاه آزاد هستم و قرار بر این شده تا بتوانم آن 40 واحد باقی مانده را پاس كنم.

ایرنا: گفتید روزی 4 تا 5 ساعت تمرین می كنید و با در نظر گرفتن اینكه هیچ حقوقی هم ندارید و این تمرینات خرج هم روی دست شما می گذارد، این انگیزه از كجا نشات می گیرد؟ به عبارت دیگر چقدر این مشكلات روی انگیزه شما تاثیر منفی دارد؟
مسلما مشكلات زیادی داریم، هزینه رفت و آمد، هزینه تامین مكمل و خرید تجهیزات دوچرخه و تعویض آنها.
برای مثال زنجیر دوچرخه هر چند ماه یك بار باید تعویض شود و قبل از بازی های آسیایی با هزینه شخصی (400 هزار تومان) زنجیر را تعویض كردم كه البته چون مطمئن بودم كه مدال می آورم فكرم این بود كه این هزینه ها بعدها جبران می شود كه متاسفانه مصدوم شدم البته امیدوارم كه بتوانم با پیوستن به یك تیم خارجی و لژیونر شدن دست كم منبع درآمدی داشته باشم.

ایرنا: آیا تا به حال این محدودیت ها و موانع و سختی ها باعث شده تا از ورود به این رشته پشیمان شده باشید؟
نه هرگز، چون من عاشق ورزش كردن هستم شاید برای شما عجیب باشد اما واقعا این طور است؛ دوچرخه سواری برای من مثل یك خواب شیرین است.

ایرنا: در خصوص شركت با حجاب اسلامی در مسابقات برایمان بگویید؟
یكی از آرزو های من حضور روی سكوهای بین المللی با حجاب اسلامی بود كه خداراشكر این اتفاق افتاد تا به همه ثابت كنیم حجاب برای ما محدودیت نیست.

ایرنا: یكی از گله هایی كه ورزشكاران زن اسم و رسم دار دارند این است كه در ایران رقیب قدری برای آنها وجود ندارد؛ آسیا این موضوع صحت دارد؟
جواب این سوال كمی سخت است چون ما در ایران باشگاه نداریم كه بتوان سطح بازیكنان را سنجید بنابراین نمی توان پاسخ دقیقی داد.

ایرنا: ورزشكاران ما بیشتر روی زندگی حرفه ای تمركز دارند تا زندگی شخصی؛ این موضوع تا چه اندازه در مورد شما صدق می كند؟
صادقانه بگویم من به خاطر دوچرخه سواری مدت زیادی است كه زندگی ام تك بُعدی شده است، صبح ها تمرین و عصر هم بدنسازی؛ شاید در مورد من بیشتر از همه صدق كند.

ایرنا: آیا تا به حال در حین تمرینات و در طول مسیر كسی مزاحم شما شده است؟
خیر؛ به ندرت چنین چیزی را تجربه كردم خوشبختانه فرهنگ مردم ما بالا است و خیلی وقت ها حتی با دیدنم، مرا تشویق هم می كنند.

ایرنا: طبق آمار نسبت زنان ورزشكار به مردان در ایران خیلی پایین است، به نظر شما ورزش چقدر روی زندگی شخصی، خانوادگی و روحیه زنان تاثیر گذار است و سطح كیفی زندگی آنان را بهبود می بخشد؟
قطعا مشت نمونه خروار است؛ زمانی كه خودم و هم سن و سال های خودم را می بینم كه با ورزش و نه لزوما ورزش قهرمانی سر و كار دارند و روحیه سالم و با نشاطی دارند بدون شك برای همه زنان و دختران قصه همین است البته علاقه به ورزش شرط اصلی است؛ برخی از افراد هیچ علاقه ای به ورزش ندارند؛ برای مثال خواهر من كاملا نقطه مقابل من است و این میزان فعالیت من همیشه برای او تعجب آور است.

ایرنا: آیا به مربیگری علاقه ای دارید؟ و اینكه عمر ورزش دوچرخه سواری برای ركابزنان چند سال است؟
به هیچ عنوان علاقه ای به مربیگری ندارم و دوست دارم تمام وقتم را برای ورزش خودم و دوچرخه سواری بگذارم. خوشبختانه رشته دوچرخه سواری محدودیت سنی ندارد و تا هر سنی كه بخواهید می توانید آن را ادامه دهید؛ جالب است بدانید «كریستینا آرمسترانگ» آمریكایی كه الگوی ورزشی من نیز محسوب می شود و در سه دوره المپیك، طلا به دست آورد، در المپیك ریو 43 سال و چند فرزند داشت.

ایرنا- آرزوی شما در دوچرخه سواری چیست؟
آرزوی من ركاب زدن در تور جیرو ایتالیا است.

یزدانی گفت و گوی خود را با این جملات پایان داد:
از همه كسانی كه در این چند سال به من كمك كردند تا به این موفقیت برسم تشكر می كنم؛ فدراسیون، وزارت ورزش، كمیته ملی المپیك و البته خانواده ام.
باز هم از آقای صالحی امیری و وزیر ورزش و جوانان بابت احترامی كه به خانواده دوچرخه سواری گذاشتند قدردانی می كنم و امیدوارم مسئولان به ویژه كمیته و وزارت محترم ورزش به این رشته توجه ویژه ای داشته باشند تا روند صعودی دوچرخه سواری تداوم پیدا كند.
ورزشی**3991**9118**