اتوبان بهشت

چه حس وحال خوبی دارد پیاده روی اربعین حسینی و چه درسهایی که مکتب عاشورا به انسان می دهد وقتی که در این مسیر حرکت می کنی.

زیرا فارغ از هرگونه خواسته دنیوی فقط به عشق زیارت امام حسین(ع)و ۷۲تن از یاران باوفایش سر از پا نمی‌شناسی و اصلا نمی‌دانی چند کیلومتر و در روز چقدر پیاده می‌روی؛ چرا که دراین راه انسان‌هایی با جثه‌های ضعیف ونحیف و حتی نابینا، معلول و ناتوان را  می‌بینی که ازخودت که سالم هستی خجالت می‌کشی.

اتوبان به ظاهر ۸۰ کیلومتر و شاید هم ۱۰۰ کیلومتر است ولی کشش و گیرایی آن به قدری زیاد است که نگاهت به طول به جاده نیست بلکه چشمت به سیل جمعیت است که مثل رود بطور شبانه روز با پای پیاده و حتی برخی بدون کفش و دمپایی در حرکت هستند و گاه از تو سبقت می‌گیرند و گاه خسته می‌شوند و قدمی از تو دور می‌مانند.

پیاده روی اربعین یکی از نشانه های ظهور

با وجود گذشت هزار و ۳۰۰ سال از واقعه کربلا و شهادت امام حسین(ع) و یاران باوفایش هرسال خیل جمعیت مشتاق برای زیارت آن حضرت درطول سال بویژه در اربعین حسینی بیشتر و بیشتر می‌شود که این واقعه عظیم می‌تواند یکی از نشانه‌های ظهور حضرت ولی عصر(عج) باشد.

امسال تخمین زده شده که حداقل از کشور ایران ۳ میلیون نفر برای سفر اربعین حسینی ثبت نام کرده و به همین میزان نیز سفر کردند که این آمار غیر از مردم عراق و دیگر کشورها بوده لذا یک کنگره عظیم و یک رستاخیزجهانی برای زیارت امام حسین(ع) راه افتاده که در تاریخ بی‌نظیر است.

 گفته شده در گذشته نیز مردم برای زیارت مرقد امام حسین(ع) با مشقت‌های فراوان قدم در این راه می‌نهادند ودراین راه با موانع ومشکلاتی مواجه بودند و حاکمان آن زمان بدلیل بیم از اجتماع مردمی، آنها را آزار واذیت می‌کردند حتی زیارت به شرط قطع دست بوده! و درمواردی نیز افرادی که برای بار دوم مشرف می‌شدند دست دیگر آنها را قطع می‌کردند ولی با عشقی که مردم به اباعبدالحسین داشتند، از رفتن پرهیز نمی‌کردند.

امروز که به لطف خدا و به برکت خون امام حسین(ع) وعنایت حضرت حق، زمینه برای زیارت آن حضرت براحتی فراهم شده و مردم دنیا در اربعین حسینی اجتماع بزرگی را در کربلا شکل می‌دهند تا همسبتگی خود را با حضرت حق اعلام کنند که اگر در روز عاشورا یاری گر حسین نبودند امروز به خونخواهی از آن حضرت، یاری گر صاحب عصر و زمان، حضرت مهدی موعود(عج) هستند.

 نقش موکب داران عراقی در پیاده روی اربعین

اول باید گفت پیاده روی منحصر به مسیر نجف تا کربلا نمی‌شود و شمار زیادی از مردم بویژه عراقی‌ها وبرخی ایرانیان از بصره تا نجف و از نجف تا کربلا پیاده روی می‌کنند که بعضا حدود ۱۶ روز بطول می‌انجامد 

از شهر نجف اشرف تا کربلا هزارو ۴۰۲  عمود هریک به فاصله ۵۰متر از یکدیگر است که درهمین راستا بین هریک از این عمودها چندین موکب برای اسکان و پذیرایی از زائران ایجاد شده است.

