اینکه شهرری را شهر طلایی کشتی ایران نامیده اند حرف گزافی نیست. دو طلا و یک برنز هادی ساعی در بازی های المپیک در تکواندو، یک طلای علیرضا دبیر در کشتی آزاد، یک طلای حمید سوریان، یک طلا، یک نقره و یک برنز المپیکی محمد نصیری در وزنه برداری سبب شده که این شهر جایگاه ویژه ای در ورزش ایران داشته باشد.
این قهرمانان در شرایطی به این جایگاه رسیدند که در باشگاههای شهرری در جنوبی ترین نقطه تهران با کمترین امکانات اما با عشق و علاقه و در کنار مربیانی عاشق به این جایگاه رسیدند.
محله ۱۳ آبان، جایی که دبیر دارنده مدال طلای بازی های ۲۰۰۰ سیدنی از آنجا برای خود نامی دست و پا کرده و اکنون سکاندار فدراسیون کشتی شده است.
او سالها در این منطقه و در باشگاه معروف صدری ۱۳ آبان زیر نظر استاد خود یعنی آقا «ابراهیم» تمرین کرده. صحبت از «ابراهیم خیرالله‌زاده» است مربی که ۵۰ سال از عمر ۶۴ ساله خود را بدون هیچ چشمداشتی و با کمترین امکانات صرف کشتی و آموزش شاگردان کرد و در این راه کشتی گیران زیادی را در دهه های گذشته به تیم های ملی معرفی کرده است. او با وجود سن بالا الان نیز همچون گذشته و با شوق و ذوق فراوان پای به باشگاه می گذارد و تعداد زیادی از کودکان، نونهالان و نوجوانان پایین شهر به هزار امید و آرزو به باشگاه او می آیند.
حضور شاگرد موفقش یعنی «علیرضا دبیر» در راس فدراسیون کشتی سبب شد که به سراغش برویم.
گفت و گوی خبرنگار ایرنا با «ابراهیم خیرالله زاده» را در زیر می خوانیم.
نظرتان در خصوص ریاست شاگردتان علیرضا دبیر در فدراسیون کشتی چیست؟
خوشحالم که کشتی پس از ماه ها از این بی سروسامانی که داشت نجات پیدا کرد. دبیر از جنس کشتی است و تجربه های خوبی به خصوص در شورای اسلامی شهر تهران طی این سال ها کسب کرده است. دبیر یک نخبه است و می تواند با کمک اساتید، پیشکسوتان و بزرگان این رشته که واقعا دلشان برای ورزش این کشور می سوزد، فدراسیون را اداره کند.
مهمترین ضعفی که فدراسیون در چند سال گذشته داشت چه بود و مهمترین برنامه دبیر چه می تواند باشد؟
اینکه تیم های ملی کشتی آزاد و فرنگی در پیکارهای جهانی در رده های ششم یازدهم قرار می گیرند، چه چیزی را نشان می دهد. دبیر خودش بهتر از هر کسی می داند که برای موفقیت باید به تیم های پایه توجه داشته باشد. اساس و پایه کشتی همین باشگاه ها هستند که کشتی گیران را آماده می کنند و به تیم های ملی دعوت می شوند. فدراسیون باید به باشگاه ها، مربیان سازنده و کسانی که نگاه دلسوزانه در این راه دارند، توجه داشته باشند. قهرمانان ملی کشتی ایران از همین باشگاهها رشد کردند و شناسایی شدند.
پایه و اساس تیم های ملی کشتی همین باشگاه ها است و تمامی کشتی گیرانی که متولد می شوند، یکسره به تیم ملی نرفتند، اینها باید به باشگاه ها بیایند و مرحله به مرحله با قهرمانی در شهر، استان، کشور در رده های سنی نونهالان، نوجوانان و جوانان به تیم ملی راه پیدا کنند. یکی از برنامه های که دبیر باید در اولویت کارهای قرار دهد رسیدگی به باشگاههای سازنده، مربیان و استعدادیابی در ورزش کشور باشد.
