به گزارش گروه تحلیل، تفسیر و پژوهش های خبری ایرنا، مطلب دیروز یک روزنامه که بر پیشانی صفحه نخست خود، زنان تماشاچی دیدار تیم ملی در ورزشگاه آزادی را «قربانیان آزادی» خوانده و آنان را در قیاسی مع الفارق و تقابلی تفرقه برانگیز با زنان راهی عتبات عالیات و پیاده‌روی اربعین قرار داده بود، با انتقادات بسیاری روبرو شد.
یکی از فعالان رسانه ای دوگانه «قربانیان آزادی» و «راهیان آزادگی» را به میدان آمدن عده ای دانسته که نان خود را در دعوای سیاسی می جویند و یک کاربر توئیتری این پرسش کنایه آمیز را مطرح ساخته که پس از رفتن به ورزشگاه، راهی پیاده روی اربعین است و می خواهد بداند در کدام دسته جای می گیرد.
نکته قابل تامل اینکه روزنامه «کیهان»، امروز در مقام دفاع از این دوقطبی خودساخته برآمد و ضمن «هوچی‌گر» خواندن منتقدان این استدلال را مطرح کرد که جمعیت زنان حاضر در آزادی در قیاس با بیش از یک و نیم میلیون زن و دختر ایرانی عازمِ پیاده‌روی اربعین، کمتر از یک ده هزارم کل جمعیت بانوان کشور است و «مدعیان اصلاحات و اعتدال» به دنبال تقلیل دادن نیازها و مطالبات واقعی زنان به مساله ای چون ورود به ورزشگاه هستند.
به رغم دفاع جانانه از این دوگانه سازی جنجالی و تاختن بر منتقدان قیاس مذکور باید گفت که این رویکرد نه فقط در انتشار یک مطلب که طی ماه ها و هفته های گذشته تسلسل و بروزهای متعددی داشته است.
مساله دوقطبی سازی در جامعه به صورت ویژه در انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم در توصیه و هشدارهای رهبر انقلاب در زمینه آسیب های مترتب بر رقابت های سیاسی خود را نشان داد.
در ادامه تهاجم به مجلس بر سر رد فوریت طرح شفافیت آرای نمایندگان، حجت الاسلام «علیرضا پناهیان» خطیب نزدیک به جریان «پایداری» ماه گذشته حملات خود را گسترش داد و علاوه بر مجلس بر دولت تاخت و مخالفانش را عامل ایجاد دو قطبی در کشور دانست و لعنت خود را در خطابه هایش نثار آنان کرد.
با نزدیک شدن به انتخابات باز هم مساله دو قطبی سازی در جامعه بیشتر به چشم می آید و برخی با اهداف انتخاباتی بر مسائلی تفرقه آمیز انگشت نهاده اند.
در زمینه ورود زنان به استادیوم فوتبال که در پی مطالبه ای طولانی و ریشه دار، سرانجام پنجشنبه هفته گذشته به انجام رسید، بسیاری دستیابی زنان به حقوقشان را نکته برجسته و گام مهم در این فرایند دانسته اند که بسیار فراتر از نشستن سه هزار و پانصد زن روی سکوهای آزادی است.
این در حالی است که مظاهر تحقق خواسته زنان برای ورود به ورزشگاه و نحوه لباس پوشیدن و تشویق و «کلاه بر سر گذاشتن» و «بوق به دست گرفتن» باعث شکل گیری رویکردی ستیزه جویانه نسبت به آنان شده و در واقع آن چیزی که به کلی نادیده گرفته شده نه حقوق زنان بلکه جسارت و حقِ ستاندن و مطالبه حق از سوی نیمی از شهروندان این جامعه است.
نکته دیگری که برخی ناظران به آن اشاره دارند این است که قرار دادن زنان حاضر در استادیوم در مقابل زنان راهی پیاده روی اربعین نوعی انتقام جویی به خاطر ناکامی در برانگیختن جامعه علیه مطالبه ورود زنان به ورزشگاه ها است.
طی روزهای منتهی به دیدار تیم ملی تجمعاتی کم شمار در اعتراض به حضور زنان در آزادی شکل گرفت اما مشخصا افکار عمومی با ورود زنان به ورزشگاه همراه شد تا این مطالبه نمادین فراتر از جنبه های ورزشی، نمودی از ثمربخشی یک مطالبه به حق باشد.
فراتر از آنچه گفته شد و آنچنان که بارها گفته شده، نیاز امروز جامعه انسجام و همدلی است. کشوری که در حالی جنگی همه جانبه و تمام عیار با بزرگترین قدرت جهانی است و تنگناهایی دشوار را پیش رو می بیند، در آزمون تاریخی خود برای عبور از سد خصومت‌ورزی های داخلی و خارجی، بیش از هر چیزی به اتحاد و انسجام درونی نیاز دارد تا دعواهای سیاسی که دوقطبی سازی را دست افزار اهداف انتخاباتی خود قرار داده و می دهند.
نظر شما