این موکب‌ها نقش اصلی و موتور محرکه عابران پیاده هستند که دارند از کنارشان عبور می‌کنند، موکب داران ضمن پخش نوحه خوانی و روضه خوانی، از مردم می‌خواهند که به موکب آنها رفته و استراحت کرده و پذیرایی شوند.

 بیشتر موکب داران آب، شربت، چای و قهوه نیز در میزهایی کنار موکب گذاشته که هر عابری براحتی می‌تواند از آن استفاده کند؛ بخصوص دراین هوای گرم آب سرد و نوشیدن شربت بیشترین مصرف برای خنک شدن مسافران دارد.

موکب داران با ایجاد فضای مناسب در محوطه‌های خود علاوه بر چادر زدن با گذاشتن صندلی، فضا ورودی را برای مسافران براحتی ایجاد کرده که افراد خستگی خود را از راه رفته در مسیر دَر کنند...

 درون موکب هم سالن‌های بزرگی بوده که با فرش پهن شده و تشک وپتو و بالش هم به انداز کافی وجود دارد تا مسافران در هرساعتی که نیاز به استراحت وخواب داشته باشند، استفاده کنند.

از سوی دیگر  سرویس‌های بهداشتی و حمام نیز به همراه لباسشویی و اتو در موکب‌ها فراهم شده تا مسافران با خیال راحت از آنها استفاده کنند و پس از انجام امور، به استراحت بپردازند و بتوانند به حرکت خود ادامه دهند.

بطور تقریبی ۲۰تا ۲۵ نفر در موکب فعالیت دارند که بطور شبانه روز و شیفتی با احترام و عزت و گشاده رویی به امور مسافران میپردازند و زائران از نقاط مختلف اعم از عراق، پاکستان، افغانستان، چین ، ژاپن، هند، بنگلادش و حتی اروپایی شامل فرانسه، انگیس،آلمان، وآمریکایی همه وهمه در موکب‌ها مستقر می‌شوند.

 نقش زبان

باتوجه به قرابت دو ملت ایران وعراق بواسطه همسایگی و دین اسلام و شیعه بودن، نقش زبان برای ارتباط و فهم بهتر از واقعیت همدیگر، یک ضرورت برای هر زائر امام حسین(ع) است، زیرا بسیاری از مسائل درهمین کنگره عظیم پیاده روی تبادل می‌شود.

ما در زمینه یادگیری زبان و ادبیات عرب کم کارکرده و نتوانسته‌ایم در این زمینه به موفقیت‌های بزرگ دست پیدا کنیم لذا به هنگام مواجه با براداران و خواهران عراقی به صورت دست وپا شکسته وبعضا با اشاره دست، خواسته ونیازهای خود را بیان می‌کنیم.

استقبال مردم عراق بویژه در محدوده بصره، نجف و کربلا از زائران بخصوص زاِِئران ایرانی بسیار ارزشمند است بطوری که آنها مردم ایران را از خودشان می‌دانند واحترام خاصی قائل هستند بنابراین ما ایرانی‌ها نیز بهنگام سفر به این کشور بایستی نهایت احترام وعزت این بزرگوران را داشته باشیم. 

شمار زیاد زائران و مدیریت بهره برداری  

امسال باتوجه به شمار زیاد زائران اربعین حسینی نسبت به سال‌های قبل، از هر جهت شلوغ‌تر بود اما خوشبختانه به اندازه کافی آب و موادغذایی فراوان بود و در مواردی بدلیل مصرف زیاد آب برخی موکب‌ها با کمبودهایی مواجه می‌شدند که بلافاصله رفع می‌شد.

باتوجه به گرما بالای ۳۵درجه وعطش زیاد، مصرف برای شست وشو و آشامیدنی نیز بالا بوده و زائران هرچند دقیقه نیاز به آب آشامیدنی و نیاز روزانه به حمام داشتند.

  با همه این تفاصیل، موکب داران نهایت لطف درحق زئران داشتند و با وجود اینکه هیچ وظیفه‌ای دراین زمینه نداشتند اما اگر کمبود آب بود از زائران عذرخواهی کرده و در اسرع وقت آب تامین می‌کردند و ولی برخی از زائران، نقاط مثبت و ارزشی را نمی‌دیدند و جو روانی مبنی بر کمبود آب را ترویج می‌دادند.

