این هنرمند جوان مهابادی که دارای مدرک کارشناسی معماری است و ۲۶ بهار از عمر وی سپری شده، آثاری برجسته از شخصیت‌های مطرح موسیقی سنتی و هنرمندان شاخص کشورمان طراحی کرده‌است.
آثار این هنرمند جوان از جذابیت خاصی برخوردار است و در نخستین نگاه، انسان را محو خود می‌کند و با زبان هنر و به شیوایی دنیایی خیالی این هنرمند را با تلفیق و ترکیب با سوژه‌های واقعی و ملموس توصیف می‌کند اما واژه‌ها از بیان آن عاجز هستند.
این هنرمند جوان که تا حدود زیادی در بین شهروندان مهابادی نیز ناشناخته مانده و تاکنون یک نمایشگاه انفرادی در مهاباد برگزار کرده‌است،با چهار اثر در نمایشگاه «آرتپنکس» تهران (چهار تا ۱۴ تیر ۱۳۹۸) توانست مقام نخست را در بخش نقاشی به خود اختصاص دهد.
این هنرمند خوش‌ذوق، هم‌اکنون همراه با خانواده پدریش در ساختمانی در محله «سی‌ئاشان» مهاباد زندگی می‌کند و اتاق وی که در طبقه سوم این ساختمان قرار دارد به یک گالری جالب با تابلوهای فوق‌العاده تبدیل شده‌است.
خبرگزاری ایرنا دفتر مهاباد گفت‌وگویی اختصاصی با این هنرمند خوش‌ذوق دارد و مخاطبان را با دنیای این هنرمند بیش از پیش آشنا می‌کند.
این هنرمند مهاباد گفت: نقاشی را از حدود پنج سالگی شروع کردم اما در ۱۰ سالگی به تدریج به طراحی با خودکار علاقه‌مند شدم؛ در ابتدا طراحی‌هایی ساده و با ساختارهای خاصی شروع کردم که خالی از اشکال نبود.
محسن احمدزاده افزود: برای اینکه بیشتر به هدف و ارتقای آثار طراحی با خودکار نزدیک‌تر شوم در دانشگاه نیز رشته معماری را انتخاب کردم و بیشتر با سبک معماری رومی، شرقی و اسلامی آشنا شدم تا در آثارم از این سبک‌ها نیز استفاده کنم.
وی اضافه کرد: طراحی با خودکار علاوه بر اینکه جذابیت خاصی دارد از حساسیت خاصی نیز برخوردار است و در صورت کوچکترین اشتباه اثر دیگر قابلیت اصلاح ندارد و تمامی تلاش‌های فرد از بین می‌رود.
وی در حالی که به چند تابلو طراحی خود اشاره می‌کرد، اظهار داشت: برای هرکدام از این تابلوها ۵۰۰ تا ۷۰۰ ساعت زمان صرف کردم و برخی آثار در مدت هفت ماه تا یک سال و گاهی هم بیشتر تکمیل شد.
وی هرچند به صورت تخصصی موسیقی را فرا نگرفته‌است اما در موقع کار بیشتر به موسیقی سنتی گوش فرا می‌دهد و می‌گوید: به صورت مستمر روزانه هشت تا ۹ ساعت زمان را برای طراحی آثارش صرف می‌کند و تحمل این زمان طولانی بدون گوش دادن به موسیقی ممکن نیست.
وی که تعبیر جالبی از موسیقی سنتی ایران دارد، اظهار داشت: در موسیقی سنتی ایران که معنی‌محور است ارتباط خوبی با شاعران کلاسیک همچون حافظ، عطار، مولوی و ... برقرار کرده‌ام و از این مفاهیم عرفانی الهام می‌گیرم.
«احمدزاده» که برای هرکدام از آثارش اسامی خاصی هم انتخاب کرده، گفت: «لبخند عشق» و «آسمان خراش» را برای توصیف استاد شجریان، «غوغای عشق‌بازان» را برای استاد کلهر و «لبخند مهر» را برای استاد ناظری انتخاب کردم و انتخاب این عنوان‌ها نیز برگرفته از الهامی است که هنگام طراحی اثر به من دست می‌دهد.
وی افزود: تاکنون حمایت خاصی از هیچ نهادی نگرفته‌ام و در سال ۱۳۹۶ نخستین نمایشگاه آثارم را با وجود مشکلات مالی در مهاباد برپا کردم و وعده‌های مسوولان برای حمایت از هنر تنها در قالب حرف باقی مانده‌است.
وی برخی آثار خود را به صورت قرینه‌ای و با استفاده از ۲ خودکار آبی و سیاه ترسیم کرده بود و در این خصوص اظهار داشت: استفاده از ۲ خودکار ۲ رنگ در این سبک علاوه بر بخشیدن جذابیت بیشتر به اثر، آن را از یکنواختی و شمایل کپی بودن هم خارج می‌کند.
«احمدزاده» در برخی آثارش رنگ فیروزه‌ای به کار برده و معتقد است که این رنگ در هنر ایرانی جایگاه مقدسی دارد و برای نخستین‌بار در مسجد کبود تبریز از کاشی‌هایی به این رنگ استفاده شد؛ به گفته وی ما هنگام تماشای آسمان در روزهایی که هوا صاف باشد، این رنگ را بیشتر می‌بینیم.
این هنرمند جوان گفت: تاکنون تلاش‌ها و زحمت‌های شبانه‌روزی برایم بهره اقتصادی نداشته‌است و تنها به خاطر عشق و علاقه‌ام این هنر را ادامه می‌دهم؛ البته اگر خریدار خاصی هم برای تابلوهایم پیدا شود که قدر آنها را بداند تابلوهایم را هدیه می‌کنم.
وی ابراز امیدواری کرد در آینده بتواند با فروش تابلوهای طراحی و درآمد حاصل از فروش آنها دوباره برای این هنر هزینه کند و مهارت‌های خود را در این زمینه ارتقا دهد.
بدون‌شک در جامعه ما هنرمندانی مانند این جوان خلاق و خوش‌ذوق بسیار هستند و لازم است دستگاه‌های متولی در این زمینه وارد عمل شوند و با برپایی نمایشگاه‌ها و معرفی این هنرمندان به جامعه زمینه‌های حمایت بیشتر از هنرمندان را فراهم سازند.
نظر شما