به گزارش گروه تحلیل، تفسیر و پژوهش های خبری ایرنا، دیدار فینال جام حذفی که پس از کش و قوس های بسیار و تاخیری طولانی در واپسین دقایق دیشب آغاز شد، ابتدای روز سیزدهم خرداد را به مذاق طرفداران پرسپولیس شیرین ساخت.
تیم سرخ پوش پایتخت که پس از بیست سال توانست دوگانه جام حذفی و لیگ را در یک فصل به دست آورد، در دیدار با تیم داماش گیلان به پیروزی رسید و به این ترتیب کنار سه قهرمانی پیاپی لیگ و دو قهرمانی سوپرجام، قهرمانی حذفی را نیز به کلکسیون افتخارات چهار سال اخیر خود افزود.
این وضعیت سبب شد تا گمانه زنی های مختلفی درباره برگزاری مسابقه سوپرجام (رقابت برندگان جام حذفی و لیگ) صورت گیرد و پرسپولیس حتی خود را در آستانه کسب هفتمین جام ببیند.
دیگر افتخار پرسپولیسی ها رسیدن به فینال لیگ قهرمانان آسیا در فصل گذشته بود. سرخ پوش ها با هدایت «برانکو ایوانکویچ» سرمربی کروات خود در فصل ۹۵-۹۴ هم تنها با تفاضل گل عنوان قهرمانی را از دست دادند.
تکتازی سرخ پوشان در فوتبال ایران طی حدود نیم دهه، وضعیتی بی سابقه بوده زیرا در دهه های پیشین رقیب آبی پوش پرسپولیس بارها این تیم را به چالش کشیده بود و با قرار گرفتن رقبایی چون سپاهان اصفهان، فولاد خوزستان، سایپا و ... بر سکوی قهرمانی، پرسپولیس در سالیان اخیر از موضع دوقطبی هم به دور ماند.
موفقیت های پیاپی پرسپولیس از زمانی شروع شد که ایوانکویچ مربیگری این تیم را برعهده گرفت. این در حالی بود که زمان زیادی از سجده شکر «محمد نوری» کاپیتان وقت پرسپولیس روی چمن سبز برای بقا در لیگ برتر نمی گذشت.
حضور موفق ایوانکویچ در پرسپولیس البته چند سال پس از حضور نه چندان موفق وی روی نیمکت تیم ملی به عنوان سرمربی اتفاق افتاد؛ زمانی که مربی کروات توانست ایران را به جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان برساند اما نتایجی پرانتقاد را در این تورنمت جهانی بر جای گذاشت.
تجربه این دوره مربی گری شاید باعث شد تا برانکو یکی از مهمترین عوامل ناکامی تیم ملی در آن سال ها یعنی عدم انسجام و همدلی و نیز بازیکن سالاری را مد نظر قرار دهد و در تیم سرخ پوش پایتخت به شکلی جدی با این دو پدیده مقابله کند. برانکو در این سال ها به شکلی قاطعانه با بازیکنان ناهمساز مواجه شد و آنان را از مجموعه تیم کنار گذاشت.
برانکو در سختترین شرایط ممکن برای پرسپولیس یعنی درست زمانی که تیم به خاطر تخلف یک بازیکن از دو پنجره نقل و انتقالات محروم بود و به زحمت بازیکنی را روی نیمکت برای تعویض یعنی ابزار اصلی تغییر نتایج می دید، درخشان ترین نتایج را کسب کرد؛ وضعیتی که حتی رقبای پرسپولیس بر اتحاد و یکرنگی و نیز کوشش بی دریغ اعضای این تیم برای کسب بهترین نتایج صحه می گذاشتند.
با نگاهی به اوضاع و احوال این تیم ذهن برخی به سوی قیاسی ورزشی – سیاسی سوق می یابد. در شرایطی که جریان های سیاسی چون اصلاح طلب و اصولگرا پس از چند دور موفقیت نسبی در رقابت های سیاسی بر سر نهادهای انتخاباتی به اصطلاح دچار فرسایش گفتمانی شده یا به دلیل کارنامه ای غیرقابل دفاع عرصه را به رقیب وامی گذارند، پرسپولیسی ها نوعی «اقتدار اردوغانی» را به نمایش گذاشته اند یعنی به صورت مکرر برابر رقبا به پیروزی های چشمگیر دست یافته اند.
همچنان که فوتبال ایران و باشگاهی چون پرسپولیس سال ها با پدیده بازیکن سالاری مواجه بوده، فضای سیاسی ایران نیز با معضل چرخش کند یا حتی متوقف شده نخبگان روبرو است. سویه دیگر این وضعیت شکل گیری پیوندهایی ناهمساز با مفهوم شایسته سالاری در فضای سیاسی ایران است که مانع می شود تا مسوولی ارشد دست به تغییراتی اساسی در پیرامونیان خود بزند.
نبود همدلی و انسجام میان نیروهای سیاسی و بعضا برخی مسوولان به دلیل غلبه سوگیری های جناحی و سیاسی بر منافع و مصالح ملی سبب شده تا کامیابی های ورزشی نظیر آنچه پرسپولیس در این سال ها به دست آورد، در فضای سیاسی دور از دسترس قرار گیرد.
تحمیل تحریم های آمریکایی بر ایران و محدودیت های منابع مالی و ارزی برای برخی به سان محرومیت اخیر پرسپولیس از جذب بازیکن و منابع انسانی می ماند که موتور محرکه تیم به حساب می آمد. در این وضعیت دشوار کشور اما انشقاق های آشکاری وجود دارد که بیش از امیدواری باعث نگرانی از آینده شده است.
در این فضا همچنین می توان وقایعی چون مطالبه رئیس جمهوری برای دریافت اختیاراتی بیشتر برای عبور از تنگناهای پیش رو را به شرط و عهدهای برانکو با مدیران باشگاه برای اختیار بسیط در مدیریت فنی، روانی و عمومی تیم قهرمان شبیه دانست.
پژوهش**۹۲۷۹
نظر شما