نشریه خبری- تحلیلی آمریکایی فوربس افزود: حتی با پذیریش این که سیاست "فشار حداکثری" ترامپ به ایران آسیب جدی رسانده است، این پرسش مهم مطرح می شود که سکانس پایانی این سیاست چگونه رقم خواهد خواهد خورد؟ به طور واقع بینانه باید متوجه بود که ادامه سیاست فشار حداکثری اگر به جنگ ختم شود، تهدید بزرگی برای منافع ایالات متحده آمریکا و متحدان منطقه‌ای واشنگتن خواهد بود.
فوربس اضافه می‌کند: جغرافیا و فضای تنش اخیر میان ایران و آمریکا نشان می دهد که چگونه ممکن است حساس‌ترین مناطق جهان درگیر یک بحران حاد و حتی جنگ ناخواسته شوند؛تنگه هرمز به عنوان مهمترین مسیر انتقال انرژی جهان احتمالاً در کانون آسیب ها و مخاطرات جنگ احتمالی قرار خواهد گرفت و به این ترتیب عرضه جهانی انرژی در جایی که ۶۰ درصد ذخایر انرژی جهان را دارد، کاملاً مختل می شود.
این فضای تنش احتمالی می تواند شامل عراق نیز شود و بغداد ممکن است بسادگی درگیر مناقشه و تنش کنونی شود. بویژه این که تحولات اخیر نشان می‌دهد که تهران تا چه اندازه با همسایه غربی خود روابط و مراودات پیوسته‌ای دارد.
همچنین تهران دارای هم پیمانان وفاداری در سراسر منطقه است؛ در لبنان حزب الله و در یمن حوثی ها می‌توانند به همراه ایران در شرایط جنگی ایستادگی کنند. از این رو نباید توانایی ایران در خلیج فارس و کل منطقه غرب آسیا را دست کم گرفت.
متغیر مهم دیگر به مسائل زیست محیطی بر می‌گردد. اکنون نگرانی‌های فزاینده ای در مورد آسیب دیدن سکوهای نفتی دریایی در شرایط تعمیق بحران و یا جنگ وجود دارد. چنین بحرانی بسادگی می‌تواند منجر به فاجعه زیست محیطی شود.
روی هم رفته اهمیت و نقشی که خلیج فارس در اقتصاد، توسعه، محیط زیست و امنیت کشورها دارد، بسیار بالاست و اگر این ناحیه از جغرافیای جهان شاهد درگیری نظامی باشد؛ باید منتظر تغییرات عظیم بعدی در قالب بحران‌های انرژی و بحران‌های اقتصادی باشیم.
خلیج‌فارس همچنین محور ارتباط میان اروپا، آفریقا، آسیای جنوبی و جنوب شرقی است و از نظر راهبردی در منطقه خاورمیانه، به عنوان بزرگترین و مهمترین مرکز ارتباطی بین این سه قاره محسوب می‌شود و بخشی از یک سیستم ارتباطی شامل اقیانوس اطلس، دریای مدیترانه، دریای سرخ و اقیانوس هند نیز هست.
رئیس جمهوری آمریکا در زمان حاضر به دلیل مواجهه با بزرگترین چالش بین المللی خود، یعنی افزایش تنش‌ها با ایران از انحطاط روابط با متحدانش نیز رنج می‌برد و ممکن است در صورت وقوع جنگ، واشنگتن و متحدانش در دو مسیر مختلف گام بردارند. از این رو همه نشانه‌ها و شواهد حکایت از این دارند که اگر سیاست "فشار حداکثری" به جنگ نزدیک شود، واشنگتن یکی از بازندگان اصلی این سیاست و رویکرد خواهد بود.
نظر شما