گازهای پیک‌نیکی، زیراندازهای کوچک و بزرگ، سبدهای پلاستیکی ظرف و ظروف، جست و خیز کودکان روی چمن های نورسته، خوش و بش پدر و مادرها و قاچ های سرخ هندوانه تصاویر آشنایی است که پس از بازگشایی پارک ها و بوستان ها، این شبها در گوشه و کنار تفرجگاه های همدان حک شده است؛ رفتارهایی که شاید جز دهان‌کجی و سهل انگاری به تندرستی خود و هموطنان تعبیری مناسب برایش نمی‌یابیم.
بازار این شب نشینی ها در حالی داغ شده که هنوز گرمای تابستان به تن و جان سردسیری همدان رخنه نکرده است اما خانواده ها خوردن عصرانه و شام در سرسبزی بوستان های شهر را به زندگی تنگ و ترش آپارتمان نشینی ترجیح می دهند.
برخی زیر نور کم سوی چراغ های پارک بساط پخت و پز را برپا کرده اند، چند نفری هم در حال قدم زدن هستند و از شلوغی و نبودن جا برای سوزن انداختن گلایه می کنند.
در زاویه ای دیگر از پارک خانواده پر جمعیتی نشسته اند و راه رفت و آمد عابران را مسدود کرده اند. بچه هایی که در پارک دوچرخه بازی می کنند با رسیدن به این قسمت ناچار می شوند پیاده شده و دوچرخه ها را به سختی روی دست بگیرند و باید مراقب باشند روی بساط شب نشینان نیفتند.
اگر چه امسال خیمه زدن چادرهای مسافرتی در کهن دیار همدان با تدبیر مسوولان برچیده شد و بوستان ها با اگر و مگرهای بسیار در تعطیلات عید فطر آغوشش را به روی مسافران گشود اما حالا همه چیز فرق می کند.
حالا فقط رد همدانی ها را در بوستان ها و پارک ها نمی بینیم؛ فصل گردشگری همدان از راه رسیده و عددهای نوشته شده روی پلاک خودروها فقط ۱۸ نیست.
کافی است کمی دقت کنیم تا در میان صدای گذر نسیم بهاری از شاخ و برگ درختان، گفتگوهایی با لهجه‌های مختلف را در گوشه و کنار پارک ها بشنویم که سُفره های جمع و جور سَفر را زیر سقف آسمان شهرمان گسترده اند.
آقا مهدی پدر خانواده‌ای چهار نفره است و هیجان‌زده و با لبخندی پهن بر روی صورت می‌گوید: در چند روزی که همدان هستیم مردم خیلی خوب رسم میهمان نوازی را به جا آورده‌اند.
این هموطن اهوازی می گوید: برای ما که 24 ساعت شبانه روز را باید با سیستم‌های سرمایشی قوی سر کنیم، این آب و هوای خنک همدان حکم کیمیا دارد و سعی می کنیم آن را در ریه‌های خود ذخیره کنیم.
دلم می خواهد در ادامه سوالهایم از او بپرسم چقدر از سالم بودن بازدم هایش در هوای دلکش همدان مطمئن است که کوچکترین توصیه های بهداشتی را هم رعایت نکرده و حتی یک ماسک هم بر صورت ندارد.
مصاحبه های قبلی و بعدی با مردمی که به پارک آمده اند نیز اینگونه خاتمه می یابد و من سفر و گردش را به کامشان تلخ نمی کنم تا شاید خاطره ای شایسته برای گردشگران خارج از استان و همشهری های خودمان ثبت شود.
نمی دانم اتراق مسافران در سایه سار خنک بوستان های شهر، میل همشهریان برای شب نشینی در پارکها که شب و روز را به یکدیگر گره زده اند و دشمن کینه توز کرونا که در لابه‌لای این پیوند تندرستی هموطنانم را نشانه رفته است را چگونه در یک قاب جا بدهم.
مخالف این دورهمی‌های ساده و شادمانه های کوچک نیستیم اما وقتی می شنویم هنوز تب کرونا در همدان سرد نشده و هنوز قدرت سرپنجه های این بیماری بر نفس های مردم این شهر می چربد، ده ها علامت سوال در ذهنت نقش می بندد که چرا؟
چرا توصیه های مداوم برای دوری از تجمع و تذکرهای مکرر بر رعایت بهداشت را شوخی می گیریم؟ چرا به سلامتی خود و اعضای خانواده دهان کجی می کنیم؟
سفارش شده که در صورت مراجعه به پارکها روی نیمکت‌ها ننشینیم، از خوردن و آشامیدن در این اماکن خودداری کنیم مگر اینکه بطری آب شخصی همراه داشته باشیم و فاصله ۲ متری را هم فراموش نکنیم.
حال باید از خود و دیگران بپرسیم که چقدر این توصیه را جدی می گیریم؟
روزانه تمامی مبلمان، زمین های بازی، سطل های زباله، نیمکت ها، وسایل ورزشی و اِلمان های پارک ها باید ضدعفونی شوند. آیا اینکار در تمامی پارکها انجام می شود که اینگونه بی پروا چندین ساعت را در اینجا سپری می کنیم؟
شاید بهتر باشد قبل از راهی شدن به این تفرجگاه ها و تفریح های شبانه قدری مکث کرده و در عاقبت این دلخوشی های کوچک صبورانه اندیشه کنیم که چه به دست می آوریم و ممکن است چه ها از کف بدهیم.
شاید هم با ادامه این رفتارها مسوولان عطای تجدید روحیه و بهبود اوضاع روانی مردم را به لقای حفظ تندرستی آنها ببخشند و در تصمیم بازگشایی پارکها و بوستانها بازنگری و تجدید نظر کنند.
نظر شما