درست مثل فیلم‌ها، فوتبال هم زمانی که اسطوره‌ای محبوب نزد هواداران با کوهی از خاطرات مشترک و تاریخ سازی‌ها، پس از مدتی دوری به باشگاه باز می‌گردد، پایان‌های خوش را تجربه می‌کند.
یکی از نمونه‌های معدود چنین پایان‌های خوش، بازگشت «جیان لوئیجی بوفون» به یوونتوس است؛ انتقالی که هفته گذشته و پس از یک سال دوری اسطوره ۴۱ ساله از تورین، نهایی شد.
این در حالی است که بازگشت گلر افسانه‌ای فوتبال ایتالیا به یووه، در جمع ۱۰ بازگشت بزرگ و احساسی بازیکنانی قرار گرفت که دوباره به خانه بازگشته‌اند.
جیان لوئیجی بوفون (یوونتوس)
بوفون پس از بازگشت به تورین گفته بود: از «وویچک شزنی» و «جورجو کیه لینی» که به ترتیب پیراهن شماره یک و بازوبند کاپیتانی را پیشکش کردند سپاسگزارم اما برای گرفتن چیزی از کسی اینجا نیستم بلکه آمده‌ام تا دین خود را به باشگاه ادا کنم درست همان کاری که در تمام دوران فوتبالم انجام دادم.
بوفون پس از یک سال حضور در پاری سن ژرمن به یوونتوس بازگشت جایی که در طول ۱۷ سال درخشان، تمام افتخارات و جام‌ها به غیر از لیگ قهرمانان را تصاحب کرده بود.
تیری هانری (آرسنال)
تیم تحت هدایت «آرسن ونگر» سرمربی وقت آرسنال بدون هانری نمی‌توانست "خاص" باشد؛ مرد فرانسوی برای هشت سال رهبر توپچی‌های لندن بود و هایبری غوغا می‌کرد؛ کسی که با ۲۲۸ گل، برترین گلزن تاریخ باشگاه لقب گرفت.
هانری از آرسنال به بارسلونا ملحق و در ادامه راهی نیو یورک ردبولز شد و سپسش در سال ۲۰۱۲ و در جریان تعطیلات ام ال اس، به شکلی غیرمنتظره به جمع توپچی‌ها بازگشت.
دیدیه دروگبا (چلسی)
«رومن آبراموویچ» مالک متمول باشگاه چلسی با «خوزه مورینیو» و سلاح آن روزهای وی یعنی دروگبا اوج گرفت.
مهاجم ساحل عاجی در مجموع ۱۶۴ گل برای آبی‌ها به ثمر رساند و در سال ۲۰۱۲ آنان را به قهرمانی لیگ قهرمانان رساند؛ رقابتی که دروگبا در فینال آن ستاره به چون و چرای میدان بود.
دروگبا پس از سپری کردن دوره‌ای در شانگهای شینهوا و گالاتاسرای، در فصل ۲۰۱۴- ۲۰۱۵ و بار دیگر تحت هدایت مرد پرتغالی به لندن بازگشت و دوباره لیگ برتر جزیره را فتح کرد.
فرناندو تورس (اتلتیکو مادرید)
در سال ۲۰۰۱ زمانی که اتلتیکو در لیگ دسته دوم اسپانیا حضور داشت، تورس جوان نخستین بازی خود را برای تیم اول این باشگاه انجام داد و به سرعت به ستاره تیم بدل شد و مقدمات صعود آنان را به لالیگا فراهم کرد.
تورس در ادامه راهی لیورپول و چلسی شد؛ جایی که به عنوان یک مهاجم شش‌دانگ نامی برای خود دست و پا کرد و به تیم ملی اسپانیا برای رسیدن به افتخار بین المللی کمک زیادی کرد.
مرد اسپانیایی پس از سپری کردن دوره‌ای قرضی در آ. ث میلان به اتلتیکو بازگشت و در واندا متروپولیتانو از مرز ۱۰۰ گل عبور کرد؛ در فینال لیگ قهرمانان سال ۲۰۱۶ به میدان رفت و پیش از رفتن به سوپر لیگ چین در سال ۲۰۱۸ لیگ اروپا را به همراه اتلتیکو فتح کرد.
کاکا (آ. ث میلان)
پیش از اینکه «لوکا مودریچ» در سال ۲۰۱۸ توپ طلا را از آن خود کند، کاکا در سال ۲۰۰۷ آخرین فوتبالیستی بود که پیش از سلطه ۱۰ ساله «کریستیانو رونالدو» و «لیونل مسی» بر این جایزه معتبر، آن را تصاحب می‌کرد.
و ستاره برزیلی این افتخار را پیش از کوچ به سانتیاگو برنابئو، در پیراهن میلان کسب کرده بود.
کاکا پس از سپری کردن دوره‌ای ناموفق در رئال، در سال ۲۰۱۳ به میلان بازگشت و یک سال دیگر برای تیم محبوبش به میدان رفت.
