نام هفت سنگ یادآور بازی‌های کودکی در پارک و کوچه‌ها برای نسل‌های قبل است؛ بازی که اکنون نسبت به گذشته کمتر در فضاهای عمومی اجرا می‌شود و فدراسیون ورزش روستایی و بازی‌های بومی محلی در تلاش است تا با قانونمند کردن این بازی، زمینه را برای توسعه سیستماتیک آن فراهم کند. هفت سنگ با تشکیل تیم ملی دختران این رشته وارد مرحله جدیدی شده است.
اما این بازی چگونه است و در چه شرایطی قابلیت اجرا را دارد؟ در گذشته بازی با قطعه سنگ‌های تخت و در اندازه کوچک برگزار می‌شد اما امروز برگزار کنندگان این بازی، سنگ را تبدیل به چوب کردند. چوب‌هایی که ابعاد آنها هفت در هفت است و ضخامت آن به سه سانتیمتر می‌رسد. توپ این بازی نیز هر چند در گذشته توپ‌های کوچک یا گلوله‌های پارچه‌ای بود اما فدراسیون یک توپ خاص نیز برای آن طراحی کرده است. این توپ شباهت زیادی به توپ‌های مینی هندبال دارد.
در این بازی، ورزشکار چند مولفه سرعت، دقت و تمرکز را با هم داشته باشد و زمان ریزش سنگ با چیدمان دوباره آن در رکورد وی تاثیر زیادی خواهد داشت زیرا ملاک برنده شده صرفا زمان به ثبت رسیده است. فاصله خط استارت تا سنگ‌ها هفت متر است و بعد از مرتب کردن سنگ ورزشکار باید به خط استارت برگردد. زمانی که توپ به سنگ می‌خورد زمان داور شروع و با برگشت دوباره ورزشکار به خط رکورد زمان به پایان خواهد رسید.
هر بازیکن در بازی هفت سنگ اجازه دارد سه پرتاب را انجام دهد که در صورت برخورد هر سه پرتاب بهترین رکورد وی به عنوان رکورد نهایی اعلام و ثبت می‌شود اما در صورتی که تمامی شرایط، رکورد و تعداد تخته تیم‌ها مساوی باشد پرتاب طلائی انجام می‌شود و فردی که کمترین سنگ‌ها را بریزد برنده است. ضمناً نیازی به دویدن و چیدن و ثبت رکورد نیست.
مثلاً فردی که مهارت دارد و یک سنگ را می‌ریزد نسبت به فردی که دو سنگ ریخته است مهارت بیشتری دارد.
اگر بخواهیم از دید حرکتی به این ورزش نگاه کنیم باید گفت دویدن و جست‌وخیز در بازی هفت‌سنگ بیشتر از هر چیز دیگر به چشم خواهد آمد و در این بازی هماهنگی چشم، دست و تعقیب دیداری از اهمیت بالایی برخوردار است.
این بازی بومی و محلی اکنون در سطح کشور دارای لیگ است و نخستین دیدار بین‌المللی ان نیز بین دختران ایران و جمهوری آذربایجان در شهر رشت برگزار شد.
نظر شما