تیم ملی والیبال ایران دیروز با پیروزی مقابل چین، قهرمان مسابقات انتخابی المپیک در قاره آسیا شد. یک روز پس از این مسابقه، ایگور کولاکوویچ سرمربی تیم ملی با انتشار پستی در اینستاگرام، منتقدانش را به سکوت دعوت کرد.
حضور در المپیک افتخار بزرگی برای والیبال و ورزش ایران است ولی با توجه به کیفیت والیبال کشور و شرایط تیم ملی در سال‌های گذشته، دیگر دستاورد ویژه‌ای به حساب نمی‌آید که کولاکوویچ به خاطر کسب آن به خود ببالد.
کولاکوویچ پس از المپیک ۲۰۱۶ سرمربی تیم ملی ایران شد. در همان زمان، فدراسیون اهداف جدید خود را مانند دو دوره چهار ساله پیشین اعلام کرد که بدون شک هنگام مذاکره و بستن قرارداد، به اطلاع این سرمربی مونته‌نگرویی نیز رسیده است.
کسب مدال طلای مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹، مدال طلای بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ و قرار گرفتن در جمع چهار تیم برتر مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۱۸، جام جهانی ۲۰۱۹ و المپیک ۲۰۲۰، اهدافی است که فدراسیون برای تیم ملی ایران در نظر گرفته بود. در مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۱۷ ایران با تیم دوم خود به میدان رفت و پنجم شد اما در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ و قهرمانی آسیا ۲۰۱۹ با تمام قوا بازی کرد و به مدال طلا هم رسید. اما آیا قهرمانی در آسیا افتخار بزرگی برای کشوری است که به دنبال قرار گرفتن در جمع چهار تیم برتر جهان است؟
تیم ملی ایران با هدایت کولاکوویچ در مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۱۸ به مقام سیزدهم رسید؛ ۷ پله پایین‌تر از دوره گذشته. آن هم در شرایطی که قرعه بسیار مناسبی داشت و بر اساس برنامه‌ریزی فدراسیون، قرار بود در جمع چهار تیم برتر قرار بگیرد.
کولاکوویچ در سال ۲۰۱۹ هم هدایت تیم ملی در جام جهانی را بر عهده داشت و این بار با ۴ برد از ۱۱ بازی، در میان ۱۲ تیم هشتم شد. در این مسابقات هم قرار بود ایران در میان چهار تیم برتر قرار بگیرد.
هدف فدراسیون والیبال برای المپیک ۲۰۲۰ هم قرار گرفتن در جمع چهار تیم برتر است. در واقع برای فدراسیون، کسب سهمیه المپیک بدیهی فرض شده است و دستاورد مهمی نبوده تا حتی آن را به عنوان یک هدف در ردیف قهرمانی در آسیا قرار دهد. مشخص نیست چرا کولاکوویچ چنین از رسیدن به این موفقیت خوشحال شده که منتقدانش را به سکوت دعوت می‌کند.
والیبال ایران پیش از حضور ایگور کولاکوویچ هم از سطح آسیا گذشته و به یک قدرت تازه‌وارد در جهان تبدیل شده بود. برای فدراسیون بین‌المللی هم تیم ملی ایران یک تافته جدابافته در قاره آسیا محسوب می‌شود. دیروز و ساعتی پیش از آغاز مسابقه نهایی میان ایران و چین، فدراسیون جهانی والیبال با انتشار پستی در شبکه‌های اجتماعی خود، به استقبال المپیکی شدن ایران رفت. برای همه بدیهی بود که ایران کار خیلی دشواری برای کسب این سهمیه ندارد.
اما کولاکوویچ در این چهار سال چه کرده است که به منتقدانش «هیس» نشان می‌دهد؟ ایران در این سال‌ها حتی یک بار هم مقابل تیم‌های درجه یک دنیا یعنی برزیل، ایتالیا، روسیه، آمریکا و لهستان پیروز نشده است. مگر اینکه این تیم‌ها با تیم دوم یا سوم خود به میدان آمده باشند. حتی اگر عادت به شکست مقابل تیم‌های سطح اول جهان را هم فراموش کنید، کولاکوویچ مقابل تیم‌های آسیایی هم یک تیم مقتدر نداشته است.
تیم ملی والیبال ایران در فینال بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگجو مقابل ژاپن باخت و پس از آن همیشه این تیم را شکست می‌داد تا اینکه در لیگ ملت‌های ۲۰۱۸، پس از هشت سال مقابل ژاپن مغلوب شد. کولاکوویچ این اتفاق را در جام جهانی ۲۰۱۹ هم تکرار کرد. در ست سوم بازی ایران و ژاپن در جام جهانی، ایران با نتیجه ۲۵ بر ۱۳ باخت. از آخرین باری که یک ست بازی ۲ تیم با این نتیجه به پایان رسیده بود، ۹ سال می‌گذشت. با این شرایط مشخص نبود که اگر ژاپن میزبان المپیک ۲۰۲۰ نبود و در مسابقات انتخابی به میدان می‌رفت، آیا والیبال ایران به همین سادگی سهمیه المپیک را می‌گرفت تا کولاکوویچ دست روی بینی بگذارد و منتقدان را به سکوت دعوت کند؟
چین هم که میزبان مسابقات انتخابی المپیک بود و خیلی راحت مقابل تیم ملی ایران تسلیم شد، آخرین بار در سال ۲۰۱۰ و در رقابت‌های انتخابی لیگ جهانی ایران را شکست داده بود. آخرین باری که چین از والیبال ایران ست گرفت، به فینال مسابقات قهرمانی آسیا در سال ۲۰۱۱ بازمی‌گردد. از آن زمان تا کنون همیشه چین مقابل ایران سه بر صفر بازنده بوده است. این اتفاق تکراری چه دستاورد ویژه‌ای است که سرمربی تیم ملی را چنین از خود بی‌خود کرد؟
در جام جهانی ۲۰۱۹، تیم ملی ایران مقابل مصر باخت، آن هم پس از ۸ سال. در سال‌های پیش از آن، والیبال ایران حتی وقتی با تیم دوم خود هم مقابل مصر قرار می‌گرفت به سادگی پیروز می‌شد.
در نیمه‌نهایی مسابقات انتخابی المپیک، تیم ملی ایران به شدت مقابل کره جنوبی دچار مشکل شده بود. در ست پنجم، ایران ۱۱ بر ۶ پیش بود اما کره‌ای‌ها جان دوباره‌ای گرفتند و کار را تا امتیاز ۱۳ بر ۱۲ به سود ایران هم رساندند. سرمربی تیم ملی ۲ بار با درخواست وقت استراحت تلاش کرده بود حریف را متوقف کند اما ناکام مانده بود. در این لحظه سعید معروف کمر خود را به نشانه درد گرفت و برای لحظاتی، بازی را متوقف کرد. همین توقف دوباره شرایط را به سود ایران تغییر داد. اگر همین کمردرد مصلحتی نبود، شاید امروز کره جنوبی به سهمیه المپیک می‌رسید و فرد دیگری مجبور بود سکوت کند، نه منتقدات کولاکوویچ.
نظر شما