اگرچه برخی از خودنگاره های ونگوگ شناخته شده تر از بقیه است، اما هر یک فصلی از داستان زندگی این هنرمند را عرضه می کند.
ونگوگ ۳۰ مارس ۱۸۵۳ در هلند به دنیا آمد. اگرچه در جوانی، فردی هنری بود، نقاشی را تا سن ۲۸ سالگی به طور جدی دنبال نمی کرد. ونگوگ با کمک «آنتون مووه» نقاش هلندی و مرشدش، شروع به خلق نقاشی از مناظر روستایی و زمین های زراعی کرد. سبک این دوره فعالیت هنرمند با طرح های رنگی تیره و محتوای غیرآرمان گرایانه مشخص می شود.
این رویکرد، در تصویری نمایان است که ونگوگ را با پالتی در دست در مقابل سه پایه نقاشی نشان می دهد.
این نقاشی که در ۳۳ سالگی ونگوگ تکمیل شد، نه تنها یکی از ابتدایی ترین خودنگاره های وی است، بلکه در قالب آن برای اولین بار تصویر خود به عنوان یک هنرمند را ترسیم کرده است.
پایگاه اینترنتی mymodernmet در گزارشی در این خصوص نوشت: ونگوگ نقاشی از خود را ادامه داد تا اینکه به این فهم تاسف بار رسید که نقاشی هایش از مزارع فروش ندارد.
وی حتی با کمک برادرش «تئو» که دلال آثار هنری بود، نمی توانست خریداری بیابد. از اینرو، تصمیم گرفت از دیگر هنرمندان موفق پیروی و به پاریس نقل مکان کند.
وی در مدت اقامت در پایتخت فرانسه، یک پالت سبک تر تهیه و با قلم موهای نرم‌تری کار کرد.
متاسفانه بوم های نقاشی مدرن تر ونگوگ نیز مشتریان را جلب نکرد. پس از موفقیتی اندک در پاریس به این نتیجه رسید که این شهر، مکانی برای وی نیست. وی خطاب به برادرش نوشت که کار در پاریس برای من تقریبا غیرممکن است.
وی تصمیم گرفت به منطقه «آرل» در جنوب فرانسه نقل مکان کند. این هنرمند امیدوار بود که در این مکان، کارگاهی راه اندازی کند که خود و هنرمندان دیگر در آن زندگی و کار کنند.
برای تحقق بخشیدن به این رویا، چند اتاق در یک مجتمع آپارتمانی اجاره کرد و آن را «خانه زرد» نامید و «پل گوگن» اولین عضو این استودیو را به آن دعوت کرد.
گوگن پاییز ۱۸۸۸ به خانه زرد عزیمت کرد و قبل از اقامت در آنجا خودنگاره های خود را با ونگوگ مبادله کردند.
اندکی پس از این تبادل نقاشی، گوگن به خانه زرد وارد شد. این دو بلافاصله دچار اختلاف شدند و گوگن بالاجبار دو ماه بعد از اقامت، این مکان را ترک کرد.
زمانی که اختلاف این دو سرزبان ها افتاد، ونگوگ که سلامت روانی اش رو به وخامت گذاشته بود، تا جایی پیش رفت که بخشی از گوش خود را برید. سپس برای درمان زخم گوشش، در بیمارستانی بستری شد.
ونگوگ به محض بازگشت به خانه زرد، پرتره خود با گوش بانداژشده را ترسیم کرد. این نقاشی که یکی از معروفترین آثار ونگوگ است، علاقه وی به هنر ژاپنی را نشان می دهد.
اگرچه وضعیت ونگوگ تا حدی ثابت به نظر می رسید، اما کم کم به این نتیجه رسید که حالش بدتر می شود.
وی بهار سال ۱۸۸۹، خود را داوطلبانه به یک مرکز سلامت روانی در فرانسه معرفی کرد.
ونگوگ در حالی که دوره درمان را می گذراند، به نقاشی کردن ادامه می داد. پس از تبدیل یک اتاق اضافی در بیمارستان به استودیوی هنری، ۱۵۰ اثر را تکمیل کرد.
ونگوگ اواسط تابستان ۱۸۸۹ تابلویی را خلق کرد که به تازگی اصل بودنش مورد تائید قرار گرفت. این خودنگاره که ونگوگ آن را «تلاشی از زمانی که بیمار بودم» نامیده بود، برهه ای مهم در سال های پایانی عمرش را نشان می دهد.
به گفته «لوئیس ون تیلبورگ» (Louis van Tilborgh) محقق ارشد موزه ونگوگ، این هنرمند این نقاشی را ترسیم کرد تا خود را با آنچه در آیینه می دید، آشتی دهد؛ «فردی که نمی خواست باشد، اما بود. »
ونگوگ کمتر از یک سال پس از خلق این اثر، از بیمارستان مرخص شد. وی به حومه پاریس نقل مکان کرد. گفته می‌شود در یک مزرعه گندم با گلوله‌ای به زندگی خود پایان داد اما محققان آمریکایی در سال ۲۰۱۱ اعلام کردند این هنرمند هلندی احتمالاً بر اثر اصابت گلوله دو جوان که با اسلحه بازی می‌کردند مجروح شد. به هر روی او، دو روز بعد، در تاریخ ۲۹ ژوئیه ۱۸۹۰، جراحات وارده وی را از پای درآورد. وی در آن زمان فقط ۳۷ سال داشت.
ون‌گوک نقاش پُست امپرسیونیسم و از جمله متنفذترین و سرشناس ترین چهره های تاریخ هنر غربی بود. وی تنها در مدت بیش از یک دهه، حدود دو هزار و یک‌صد اثر هنری شامل ۸۶۰ نقاشی رنگ روغن خلق کرد که قدمت اکثرشان به دو سال آخرعمرش بازمی گردد.
نظر شما