ادبیات اربعین الگویی برای تمام فصول 

درطول مسیر نجف تا کربلا که ۸۰ کیلومتر است، موکب داران ضمن احترام به زائران با خواهش و تمنا درخواست می‌کردند که پذیرایی شوند و استراحت کنند و این برای زائران بسیار ارزشمند بود.

 برخی دیگر از موکب داران درساعت‌های ظهر و عصر که گرما شدت می‌گرفت با پاشیدن آب و گلاب به سر و صورت زائران سعی می‌کردند عطش آنها را کم کنند و نسیم خنکی ایجاد شود.

 محل‌های استراحت هم به صورت مجزا برای زنان ومردان ایجاد شده بود، سیستم‌های خنک کننده و پنکه‌های سقفی و رطوبتی نصب بود تا زائران به استراحت بپردازند.

  این گونه رفتار احترام آمیز بدون دریافت هیچ هزینه‌ای از زائر یک درس بزرگ برای ما بوده که ادبیات اربعینی را در شهر و دیار خود ترویج کنیم و بگوییم این افراد حتی با داشتن شغل ساده و درآمد ناچیز خود را پس انداز کرده و برای اربعین هزینه می‌کنند.

انتظار بی جا نباید از میزبان داشته باشیم

وقتی از موکب داران عراقی می‌پرسیدیم چگونه این موکب را دایر کردی می‌گفتند ما درطول سال که کار می‌کنیم بخشی از درآمدمان را برای ایام اربعین حسینی درنظر می‌گیریم و این کمک‌های اندک به صورت جمعی دریک محل اداره و موکب را سرپا نگه می‌داریم.

بسیاری از این موکب داران مشاغل ساده مثل کارگر ساختمانی، مغازه دار، تعمیرکار، بنای ساختمان و درمواردی کارمند و شغل پایدار داشتند ولی خیلی جدی ومصمم برای برگزاری اربعین حسینی بوده بطوریکه این اقدام را یک فریضه واجب برخود می‌دانستند.

این عده که به صورت جمعی فعالیت داشتند تمام ساعت شبانه روز به پذیرایی از مسافران می‌پرداختند و خستگی و کوتاهی و کُندی درکارشان دیده نمی‌شد و مسافران درکمال آرامش از این فضای معنوی استفاده می‌کردند.

 وقتی چنین انسان‌هایی از مال خود می‌گذرند وآن را هدیه در راه زائر امام حسین(ع) می‌کنند ما به عنوان زائر نباید انتظار زیادی داشته باشیم زیرا اینها در این راه از خودگذشتگی نشان می‌دهند و از درآمد سالانه خود برای ما هزینه می‌کنند نه یک پذیرایی ساده بلکه با خرید و پخت پز غذا مثل انواع خورشت، برنج و حتی تامین آب شرب.

متاسفانه برخی از زائران انتظاری بی‌جا و دور از انتظار داشتند از جمله اینکه درساعتی اگر برای دوش گرفتن آب قطع می‌شد ویا انتظاری مثل داشتن «وای فای» و «شبکه خط رایگان» داشتند که باید گفت این‌ها یک خواسته‌ی غیرمنطقی بوده که نباید یک مسافر که یک ریال هم بابت آن هزینه نمی‌کند، داشته باشد. 

 در این مسیر زنان ومردانی را می‌بینی که کودکان ۶ ماهه خود را به یادطفل ۶ ماهه رباب «که در روز عاشورا با تیر سه شعبه حرمله ملعون درحالیکه پدرش او را روی دست گرفته وتقاضای آب از دشمن می‌کرد و می‌فرمود اگر به من رحم نمی‌کنید به این کودک رحم کنید»، همراه داشتند که گاه روی شانه پدر وگاه روی بغل مادر بود وبرخی هم درکالسکه گذاشته بودند.

