مدیر مرکز منطقه‌ای بازل و استکهلم در تهران منصوب شد

به گزارش روز دوشنبه ایرنا از پایگاه اطلاع رسانی سازمان حفاظت محیط زیست، در متن حکم مسعود تجریشی خطاب به مهدی خادم ثامنی آمده است: انتظار می رود تلاش جنابعالی در هماهنگی و همکاری با کشورهای عضو این مرکز و همچنین این معاونت به عنوان مرجع ذیصلاح ملی کنوانسیون های مذکور و به کارگیری توان تخصصی دانشگاه ها و مؤسسات پژوهشی و تحقیقاتی موجب افزایش سطح دانش و توانایی های فنی- تخصصی کشورهای عضو برای مدیریت صحیح زیست محیطی مواد و پسماندهای شیمیایی در منطقه شده و به کنترل و کاهش بروز اثرات سوء زیست محیطی ناشی از این گروه از آلاینده ها و اعتلای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار در کشور اسلامی ایران و در کشورهای عضو آن مرکز بیانجامد.

«امید است با بهره گیری از تجارب و تخصص اندیشمندان، صاحب نظران، دستگاه های اجرایی، بخش های خصوصی و سازمان های مردم نهاد، شاهد بهبود وضعیت مدیریت زیست محیطی مواد شیمیایی و پسماندهای خطرناک مشمول کنوانسیون های بازل و استکهلم در کشور اسلامی و منطقه باشیم.»

کنوانسیون بازل

در پی تدوین قوانین زیست محیطی در کشورهای توسعه یافته برای محدود کردن پسماندهای خطرناک، هزینه امحای آنها به میزان چشمگیری افزایش یافت، تاجران مواد سمی در پی یافتن راهی کم‌هزینه‌تر، انتقال پسماندهای خطرناک به کشورهای در حال توسعه و کشورهای اروپای شرقی را در پیش گرفتند، از این رو در پاسخ به نگرانی‌های عمومی و بین‌المللی در ۲۲ مارس سال ۱۹۸۹ به منظور کنترل حمل و نقل برون مرزی پسماندهای خطرناک و دفع اصولی آنها توسط برنامه زیست محیطی سازمان ملل (UNEP) معاهده موسوم به " کنوانسیون بازل" به تصویب کشورهای عضو رسید و در پنجم می سال ۱۹۹۲ لازم الاجرا شد. ایران نیز در سال ۱۳۷۱ با تصویب این کنوانسیون در مجلس شورای اسلامی به عضویت «کنوانسیون بازل» درآمد.

کنوانسیون بازل شامل ۲۹ ماده و ۹ الحاقیه و شاکله آن بر این اصل استوار است که تمام انتقالات برون مرزی پسماندهای خطرناک مشمول مفاد کنوانسیون بازل فقط در میان کشورهای عضو و با رعایت مفاد آن و تنها در صورت وجود مدیریت صحیح زیست محیطی پسماندهای مربوطه در کشور مقصد (پذیرنده پسماندهای مذکور) امکان پذیر است.

کنوانسیون استکهلم

کنوانسیون استکهلم یک توافق بین المللی قانونی در خصوص آلاینده های آلی پایدار (POPs) است و انگیزه پیدایش آن از اجلاس زمین در سال ۱۹۹۲ آغاز شد، در سال ۱۹۹۵ شورای حکام برنامه محیط زیست سازمان ملل(UNEP ) برای عملکرد جهانی راجع به POPs که به عنوان مواد شیمیایی پایدار در محیط زیست، تجمع پذیر در زنجیره غذایی و دارای اثرات مضر بر سلامتی انسان ومحیط زیست تعریف می شوند، فراخوانی را اعلام  کردند، در پی آن نشست بین الدولی راجع به ایمنی مواد شیمیایی(IFCs) و برنامه بین المللی برای ایمنی مواد شیمیایی (IPCs ) یک برنامه ارزیابی را از ۱۲ ماده خطرناک تدارک دید.

گفت و گو برای کنوانسیون استکهلم در خصوص POPs در بیست و سوم می ۲۰۰۱ در استکهلم سوئد به پایان رسید، در ۱۷ می ۲۰۰۴ با شرکت ۱۵۱ کشور مفاد آن امضاء و مورد تایید و تصویب قرار گرفت، ایران نیز در سال ۲۰۰۱ این کنوانسیون را امضاء کرد و در فوریه سال ۲۰۰۶ به آن ملحق شد.

امضاء کنندگان بر ممنوعیت استفاده از ۹ ماده شیمیایی از گروه Dirty Dozen ، محدودیت استفاده از ددت برای کنترل مالاریا و کاهش تولید ناخواسته دیوکسین و فوران توافق کردند.