«جمیله سروری» روز جمعه در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا با اشاره به آغاز فعالیت خود در رشته ژیمناستیک اظهار داشت: من از دوران کودکی توسط پدرم با این رشته آشنا شدم. البته نمی‌دانم پدرم مهارت‌های ژیمناستیک را از کجا آموخته بود، اما دوست داشت یک ورزشکار حرفه‌ای در این رشته باشم لذا تا ۶ سالگی در خانه تمریناتم را انجام دادم و وقتی که آموزش ابتدایی را یاد گرفتم، پدرم من را به یک باشگاه که در محدوده پارک شهر بود معرفی کرد. در این باشگاه گروه سنی مشخص نبود بلکه از دختران پنج تا ۱۸ ساله حضور داشتند. یک سری مسابقات کشوری برگزار شد که من در اکثر آن رقابت‌ها توانستم عنوان نخست را کسب کنم.
او ادامه داد: تا سن ۱۱ سالگی زیر نظر مربیان مرد بودم زیرا مربی زن این رشته در ایران وجود نداشت. یک زوج از کشور چکسلواکی سابق به ایران آمدند و مسوولیت آموزش ژیمناستیک زنان و مردان را بر عهده گرفتند. ۲ سال زیر نظر این خانم کار کردم و او به استعدادهای من پی برد. ۱۳ سال بیشتر نداشتم که از طریق کمیته بین‌المللی المپیک برای ایران وایلد کارت فرستاده شد و چند نفر مدعی اعزام به بازی‌های المپیک ۱۹۶۴ توکیو بودند اما در نهایت من انتخاب شدم. هرچند که در آن زمان سنم کم بود اما در نهایت تصمیم سازمان تربیت‌بدنی بر آن شد که به توکیو بروم.
این پیشکسوت رشته ژیمناستیک ادامه داد: در کاروان ایران به المپیک توکیو پنج دختر و چندین مرد بودند که سرشناس‌ترین آنان جهان‌پهلوان تختی بود. من ژیمناستیک کار بودم و دختران دیگر نیز در رشته دوومیدانی فعالیت داشتند. به توکیو که رسیدم یکی از کم سن‌ترین نفرات حاضر در تورنمنت بودم. این عامل موجب شد تا ترس از رقابت بر من مستولی شود. روز نخست از سالن فرار کردم و به دهکده رفتم. همچنین ترس از مسابقه و رقابت با بزرگان ژیمناستیک دنیا موجب شد تا در بیمارستان بستری شوم.
سروری در ادامه تصریح کرد: با فشار مسوولان کاروان مجبور به مسابقه شدم اما نتوانستم عنوان چشم‌گیری کسب کنم اما آنچه باعث توجه خبرنگاران و مسوولان برگزاری المپیک ۱۹۶۴ شد سن و سال من بود. خیلی از سرپرست کاروان‌ها برای من هدیه می‌فرستادند و مربی چکسلواکی نیز در نامه‌ای به مربی ژاپنی سفارش کرده بود تا هوای من را داشته باشد. در آن دوره از مسابقات ۱۳ سال بیشتر نداشتم. پس از بازگشت از توکیو تا ۱۷ سالگی در مسابقات کشوری عناوین متعددی کسب کردم و در نهایت با مهاجرت کوتاه‌مدت پدرم از ایران به پاکستان، از ورزش دور شدم. در بازگشت به کشور نیز در امور داوری، مربیگری و آموزش به فعالیت پرداختم.
نخستین زن المپیکی ایران در بیان خاطرات خود از توکیو گفت: روز فینال کشتی جهان‌پهلوان تختی در سالن حضور داشتم. هرچند که تختی آن مسابقه را واگذار کرد و به مدال نقره رسید، اما اعضای کاروان به او خسته نباشید گفتند. من محو هیبت پهلوانی تختی شده بودم؛ او یک قهرمان به تمام معنا بود از آنجا که سنم کم بود به خودم اجازه ندادم که با او حتی حرف بزنم.
نایب رییس پیشین زنان فدراسیون ژیمناستیک یادآور شد: نزدیک 50 سال در این رشته فعالیت داشتم که بهترین خاطرات زندگی‌ام را رقم‌زده است؛ خاطراتی که هنوز همراه من است. همچنین دوستانی که در این دوران پیدا کردم بهترین سرمایه زندگی‌ام به شمار می‌روند.
نظر شما