«بهرام امیراحمدیان» در گفت وگو با خبرنگار سیاسی ایرنا درباره انتقادات مطرح شده به تفاهم نامه همکاری ۲۵ ساله بین جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین گفت: دولت به عنوان نماینده مردم تصمیم گرفته با کشوری که روابط تاریخی به‌آن داشته، موافقت‌نامه همکاری بلندمدت و استراتژیک امضا کند.
استاد دانشگاه ادامه داد: امضای چنین توافقی به این معنی است که هر دو طرف به این نتیجه رسیده‌اند که دارای منافع و تهدیدات مشترک هستند و برای اینکه با هم باشند چنین توافقنامه ای را امضا می‌کنند. چنین توافقی طبعا از سوی هر دو طرف مورد بررسی و کارشناسی دقیق قرار می‌گیرد و در صورتی که منافعشان از این تفاهم‌نامه تامین شود، به یک نقطه مشترک رسیده و آن را امضا می‌کنند.
امیر احمدیان افزود: سفر رییس جمهور چین به ایران در سال ۱۳۹۵ نخستین سفر یک مقام چینی بعد از ۱۶ سال بود. در جریان این سفر تفاهم‌نامه‌ای به نام mou امضا شد تا دو کشور در چارچوب ابتکار "کمربند- راه"باهم کار کنند. آن موقع اسم این تفاهم نامه "یک کمربند- یک راه" بود که دو طرف هر کدام مطالعات را انجام دادند و نمایندگان هر دو دولت نشست و برخاست‌هایی با یکدیگر داشتند تا به نتیجه امروز رسیدند
کارشناس مسائل بین الملل یادآورشد: این تفکر که وزارت امورخارجه سند همکاری تدوین می‌کند، اشتباه است. وزارت امور خارجه در راستای اجرای سیاست‌ها و راهبردهایی فعالیت می‌کند که در قوه مجریه به تصویب می‌رسد؛ علاوه بر این محورهای سیاست خارجی در جاهای بالادستی مانند شورای عالی امنیت ملی بررسی و تدوین می‌شود. اما ظاهرا سوء تفاهمی ایجاد شده و بازتاب منفی پیدا کرده است که وزارت خارجه می‌خواهد قرارداد همکاری استراتژیک ۲۵ ساله را با چین تنظیم کند.
وی با اشاره تحریم‌های بی‌سابقه آمریکا علیه ایران اظهارداشت: در این شرایط ایران می‌خواهد با کشور دیگری کار کند و کسانی که از این کار ایراد می‌گیرند بگویند کجای کار ایراد دارد و آیا دولت به تنهایی قرار است این تفاهم‌نامه را امضا کند؟
این کارشناس مسائل قفقاز خاطرنشان کرد: این تب تندی که مطرح شده می‌خواهند کشور را بفروشند درست نیست؛ این فعلاً یک پیش‌نویس است که باید بر روی آن کار شود و دو طرف آن را کاملا بررسی کنند.
امیر احمدیان افزود: مگر ممکن است قرارداد ۲۵ ساله‌ای به امضا برسد اما مجلس از آن مطلع نباشد؟ دولت به عنوان نماینده مردم و حافظ منافع ملی این کار را انجام داده و این که همه روی دولت شمشیر کشیدند درست نیست. اگر هم تفاهم‌نامه با سیاست‌های کلی نظام ناسازگاری داشته باشد، دستگاه‌ها و نهادهای بالادستی مانع می‌شوند.
وی اضافه کرد: تحریم‌ها باعث بلوکه شدن منابع ایران و مانع بازگشت پول‌های حاصل از فروش نفت به چین شده است و در قبال آن کالاهایی وارد می‌کردیم که سبک و مصرفی بود که در داخل کشور هم تولید می‌شد.
این کارشناس مسائل بین الملل گفت: تولیدکنندگان چینی از ارز یارانه‌ای برخوردارند که در ایران چنین چیزی امکان پذیر نیست. در ایران تولید، گران تمام می‌شود و نرخ سود بانکی خیلی بالاست که این البته به نرخ تورم وابسته است. در این شرایط تولید کننده ما توان رقابت با رقبای خارجی ندارد که نتیجه‌آن تعطیلی کارخانه های و بیکاری کارگران کشور است.
امیراحمدیان با بیان اینکه ما می خواهیم با این موافقت نامه در زنجیره ارزش جهانی چین سهیم شویم، تصریح کرد: باید هوشیارانه با چین وارد همکاری استراتژیک شویم تا اقتصاد مولد ایجاد کرده و از مزایای اقتصادی آن بهره‌مند شویم.
این کارشناس مسائل ترانزیت افزود: ما در طرح کمربند- جاده نمی‌خواهیم صرفاً یک جاده ترانزیتی برای صادرات کالاهای چینی باشیم بلکه اگر راه آهن برقی ساخته شود، باعث می‌شود تکنولوژی را وارد کرده و صنایع خود را بازسازی کنیم و در زیرساخت‌ها همکاری مشترک داشته باشیم.
نظر شما