روانشناسان بر این باورند که تشخیص دیرهنگام بیماری های روحی و روانی که به دلیل بی توجهی خانواده بیمار اتفاق می افتد، درمان را سخت تر و مدت زمان آن را افزایش می هد به همین دلیل تشخیص و درمان به موقع، به بیماران کمک می کند که زودتر به زندگی طبیعی خود باز گردند.
یکی از بیماری های روحی و روانی آزاردهنده، خراشیدن و کندن پوست است که گفته می شود در اثر اضطراب و استرس های روزمره به وجود آمده و به مرحله حاد می رسد به گونه ای که بیمار به خود آسیب های جدی وارد می کند.
یک روانپزشک روز شنبه در این زمینه در گفت وگو با خبرنگار اجتماعی ایرنا می افزاید: اصرار یا وسواس در کندن و خراشیدن پوست، یک اختلال رفتاری است که فرد مبتلا تا آسیب رساند به خود، این رویه را ادامه می دهد.
سارا اکبرزاده با بیان اینکه ویژگی اصلی اختلال خراشیدن منجر به ضایعات پوستی می شود، تصریح می کند: شایع ترین نواحی بدن در این نوع اختلال، پوست صورت، بازو و دست و پاها است و تا جایی میل به این عمل ادامه خواهد داشت که خراشیدن و کندن مکرر پوست باعث آسیب رساندن به گوشت شود.
وی ادامه می دهد: با اینکه این اختلال بطور مجزا شناخته می شود اما در مواقعی با اختلال‌های فکری و عملی مانند وسواس، اختلال مو کندن یا اختلال افسردگی بطور عمده در رابطه است. برای نمونه افرادی که به این وضعیت مبتلا هستند نواحی سالم پوست، ناهمواری های جزئی مانند جوش یا پینه ها و همچنین زخم های قبلی را تا مرحله خونریزی می خراشند.
این روان درمانگر می گوید: تحقیقات در مورد اختلال وسواس کندن پوست نشان می دهد کندن مکرر بیشتر به یک رفتار جسمی بدنی شباهت دارد تا فکری، از سوی دیگر این اختلال به دلیل برخی حالات به رفتار استفاده از مواد دارویی یا مخدر نزدیکتر است به نحوی که فرد مبتلا در آن به روش خاص خراشیدن و کندن، اعتیاد پیدا می‌کند.
اکبرزاده ادامه می دهد: بیشتر مبتلایان به این اختلال، پوست خود را با ناخن می خراشند و برخی هم از وسایل دیگر همچون موچین، سنجاق یا سایر اشیاء نوک تیز و برنده استفاده می کنند. بیمار علاوه بر خراشیدن ممکن است با مالیدن، فشار دادن، کندن و گاز گرفتن پوست به رفتار خود پاسخ دهد.
وی می گوید: مبتلایان به این اختلال اغلب زمان زیادی را در روز صرف این کار می کنند و این رفتار ممکن است تا مدت ها ادامه داشته باشد. خراشیدن پوست در مبتلایان به اختلال وسواسی جبری و بستگان درجه اول بیماران شایع تر از جمعیت عمومی است.
این روان درمانگر بر این باور است که ۷۵ درصد افراد مبتلا به اختلال کندن پوست، زنان هستند.
اکبرزاده راه درمان این اختلال را در درمان دارویی و مداخله رفتاری می داند و می گوید: اقدامات متعدد و ناموفق برای کاهش، توقف خراشیدن و کندن وجود دارد. رفتار خراشیدن پوست سبب ناراحتی قابل توجه بالینی یا افت عملکرد اجتماعی، شغلی و سایر حوزه های مهم عملکردی فرد می شود.
این روان درمانگر اضافه می کند: این اختلال توسط روانپزشک و با استفاده از دارو درمانی و روش های غیردارویی مانند درمان شناختی - رفتاری، قابل درمان است.
نظر شما