  افراد نابینایی که عصا به دست با کمک خانواده و هم معلولانی که در ویلچر بوده و برخی هم لنگان لنگان مسیر طولانی را با مشقت فراوان با روحیه و نشاط حرکت می‌کردند و چیزی بنام خستگی و معلولیت مانع حرکت این‌ها نبود، اصلا سراز پا نمی‌شناختند و تنها با ذکر سلام وصلوات شور حسینی ایجاد کرده بودند.

از سال ۱۳۸۰تا عمود ۱۴۰۲

 امسال که هزارو ۴۰۲ هجری قمری است؛ هزارو ۳۸۰ سال پیش درچنین روزی براثر ناآگاهی و جهل مردم، جماعتی که نام مسلمان به خود یدک می‌کشیدند نوه آخرین پیامبر خدا حضرت محمد(ص) را به بهانه خروج از دین به شهادت رساندند که تا قیام قیامت این جنایت از ذهن بشریت و انسان‌های با وجدان هرگز پاک نمیشود.

امام حسین(ع) فرزند دوم حضرت علی(ع) بود و درطول ۶۳ سال عمر پربرکت خود هرگز زیر بار ظلم و زیاده خواهی کسانی که خود را بعد از پیامبر گرامی اسلام(ص) خلیفه مسلمانان می‌دانستند نرفت و با مبارزه خونین ایشان درس بزرگ و جاودانه ای برای بشریت داد که زورگویی و ناحقی هرگز پایدار نخواهد بود لذا در پیکار با یزید تن به ذلت و خواری نداد تا اینکه به شهادت رسید.

 درطول مدت عمرشان، آن حضرت شاهد رحلت جد بزرگشوران حضرت محمد(ص)،شهادت پدر ، مادر و برادر خود امام حسن(ع) بودند و درحالی به شهادت رسید که ظلم و جور جامعه را فرا گرفته بود و بایستی در برابر ظالمان می‌ایستاد تا دین اسلام که توسط جدش از سوی خدا نازل شده بود، حفظ شود. 

کسانی که امام حسین(ع) و یارانش را به شهادت رساند شقی‌ترین انسان‌های روی زمین محسوب می‌شدند چرا که امام زمان خود را نشناختند و بعدهم به شهادت رساندند بطوری که تا آن زمان سابقه نداشت.

کشتن یک فرد که علاوه بر اینکه هیچ گناهی مرتکب نشده بود، امام زمان آن زمان و رهبر مسلمانان جهان بود چگونه به تیغ کینه و عقده‌های فراوان از شکست‌های پی درپی از زمان پیامبر(ص) و حضرت علی(ع) جمع شده بود و تلافی آن را سر فرزندان حضرت درآورند.

تبلیغات مسموم رسانه‌ای آن زمان

دشمنان امام حسین(ع) درهمان زمان هم با وجود اینکه ابزار تبلیغی سریع مثل امروز نبود اما با جنجال آفرینی و ظاهر فریبی و تبلیغات دروغین با عنوان اینکه حسین(ع) از دین محمد(ص) خارج شده، ابتدا زمینه را برای انحراف مردم و بعد جنگیدن با آن حضرت فراهم کرده بطوریکه به روایتی ۲۰ هزار نفر و یا شاید  ۴۰هزار نفر در مدت زمان کوتاهی برای کشتن آن امام آماده شدند.

تبلیغات رسانه‌ای آنقدر قوی بود که مردم حتی کسانی که در زمان حیات پیامبرگرامی اسلام حضرت محمد(ص) و حضرت علی(ع) یادشان رفته بود که حسین(ع) فرزند این بزرگواران است و در مکتب اسلام رشد و نمو کرده، چگونه می‌تواند از دین جدش خارج شود، تن به این ذلت وخواری دادند.

یزید که از پس مانده‌های دشمنان دین اسلام و فرزند ابوسفیان بود، فرمان فریب و کشتن امام حسین(ع) بدست شمر داد و جامعه مسلمان را در عزای اصلح ترین فرد و امام معصوم فرو برد.