خودتون مربی سازنده در جنوب تهران و شهرری هستید و شاگردان مطرحی همچون دبیر را تحویل جامعه کشتی دادید، آیا از وضعیت مربیان سازنده رضایت دارید؟
رسول خادم در چند سال گذشته برای حمایت از مربیان سازنده تلاش داشت و نمی توان منکر زحمات او شد اما در دوران او مربیانی بالای ۶۰ سال از کشتی کنار گذاشته شدند. در حالی که مربی تیم ملی کشتی روسیه اکنون با ۸۰ سال سن در کنار این تیم است و یا مربی تیم ملی کشتی فرنگی با بیش از ۷۰ سال هنوز در این تیم مربیگری می کند. من اکنون ۶۴ سال سن دارم و از ۴ سال گذشته به دلیل همین قانون نمی توانم در مسابقات و در کنار تشک، شاگردانم را راهنمایی کنم. مربی که پای به ۶۰ سالگی گذاشته تجربه لازم را به دست آورده و بهتر می تواند به کشتی کمک کند.
تهران مگر چند مربی سازنده در این سن و سال دارد. من، اسرافیل دودانگه، هاشم حبیبی، حق وردی و سایر مربیان. همگی را کنار گذاشتند و انگیزه را از آنها گرفتند.
همین الان برخی شاگردانم همچون محمد طالبی، مجید داستان و سالار حبیبی در رده های مختلف تیم ملی کشتی آزاد هستند. پیمان بیابانی نیز در اردوی تیم ملی بزرگسالان حضور دارد. مربی که هنوز توان دارد و عاشق کشتی است، اینکه نتواند در مسابقات و در کنار تشک باشد، کار قشنگی نیست.
مربیان با تجربه ای مانند شما چرا هیچگاه فرصت حضور در کادر فنی تیم های ملی را پیدا نکرد؟
۵۱ سال در کشتی فعالیت دارم که ۳۶ سال آنرا مربی بودم. متاسفانه همواره تعدادی بودند که فقط خودشان و اطرافیان خودشان را می دیدند و به مربیان سازنده اهمیتی نمی دادند. در حالی که در همه این سال ها تعداد زیادی از شاگردانم در اردوی تیم های ملی بودند اما هیچگاه به کادر فنی دعوت نشدم، حال این چه چیزی جز حسادت می تواند باشد.
مربیان پایه کم داریم، مربیانی که بتوانند از خردسالی کشتی گیر را بسازند، اگر خشت اول را کج بگذاری این کشتی گیر در آینده نمی تواند قهرمان شود. مربیان پایه از زندگی خود مایه می گذارند. من طی ۳۶ سال گذشته از صبح تا شب در باشگاه مشغول تمرین دادن هستم و حتی طی این سالها فقط یک مرتبه توانستم خانواده خود را به مشهد ببرم. به همین دلیل از بیرون و مسایلی که اطراف فدراسیون هست اطلاع چندانی نداریم و به نوعی هیچگاه من را به عنوان یک مربی سازنده بازی نگرفتند. مانند یک کارگر کار کردیم و کشتی گیر تولید کردیم اما تعریف و تمجید آن برای دیگران بود.
با این وجود هیچگاه دنبال این مسایل نبودم و به آن اهمیتی ندادم. در طول سال حتی یک نفر هم حال ما را نمی پرسد که چکار داریم می کنیم.
ظاهرا دل پری دارید؟
حرف من فقط کشتی است. سالن های ورزشی الان همه خصوصی شده و تمام زندگی و وجودمان را برای کشتی گذاشتیم اما نمی دانم چرا مورد بی مهری مسوولان قرار می گیریم. رسول خادم کار خوبی که کرد با معرفی مربیان برتر سازنده، به نوعی دوباره آنان را به جامعه کشتی نشان داد. من طی ۲ سال به عنوان مربی برتر سازنده کشور معرفی شدم و به همراه تیم ملی به رقابت های قهرمانی آسیا رفتم.
باشگاه های کشتی با مشکلات زیادی مواجه هستند. تشک و وسایل باشگاهها فرسوده شده است. پولی هم در این رشته وجود ندارد. مگر ما در همین باشگاه خودم در محله ۱۳ آبان چقدر شهریه می گیرم که بتوانیم هزینه باشگاه و سایر موارد را جبران کنیم.