وین رونی (اورتون)
پس از انتقال چشمگیر از اورتون به اولدترافورد در سال ۲۰۰۴، رابطه رونی با هواداران تیمی که به عنوان یک نوجوان برای آنها و به عشق آنان بازی می‌کرد، رو به سردی رفت.
این در حالی است که تمام تنش‌ها در سال ۲۰۱۷ و زمانی که رونی به خانه بازگشت، به دست فراموشی سپرده شد.
آندری شوچنکو (آ. ث میلان و دینامو کی اف)
شوچنکو یکی از بیرحم‌ترین مهاجمان اروپا در آغاز قرن ۲۱ بود؛ او در آ.ث میلان ۱۷۵ گل به ثمر رساند و با این تیم ۵ جام به دست آورد و در سال ۲۰۰۴ هم توپ طلا را تصاحب کرد، علاوه بر این، او در سال‌های ۱۹۹۹ و ۲۰۰۰ در جمع سه نامزد اصلی معتبرترین جایزه انفرادی فوتبال قرار گرفت.
مرد اوکراینی در سال ۲۰۰۶ به چلسی رفت اما نتوانست با تیم انگلیسی جفت و جور شود در فصل ۲۰۰۸ – ۲۰۰۹ به میلان بازگشت.
با این حال، اوضاع مثل نخستین دوره‌اش در میلان پیش نرفت و مهاجم اوکراینی با یک بازگشت دیگر راهی دینامو کی اف شد؛ جایی که آن را در سال ۱۹۹۴ ترک کرده بود.
خوآن رومن ریکلمه (بوکا جونیورز)
ریکلمه یکی از بزرگ‌ترین آرژانتینی‌های شماره ۱۰ بوکا بود؛ کسی که در فاصله سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۲ و پیش از رفتن به بارسلونا، هواداران را از خود بیخود می‌کرد.
دوران حضور او در اسپانیا به همراه ویارئال موفقیت‌آمیز بود؛ جایی که در سال ۲۰۰۷ آن را به مقصد بوینس آیرس ترک کرد و تا پایان دوران فوتبالی خود در سال ۲۰۱۴، همچنان به متعجب کردن هواداران ادامه می‌داد.
خواکین سانچز (رئال بتیس)
خواکین در سال ۲۰۰۵ به عنوان یکی از استعدادهای اسپانیایی ظهور کرد و یکی از مهره‌های اصلی قهرمانی رئال بتیس در کوپادل‌ری لقب گرفت.
این درخشش انتقال پرمایه به والنسیا را برای وی به ارمغان آورد و در ادامه به مالاگا و فیورنتینا ملحق شد اما مسیرها بار دیگر به بتیس ختم شد؛ جایی که او همچنان فوتبالش را پیگیری می‌کند.
پل پوگبا (منچستریونایتد)
پوگبا در یونایتد شناخته شد اما برای آنکه نامی برای خود دست و پا کند راهی تورین شد.
در سال ۲۰۱۲ با یوونتوس قرارداد امضا کرد و به یکی از مهره‌های کلیدی تیمی تبدیل شد که چهار بار متوالی اسکودتو را فتح کرد و به فینال لیگ قهرمانان سال ۲۰۱۵ نیز راه یافت.
شیاطین سرخ در سال ۲۰۱۶ چیزی بیش از ۱۰۰ میلیون یورو برای باز گرداندن مرد فرانسوی به اولدترافورد پیاده شدند؛ با این حال، این بازگشت با توجه به گمانه زنی‌های پیرامون وی برای جدایی از باشگاه، زیاد طول نخواهد کشید.
مسیر ۲ سر سود: دیگو مارادونا (بوکا) و یوهان کرایوف (آژاکس)
کرایوف ستاره بهترین تیم آژاکس بود که به همراه تیم هلندی در فاصله سال‌های ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۳ سه بار پیاپی قهرمان اروپا شد، با بارسلونا قرارداد امضا کرد؛ انتقالی که به طور بنیادی انقلابی در این باشگاه ایجاد کرد.
کرایوف پس از ترک بارسا و امتحان کردن لوانته و لیگ آمریکا، در سال ۱۹۸۱ برای ۲ فصل دیگر به آژاکس بازگشت.
یکی دیگر از بازگشت‌های خاطره انگیز، بازگشت دیگو آرماندو مارادونای بزرگ به بوکا جونیورز بود.
شماره ۱۰ مشهور فوتبال که تک و تنها تیم ملی آرژانتین را در سال ۱۹۸۶ به قهرمانی جهان رساند و اسطوره ناپولی نیز محسوب می‌شد؛ در لا بومبونرا آرژانتین جایگاهی نیمه خدایی داشت.
مارادونا در سال ۱۹۸۱ به قدری در بوکا درخشید که بارسا با او قرارداد امضا کرد اما در سال ۱۹۹۵ پس از درو کردن یک دوجین جام به بوینس آیرس بازگشت و تا پایان بازنشستگی در بوکا ماند.
نظر شما