دیگر آن عشق و علاقه را در چشمان و ساق‌های ملی پوشان نمی بینیم؛ حتی در برد پرگل مقابل تیم هایی مثل کامبوج.
بازی ضعیف تیم ملی مقابل بحرین عصر امروز مقابل عراق تکرار شد و کام مردم را تلخ تر از قبل کرد چراکه تیم ملی نه انگیزه داشت و نه موقعیتی چندانی به ویژه در نیمه دوم بازی ایجاد کرد.
شاید اگر تیم ملی در بازی مقابل عراق مثل آن بازی معروف جام ملت های آسیا بازی می کرد و می باخت، مایوس نمی شدیم اما با این ترکیب پراشتباه و این سطح انگیزه به نظر می رسد که خیلی زودتر از برگزاری دور دوم مقدماتی جام جهانی باید قید حضور در جام جهانی را بزنیم.
مسعود شجاعی که مسن‌ترین و باتجربه‌ترین بازیکن ایران با تجربه حضور در سه جام جهانی است و خیلی وقت است نیمکت نشین تیم ملی شده با تصمیم غیرمنتظره ویلموتس در ترکیب اصلی قرار گرفت و در طول بازی با عراق کمربند میانی زمین را با حداقل پنج پاس اشتباه به تیم حریف بخشید. شجاعی ۲ کارت زرد بی‌جهت گرفت؛ شاید برای کارت زرد اول توجیه داشته باشیم اما سوال اینجاست که چرا کاپیتان ملی کارت زرد دوم را برای توپی که ارزش نداشت بواسطه بازی خطرناک دریافت کرد؟
فارغ از بازی ضعیف شجاعی و اخراج وی از بازی و ۱۰ نفره شدن در ۱۰ دقیقه پایانی، بازیکنان تیم ملی چه از نظر فنی و چه روحی مهیای این بازی نبودند و بعد از زدن گل به عراق به مساوی راضی بودند؛ می توان تا حدی به بازیکنان حق داد چراکه مربی تیم ملی بجای آماده سازی بازیکنان برای این بازی در ترکیه منتظر گرفتن دستمزدش بود.
۲ باخت مقابل بحرین و عراق در راه اولین جام جهانی که قرار است در خاورمیانه برگزار شود زنگ خطر را برای فوتبال ملی ما به صدا درآورده و باید از مسئولان فدراسیون فوتبال پرسید که مگر تورنمنتی مهم‌تر از جام جهانی داریم که برخی بازیکنان تیم ملی در وسط میدان و در جنگ های تن به تن در زمین قافله را راحت به تیم رقیب می بازند.
بازی سردرگم، بی انگیزه و کسل کننده ایران به ویژه در نیمه دوم مقابل عراق چیزی نیست که از چشمان هر بیننده غیرحرفه ای فوتبال نیز پنهان بماند و این موضوع حتما باید ریشه یابی و کارشناسی شود.
اما هر چیز دلایل این ۲ باخت باشد این تیم ملی یک چیز کم دارد و آن تفکرات "کی‌روشی" است؛ کی روش فارغ از مسائل تکنیکی و حرفه ای فوتبال چیزی داشت که هر سرمربی ندارد و آن تزریق انگیزه، شور و نشاط به تیم ملی بود؛ سرمربی سابق تیم ملی روانشناسی فوق العاده بود که حس اعتماد همگان از بازیکن تا فدراسیون به هر تصمیم وی در تیم ملی موج می زد.
عشق به پیروزی و کسب نتیجه در زمان سرمربی گری کی روش چه در مقابل پرتغال یا یک تیم درجه ۳ آسیایی یکسان بود؛ این مهمترین خصلت وی بود که با روحیه ایرانیان سازگار و موجب عشق مردم به این مربی پرتغالی شد.
ویلموتس اما بارها مدعی شده که تیم ملی به دنبال پیروزی و بازی تهاجمی است اما ترکیب امروز ایران و نداشتن حتی یک موقعیت گل در نیمه دوم بازی عراق، نافی این موضوع است.
باید به سرمربی تیم ملی فرصت داد تا تفکرات خود را به بازیکنان دیکته کند اما بپذیریم که با وضعیت نه چندان مطلوب ایران در گروه مقدماتی جام جهانی این موضوع باید سریع تر انجام شود.
و آخرین حرف در قبال وضعیت تیم ملی اینکه، یوزهای ایرانی برای ۴ بازی حساس دور برگشت در فروردین و خرداد سال آینده نیاز به تزریق روحیه و انگیزه از جنس کی روش دارد.
نظر شما