براساس یک تعریف پزشکی، بیماری دیستروفی عضلانی به گروهی از اختلالات عضلانی ارثی غیرالتهابی پیشرونده و در عین حال بدون اختلال در سیستم اعصاب مرکزی یا محیطی گفته می‌شود. این بیماری عضلات را گرفتار کرده و با تخریب فیبرهای عضله همراه است. بیماران مبتلا به دیستروفی معمولاً هنگام فعالیت‌هایی مانند بلند شدن از روی صندلی، بالارفتن از پله و برس زدن مو و فعالیت‌های مشابه دچار مشکل می‌شوند. در برخی موارد با گذشت زمان بیمار توانایی‌هایی مانند راه رفتن و بالا بردن دست را نیز از دست می‌دهد.
مطالعات اخیر محققان دانشگاه واشنگتن نشان می‌دهد لیتیوم نقش مهمی در افزایش اندازه عضلات و قدرت آنان دارد. این یافته به ویژه در نوعی از بیماری به نام دیستروفی عضلانی لیمب گیردل (limb girdle muscular dystrophy) که هیچ روش درمانی ندارد مؤثر است. این اختلال معمولاً عضلات اطراف لگن، شانه، بازو و ساق پا را درگیر می‌کند، ولی بیمار از نظر هوش و حواس کاملاً نرمال است.
در این مطالعه موش‌هایی که به صورت ژنتیکی به دیستروفی عضلانی لیمب گیردل مبتلا شده بودند، با استفاده از لیتیوم کلراید بهبود قابل ملاحظه‌ای (حدود ۷۰ درصد) داشتند. لیتیوم با مهار پروتئینی به نام GSK۳beta، به بهبود بیماری کمک می‌کند. این پروتئین مانع رشد ماهیچه هاست.
مطالعات همچنین نشان می‌دهد لیتیوم کربنات و لیتیوم سیترات که برای درمان برخی بیماری‌های روانپزشکی استفاوه می‌شود، می‌تواند در بهبود بیماران مبتلا به دیستروفی عضلانی نیز مؤثر باشد.
نتایج این مطالعه در نشریه Neurology Genetics منتشر شده است.
علمی **۹۲۵۹**۲۰۲۱**