دبیر می تواند کشتی را به آن جایگاه اصلی برساند؟
کشتی بلاتکلیف بود و کسی سکاندار فدراسیون شد که از جنس کشتی است. من او را بزرگ کردم، در کار سرسخت و سمج است. در زمانی که کشتی می گرفت، حریفانی که مقابل او دفاع می کردند اما او هیچگاه دست از حمله برنمی داشت. از نظر پاک بودن در مدیریت و صلابتش عالی است و تنها کشتی گیری است که قهرمانان نوجوانان ایران، جوانان جهان، دانشجویان جهان، بازی های آسیایی، قهرمانی جهان و المپیک را در کارنامه دارد. او پله پله بالا آمده و با درایتی که دارد همانطور که در دوران قهرمانی و شورای شهر موفق بود در پست ریاست فدراسیون هم موفق خواهد بود.
علت اصلی عملکرد ضعیف تیم های ملی کشتی در ۲ سال گذشته چه بود؟
یکی از علل اصلی اهمیت ندادن به کشتی پایه بود. شما دقت کنید کشتی گیری که سابقه قهرمانی جهان و المپیک دارد، علاقه ای ندارد که فرزندش را به کشتی ببرد و فرزندش را در مدرسه فوتبال ثبت نام می کند. کشتی گیری که می آید نفر دوم و سوم تیم ملی است و از سوی دیگر درس هم نخوانده و بیکار هم است، آینده ای پیش روی خود نمی بیند در حالی که باید برنامه مدونی برای این مشکل اساسی تدوین شود. کشتی گیری که به سطح بالای فنی می رسد نباید آینده تاریکی داشته باشد. حسن رحیمی آزادکار مطرح کشورمان در مصاحبه ای گفته بود که یک قهرمان ملی نباید بیکار باشد و مشکلات دیگری دارند. حال با توجه به شرایط اینچنینی کدام پدر و مادری حاضر می شود که فرزندش را به باشگاه کشتی ببرد.
متاسفانه الان از کشتی استقبال خوبی نمی شود. این رشته را به زور و با عشق و علاقه خودمان نگه داشته ایم. چرا که ورزشکاران این رشته آینده ای ندارند.
چرا شهرری که پر از استعدادهای ورزشی و به خصوص کشتی است و قهرمانان بزرگی همانند علیرضا دبیر و حمید سوریان را تحویل داده هنوز یک خانه کشتی و یا پایگاه قهرمانی ندارد؟
همانطور که جویبار پایتخت کشتی ایران است، به نوعی شهرری نیز صاحب این عنوان و سلطان کشتی ایران است. متاسفانه این شهر با این تعداد قهرمان و ظرفیت های بی شمار هنوز فاقد یک خانه کشتی و پایگاه قهرمانی است.
به اداره جوانان و ورزش شهرستان ری پیشنهاد دادم که مجموعه ورزشی طالقانی را که حدود ۷۰ هکتار وسعت دارد و دارای زمین فوتبال و سالن ورزشی ۳ هزار نفری است را به پایگاه قهرمانی تبدیل کنند.
شهرری به عنوان مهد کشتی به دلیل نداشتن زیرساخت ها و امکانات تاکنون نتوانسته میزبان هیچیک از مسابقات کشتی همانند جام جهان پهلوان تختی باشد که این جای تاسف دارد.
شهرری با این ظرفیت حتی در لیگ دسته اول کشتی کشور نیز تیم ندارد. دلیلش چیست؟
تیمداری نیاز به حامی مالی و پول دارد. حضور در لیگ خیلی خوب است و منبع درآمدی برای کشتی گیران است و شهرری این توانایی را دارد که در لیگ برتر نیز تیمداری کند، اما به قول ضرب المثل معروف «در خانه ماندن بی بی از بی چادریست». مشکل اصلی ورزش اکنون پول است.
درخواستی از علیرضا دبیر به عنوان رییس فدراسیون دارید که کار ویژه ای برای کشتی شهرری انجام دهد؟
دبیر الان به کل کشور تعلق دارد. او بچه جنوب شهر تهران است و به مشکلات واقف است. باید سعی کند به همه جای ایران برسد و توجه داشته باشد. مازندران قطب کشتی ایران است و نمی شود آنجا را نادیده گرفت همانطور که باید به استان هایی همچون خوزستان، کرمانشاه، لرستان و خراسان و سایر مناطق توجه داشته باشند و همه اینها را باید در نظر بگیرد و شهرری هم مانند آنها و جایی که بازدهی دارد بودجه ای برای ساخت پایگاه قهرمان پروری در نظر بگیرد.