تبلیغات مسموم به نحوی بود که در روزهای آخرمحرم برخی برای توفیق به شهادت رساندن امام حسین(ع) در شط العرب شنا می‌کردند و غسل می‌دادند که ثواب این عمل ننگین بهره ببرند بنابراین کسی جز به کشتن آن حضرت فکر نمی‌کرد.

با وجود این همه تبلیغات و بوق کرناکردن دشمن، بعد از شهادت آن حضرت اوضاع به نفع یزید و یارانش پایدار نماند و برای همیشه این فضای توی خالی و سنگین رسانه‌ای مثل حبابی روی آب ترکید و دوست و دشمن فهمید که چه جنایت ضد بشری در زمان خودشان انجام داده اند.

امام حسین (ع) و یارانش در نبرد با دشمن

وجود عده کم یاران امام حسین(ع) و هزاران یار برای سپاه دشمن ولی هیچ وقت از سراصول و عقاید خود کوتاه نیامدند حتی با فریفتن و امان نامه دادن به یاران آن حضرت ازجمله حضرت ابوالفضل(س)؛ لذا سخت جنگیدند و یک به یک به شهادت رسیدند.

امام حسین(ع) در شب عاشورا با تمام اصحاب اتمام حجت کرد و زمینه را برای رفتن وخارج شدن از لشکر خود را فراهم کرد و عده‌ای هم  رفتند ولی آن تعدادی که باقی ماندند اعلام کرد فردا تمام ما به شهادت می‌رسیم و جایگاه هریک در بهشت هم مشخص کرد.

کارزار سختی بود؛ امام حسین(ع) از صبحگاه عاشورا برای مقابله با دشمن آماده بود و تا ظهر هم نبرد سختی در گرفت و شمار زیادی از لشکر دشمن کشته و تعدادی  از یاران امام حسین(ع) به شهادت رسیدند ولی وقت نماز رسید از دشمن مهلت خواست نماز به جا بیاورند با وجود موافقت اولیه با این عنوان که اگر حسین(ع) نماز بخواند جنگ را به نفع خود برده به صف نماز ظهر عاشورا با تیراندازی حمله کردند.

دراین حمله ناجوانمردانه که سپاه امام حسین(ع) مشغول عبادت بودند دشمن از فرصت توقف آن‌ها سواستفاده کرده و خواست مانع این کار شود ولی این هم موجب شدکه نماز ظهر عاشور به یک نماد وفرهنگ تبدیل شود و تبلیغات دشمن را به هم زد.

حضرت زینب(س) اسوه مقاومت و شیر زن کربلا در دربار یزید

حضرت زینب(س) که از ابتدا همراه کاروان امام حسین(ع) بود در روز عاشورا نقش مادری و خواهری برای شهدای دشت نینوا داشت و با صبر ومتانت در برابر آن جنایت ضدانسانی دشمن مقاومت کرد و تاب و تحمل آورد.

بعد از این‌که یزید آن جنایت را در کربلا کرد و امام حسین(ع) و۷۲ یار باوفایش را به طرز فجیع به شهادت رساند و خاندان عصمت وطهارت امام حسین(ع) را به اسارت برد و وانمود کرد یک گروه خارجی را شکست داده و به اسارت گرفته، حضرت زینب(س) این اسوه مقاومت در دربار یزید، با خواندن خطبه مهم، بساط یزید و یزیدیان را بهم زد.

حادثه کربلا و سخنرانی حضرت زینب(س) در شام موجب احیای مجدد دین اسلام وافشارگری علیه ظلمان تاریج شد لذا درس بزرگی برای ما بوجودآورد که همیشه حق پیروز و ماندگار است و از بین رفتنی است. 

امام سجاد(ع) هم در دربار یزید به معرفی خاندان عصمت وطهارت پرداخت و وقتی موذن اذان می‌گفت و به اشهد ان محمد رسول الله(ص) که رسید امام فرمودند محمد(ص) جد ماست ویزید یک طغیانگر و بی‌هویت است، بازهم کاخ یزید به لرزه درآمد وبسیاری از مردم متوجه ناآگاهی خود شدند.