می‌گوید به این دلیل به سراغ دندان‌پزشکی رفته که در کودکی از دندان‌درد، رنجِ بسیار برده است. شیفته کارش است و همین حالا که کهن‌سال‌ترین استاد دانشکده دندان‌پزشکی دانشگاه تهران است، وقتی از تخصصش و پیشینه آن یاد می‌کند، می‌توان برقِ شور و شوق و شعف را در چشمانش دید. هم روزگارِ دندان‌سازی را دیده و هم زمانه دندان‌پزشکی را. اگر بگوییم او تاریخ گویای دندان‌پزشکی ایران است، شاید سخنی به گزافه نگفته باشیم. برخاسته از خانواده‌ای معتبر است و پدرش آقاخان محاسب‌الدوله، بانی مدرسه علیّه در اصفهان. خودش هم زاده همین شهر است که سیزدهم فروردینِ امسال، نودوهفت‌ساله شد. ورودی سال ۱۳۲۲ دانشگاه تهران است و خودش می‌گوید دیگر از هم‌دوره‌ای‌هایش کسی نمانده است. چهار سال بعد، از دانشکده دندان‌پزشکی فارغ‌التحصیل شد و از سال ۱۳۲۸، به عضویت هیئت علمی دانشگاه تهران درآمد. بعد از طی مرحله دستیاری و دانشیاری، به کسب مقام استادی نائل آمد و سرانجام در سال ۱۳۵۴ بازنشسته شد. دوستانِ هم‌قطارش در دانشکده دندان‌پزشکی دانشگاه تهران، در آیین بزرگداشتش که ۲۹ بهمن ۱۳۹۷ برگزار شد، او را بسیار ستودند؛ اسماعیل یزدی، که اسفند ۱۳۹۸ بر اثر کرونا درگذشت، او را اسطوره پشتکار دانست و جعفر دادمنش، او را نمونه بی‌همتای معلومات، هوش و حافظه خطاب کرد. با «مرتضی مصفا» که در این سال‌های اخیر، سرگرمِ تنظیم و تدوین تاریخ دندان‌پزشکی در فرهنگستان علوم پزشکی است، در نخستین روزهای آخرین ماه سال گذشته گفت‌وگو کردیم.
مرور یک عمر فعالیت علمی در گفت‌وگو با «مرتضی مصفا»
نظر شما