او باید کارشناسان، نخبگان و دلسوزان این رشته را بکار گیرد و امیدوارم که با این جوان همکاری کنند و دستهای آلوده خرابش نکنند. می دانم که او انرژی زیادی دارد و انسانی مقرراتی و با انضباط است.
به خاطر دارم در دوران نوجوانی و یا قبل از آن، روزی دیر کرده بود و جلو در باشگاه گریه می کرد. از او پرسیدم که چرا گریه می کنی گفت که ۱۰ دقیقه دیر کردم. تاکنون ندیدم ورزشکاری به دلیل دیر آمدن گریه کند او همیشه وقت شناس بود و باهوش و به طور حتم از نوابغ کشتی کشورمان است.
در آن زمان تیم روسیه به ایران آمده بود و قرار بود با تیم شهرری مسابقه ای برگزار کند. حاج محسن سبزعلی مدیر تربیت بدنی شهرری بود. او از همان ابتدا حریف روس خود را زیر نظر داشت. به غذا خوری رفتم دیدم غذا خوردن حریف روس خود را نگاه می کند. به من گفت که او با دست چپ غذا می خورد. گفتم که مگر ایرادی دارد و بعد گفت پس حتما گاردش هم چپ است. با اینکه بچه بود اما دقتش زیاد بود و اطمینان دارم که او موفق می شود چرا که از جنس کشتی است.
الان بیشتر افرادی که روی به کشتی می آورند از قشر ضعیف جامعه هستند. الان در باشگاه خودم در شهرری حدود ۳۰ نفر از شاگردانم بدون هزینه به باشگاه می آیند.
کشتی کشورمان باید به گونه ای باشد که در هر وزن ۱۰ تا ۲۰ قهرمان داشته باشیم. الان شما از هر کسی بپرسید که در وزن ۸۶ کیلوگرم ایران چه کسی قهرمان می شود، خیلی سریع به شما می گوید «حسن یزدانی». اما در روسیه و آمریکا چنین نگاهی وجود ندارد.
یعنی شما اعتقاد دارید که مسابقات انتخابی باید چارچوب خاصی داشته باشد؟
ملاک اصلی حضور در تیم ملی باید رقابت های انتخابی باشد. زمانی به یاد دارم که سعید آذربایجانی همه حریفان طراز اول خودش در آن زمان همچون محمد طلایی و کریم سوری را شکست داد اما هیچگاه فرصت حضور در مسابقات جهانی را پیدا نکرد و مورد بی مهری قرار گرفت.
مسابقات پیکارهای جهانی سال ۲۰۱۹ در نورسلطان قزاقستان را پیش رو دارید. ارزیابی شما از حضور تیم ملی کشورمان در این رقابت‌ها چیست؟
در حال حاضر در سبک وزن و میان وزن شامل ۵۷، ۶۵، ۷۰ و ۷۴ مشکل داریم و کار سختی پیش روی نمایندگان کشورمان در سایر اوزان نیز است. کادر فنی تیم نهم جهان را تحویل گرفت. الان از زمانی که حسن رحیمی از دنیای کشتی خداحافظی کرده دیگر در وزن ۵۷ کیلوگرم آن قدرت گذشته را نداریم.
شاگردی داشتم به نام «مهدی نیازی» که دلاوری بود که می توانست جای حسن رحیمی را بگیرد. به دلیل وضعیت بد مالی او در جاده بهشت زهرا گل فروشی می کرد و من با ماشین به دنبالش می رفتم و او را به باشگاه می آوردم. بهترین های کشتی آزاد همچون یونس امامی را نیز شکست داده بود. متاسفانه در ادامه نتوانستم به او کمکی کنم و کشتی را رها کرد و دیگر خبری از او ندارم.
متاسفانه برخی مربیان اقتدارگرا بودند و حسادت می کردند. نمی خواستند برای مثال چون با علیرضا دبیر خوب نبودند با من نیز که مربی او بدم نیز رفتار خوبی نداشتند.
نظر شما