پنجم ژوئن مصادف با ۱۶ خرداد روز جهانی محیط زیست است و در ایران تا ۲۱ این ماه به نام هفته محیط زیست نامگذاری شده است اگرچه نامگذاری ها در راستای توجه بیش از پیش به موضوعات قابل توجه است اما به راستی باید هر روز و هر هفته ما باید روز و هفته محیط زیست باشد.
محیط زیست امروز با تهدیدات بی‌شماری روبرو است و بشر امروز برای نیل به آرامش و آسایش خود کمر به تخریب محیط زیست بسته و بی محابا آن را تخریب و به آن آسیب می زند بدون اینکه توجهی به حفظ وحراست از آن داشته باشد.
پیشرفت فناوری هم نه تنها به کمک حفظ محیط زیست نیامده بلکه به یکی از تهدید کننده های عمده آن نیز تبدیل شده است. امروز زباله های صنعتی، ذرات گلخانه ای، فاضلاب ها و پسماندهای صنعتی و شهری، ریزگردها و بسیاری از این موارد که ساخته و پرداخته دست بشر است در نابودی محیط زیست نقش مستقیم دارند.
بی تفاوتی برخی افراد در قبال محیط زیست، زندگی را نیز سخت تر کرده است. رهاسازی زباله، فاضلاب، توجه نکردن به کاشت درخت و فضای سبز همگی باعث شده که محیط ما آن شادابی و نشاط را نداشته باشد و این موضوع بر روح و روان آدم ها نیز تاثیر مستقیم می گذارد.
زباله امروز به تهدید بزرگی برای محیط زیست تبدیل شده است و هر جا که می روی آثار زیانبار آن را در طبیعت می توان مشاهده کرد که فارغ از اثرات مخرب آن در درازمدت، چهره زیبای طبیعت را نیز خدشه دار کرده است.
حیات ما انسان ها بستگی به محیطی که در آن زندگی می کنیم دارد، هرچه محیط شادتر و شاداب تر باشد انسان ها نیز با شادی و شادابی زندگی می کنند و برعکس آن نیز افراد و جامعه را دچار افسردگی خواهد کرد.
حفظ محیط زیست امروز تنها کار یک سازمان و اداره نیست بلکه برای داشتن محیطی زیبا و پویا نیازمند تلاش همگانی و احساس مسوولیت همه آحاد مردم هستیم و دستگاه های متولی باید به فرهنگسازی، آموزش و نظارت بپردازند و کا را به مردم واگذار نمایند.
آموزش به مردم توسط دستگاه های متولی و واگذاری امور به خود مردم در قالب تشکل های غیردولتی می تواند محیط زیست را نجات دهد. در کنار این موارد همکاری و مشارکت همه بخش های دولت و حاکمیت برای کمک به حفاظت محیط زیست نیز ضروری است باید آنهایی که دغدغه حفظ محیط دارند را پاسداشت و به آنها کمک کرد و از آنها حمایت نمود.
همه ما باید از دوران کودکی احترام به محیط زیست و تلاش برای حفاظت و حراست از آن را بیاموزیم و باید در کتاب های درسی و سیستم آموزشی از پایه تا دانشگاه به این مقوله مهم در اولویت قرار گیرد و حتی عناوین درسی مدارس و دانشگاه ها به این مقوله مهم و اساسی اختصاص یابد.
از سوی دیگر در کنار آموزش باید دستگاه های فرهنگی و تبلیغی نیز بر روی این موضوعات به صورت مستمر کار فرهنگی کنند و رسانه ها نیز به طور مداوم از اهمیت حفظ محیط زیست سخن بگویند و آن را ترکرار کنند تا ملکه ذهن همه ما شود.
اما متاسفانه امروز محیط زیست تنهاست، نه در آموزش و فرهنگسازی و نه در رسانه ها زیاد به آن پرداخته نمی شود و اگر صحبتی هم از آن می شود به صورت کلیشه ای و زودگذر است اما نیاز برای نجات این محیط ما نیاز به کارهای عمقی، تحلیلی و آموزش ها و اطلاع رسانی مستمر و مداوم داریم تا اثرگذاری خود را بر جای بگذارد.
امروز حفاظت از محیط زیست باید به دغدغه همگانی تبدیل شود و همه افراد جامعه از کوچک و بزرگ باید برای حفظ آن تلاش کنند و نسبت به آن بی تفاوت نباشند تا بتوانیم در محیطی تمیز، پاک، زیبا و با آرامش زندگی کنیم و هر آنچه تهدید کننده محیط زیست است را حذف نماییم.
