کوچ یکی از قهرمانان ورزش ایران، کشور را در بهت فرو برد؛ بهتی که شاید نه به خاطر کسب طلای المپیک بلکه به خاطر آن بود که منش سیامند بر اعتبارهای مدال او می افزود.
مردی که به گواه اندرو پارسونز رییس کمیته بین المللی پارالمپیک الگو دهنده و پشیرو بود و قهرمانی مهربان به شمار می رفت و بزرگانی چون حسین رضازاده، حسین توکلی، بابک محمدی و... او را دارای منش خاص پهلوانی می دانستند. هادی رضایی دبیر اجرایی کمیته ملی پرالمپیک منش او را ناشی از تربیت خانوادگی دانست.
این شرایط موجب شد تا پای سخنان پدر و مادر سیامند بنشینیم. پدر و مادری که ۳۱ سال با تمام توان در خدمت یک قهرمان بودند.
عثمان رحمان پدر سیامند در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: سیامند از روز اول معلول به دنیا آمد و این برای من کمی ناراحت کننده بود اما در کمترین زمان تسلیم خواست خدا بودم و آینده فرزندم را به او سپردم. چند سال به دنبال دوا و درمانش در ارومیه و اشنویه رفتم. معلولیتش بهبود نیافت اما زمانی که بر روی دست هایش قرار گرفت غیرت و همتش مشخص بود.
وی ادامه داد: در ۳۱ سال شاید معلولیت برایش سخت بود اما او آزاری برای ما نداشت بلکه هر چه سنش بالاتر رفت عصای دستم بود. به خاطر پدر و مادر کمتر از اشنویه دور شد و هر روز جویای حال و سلامتی من و مادرش بود. شاید رفتار او بسیار مفیدتر از یک فرد سالم بود. سیا به ورزش روی آورد، ورزش ابزار ترقی سیامند بود و او با این وسیله به اوج رسید اما چه کسی تصور می کرد او بر بام ورزش جهان قرار گیرد.
عثمان هنوز وی را کاک سیا خطاب می کند و می گوید: سیا محبوب دل این شهر و ایران بود. او هدیه خداوند برای من و جامعه ورزش بود؛ هدیه ای که در ۱۰ سال بیش از ۱۰ مدال کسب کرد. چه کسی می تواند آن را تکرار کند؟ عاشق ایران بود و خاک وطن را با هیچ چیزی عوض نکرد. شایعه می کنند که خواسته به آمریکا برود اما کسی که هدیه رهبری را با جان و دل در خانه نگه می داشت چگونه به آمریکا می رفت؟! او حتی تمریناتش را در اشنویه برگزار می کرد تا از مادرش و من دور نباشد. همیشه می گفت به عشق ایران وزنه می زنم.
از فوت سخن به میان می آید و بغص گلوی عثمان را می گیرد و می گوید: رخت سیاه عزای سیامند تنها بر تن من نیست بلکه ورزش ایران عزادار شده است. چگونه فراموشش کنم وقتی که برای مسابقه به خارج می رفت روزها به سختی می گذشت و تنها دعا می کردم که سالم برگردد. حالا هر شب به مهمانیش می روم تا در کنار مزارش آرام بگیرم. مادرش زندگی ندارد. او می گوید بعد سیامند زنده نخواهد ماند. زندگی بدون سیامند برایمان سخت است.
از کارهای خیر سیامند می پرسم و پاسخ می دهد: زلزله کرمانشاه و قطور نمونه بارز فعالیت خیرخواهانه او بود اما کسی نمی داند که وی چندین کودک بازمانده از تحصیل را به مدرسه بازگرداند. چه کسی از کمک وی به ورزشکاران محلی خبر دارد؟ آیا کسی می داند که وقتی شهروندان اشنویه از وی تقاصای کمک کردند چه جوابی داد؟ به کمک سیامند ده‌ها کودک به مدرسه بازگشتند و او هر ساله مبلغی کمک می کرد و حالا نمی دانم تکلیف آن کودکان چه می شود.
عثمان رحمان در بین سخنانش گلایه دارد اما کسی را مقصر مرگ او معرفی نکرد بلکه گفت: سیامند مشکل لوزه داشت و عمل جراحی کرد. باید بیشتر تحت نظر قرار می گرفت اما این به آن معنا نیست که مسوولان بی توجه بودند. مرگ سیامند دنیای ورزش را لرزاند و پیام های خارجی و داخلی نشان از قهرمانی و پهلوانی او بود. از همه مردم تشکر می کنم. نمی دانم چگونه پاسخ این محبت را بدهم. هنوز مانند روز اول فوت سیامند مردم از نقاط مختلف برای تسلیت می آیند؛ تنها من عزادار سیامند نیستم.
وی در پایان گفت: کاک سیا در اشنویه محبوب بود و حضور ده ها هزار مردم برای بدرقه او نشان از آن دارد که وی در قلب مردم جاودان است.
وقتی می خواهم از پدر سیامند خداحافظی کنم بغض راه گلویش را می بندد و می گوید: دوست دارم بیایید و از نزدیک محل زندگی ابر قهرمان را ببینید؛ ببینید تا باور کنید که وی از کجا بر بام المپیک قرار گرفت. اگر سیامند به تماس کشورهای خارجی پاسخ می داد، می توانستهمه چیز به دست بیاورد اما به عشق ایران پیشنهادهای خارجی را پاسخ نداد.
نظر شما