«نوریه نزهت» سخنگوی وزارت آموزش و پرورش افغانستان روز چهارشنبه در گفت وگو با خبرنگار ایرنا در کابل توضیح داد: ۳.۷ میلیون نفر از کودکان افغانستان واجد شرایط رفتن تحصیل هستند اما از رفتن به مدرسه محرومند و بیشتر این کودکان محروم در استان های غزنی، فراه و زابل ساکن هستند و از جمله ۶۰ درصد آنها را دختران تشکیل می دهد.
وی افزود: در کنار جنگ و ناامنی، رسوم و عادات ناپسند جامعه مانند عدم موافقت خانواده، ازدواج زودهنگام و فقر اقتصادی از مهمترین علل ممانعت کودکان از آموزش در افغانستان است.
این مقام افغان همچنین با بیان اینکه " فقر اقتصادی هم از عوامل مهم محروم ماندن کودکان از آموزش است" گفت: بسیاری از خانواده های فقیر افغانستانی به جای فرستادن فرزندان خود به مدارس درصورتی که آنها دختر باشند، به ازدواج زودهنگام و پسرها را نیز به کار اجباری وادار می کنند تا درآمد آنها افزایش یابد.
سخنگوی وزارت آموزش و پرورش افغانستان، بخشی دیگر از ناکارا بودن سیستم آموزشی در این کشور را مرتبط با کمبود آموزگاران زن در مناطق دور دست و روستاهای این کشور دانست و و افزود: به دلیل فقر فرهنگی بسیاری از خانواده ها از فرستادن دختران خود به مدرسه جلوگیری می کنند.
وی توضیح داد: در سالهای گذشته همواره تعداد معلمان در وزارت آموزش و پرورش کم بوده و وضعیت فرهنگی در روستاها نیز نامناسب است و این روند مشکلات را در این وزارتخانه برای اجرای اهدافش با چالش های زیادی روبه رو کرده است.
نزهت افزود: برای رفع مشکل کمبود نیرو، این وزارتخانه تعداد زیادی از معلمان زن را استخدام و با امتیازهای اضافی به مناطق دور دست فرستاده تا در مدارس دخترانه تدریس کنند. علاوه براین زنان معلم دارای همسر معلم را با امتیاز ویژه به مناطق دوردست برای تدریس در مدارس دخترانه اعزام شده اند.
این مقام آموزش و پرورش افغانستان توضیح داد: اگرچه در حال حاضر وضعیت کمی بهبود یافته و مخالفت با فرستادن دختران به مدارس کمتر شده اما هنوز هم مناطق بسیاری در افغانستان است که فقر اقتصادی و فرهنگی در این بخش ها هزاران کودک را از رفتن به مدرسه بازداشته است.
براساس اطلاعات ارائه شده این مقام افغان ، وزارت آموزش و پرورش افغانستان تاکنون تعداد ۷ هزار ۵۰۰ نفر معلم قراردادی زن را استخدام کرده و به مناطق دور دست فرستاده است. علاوه براین وزارتخانه به کارگیری ۵۰ درصدی معلمان زن را در ردیف های استخدامی خود اعمال کرده و اشتغال مدیران زن برای مدارس دخترانه را نیز در سراسر کشور اجباری کرده است.
نوریه نزهت گفت: کلاس های محلی و بومی بسیاری نیز در مناطق دور دست افغانستان دایر شده است که این موضوع نیز در آینده سبب جذب بیشتر کودکان به تحصیل خواهد شد.
سخنگوی وزارت آموزش و پرورش افغانستان در باره کمبود ساختمان مدارس گفت : ۴۶ درصد مدارس افغانستان ( حدود ۷ هزار مورد) دارای ساختمان فیزیکی نیست و تلاش ها برای ساخت و ساز در این زمینه افزایش یافته است.
به گفته وی، در این رابطه براساس دستور رئیس جمهوری افغانستان با وزارت توسعه روستایی قرارداد منعقد شده و قرار است تا چند سال آینده ۶ هزار باب مدرسه در سراسر کشور ساخته شود که البته تاکنون شماری از این مدارس در استان های مختلف ساخته شده و در اختیار وزارت آموزش و پرورش قرار گرفته است.
نزهت توضیح داد: با ساخت ۶ هزار باب مدرسه در واقع ۸۰ درصد مدارس افغانستان دارای ساختمان فیزیکی خواهد شد و بانک جهانی هزینه ساخت آنها را تقبل کرده و قرار است بودجه آن از طریق وزارت دارایی ارائه شود.
سخنگوی وزارت آموزش و پرورش افغانستان در باره میزان باسوادی در میان مردم این کشور هم گفت : براساس تحقیقات سازمان یونسکو و یونیسیف سازمان ملل ۴۲.۳ درصد از مردم افغانستان با سواد هستند اما تعداد ۱۰ میلیون نفر جوان و نوجوان افغان که مشغول آموزش در مدارس و دانشگاه های این کشور هستند در این آمار قرار نگرفته اند.
به گفته وی، بیشترین افراد بیسواد در افغانستان در رنج سنی ۴۵ سال به بالا قرار دارند که به دلیل مشکلات اقتصادی و فرهنگی در دوره های بازآموزی نیز شرکت نکرده و یا در صورت حضور در این آموزش ها، از آن کناره گیری می کنند .اما درعین حال افراد زیر ۴۵ سال مشارکت بیشتری در کلاس های سواد آموزی دارند.
وزارت آموزش و پرورش برای دایر کردن کلاس های سواد آموزی در مناطق مختلف تلاش های خود را افزایش داده است .
گزارش جدید کمیسیون حقوق بشر افغانستان که روز گذشته ( سه شنبه) منتشر شد حاکی است: اکنون ۴۲ درصد از ۱۲ میلیون نفر کودک افغان که واجد شرایط آموزش هستند، از این حق اجتماعی محروم مانده اند.
طبق این گزارش، ۶۲۱ ساختمان مدرسه در ۱۰ استان و ۶۸ شهرستان افغانستان به علت جنگ و مشکلات امنیتی به طور کامل مسدود است.علاوه براین ۷۰ درصد دختران در استان غزنی و ۴۵ درصد نیز در استان فاریاب به طور کامل از آموزش محروم مانده‌اند.
کمیسیون حقوق بشر افغانستان هدف از انجام این تحقیق را افزون بر مشخص کردن تعداد دخترانی که از رفتن به مدرسه در دو استان غزنی و فاریاب بازمانده اند، شناسایی علل این مساله و رفع آنها اعلام کرده است.
این اقدامات درحالی صورت گرفته که گسترش صحنه نبرد در استان ها و شهرستان های افغانستان، چالش کودکان و نوجوانان این کشور برای رفتن به مدرسه را به طور روزافزون افزایش داده و در کنار آن فقر و شیوع کرونا هم بر شدت مشکلات افزوده است.
نظر شما