علی امیدی روز چهارشنبه در گفت و گو با ایرنا اظهارداشت: هر دو کشور مباحثی را برای مالکیت این خطه مطرح می‌کنند، ارمنستان دلایل فرهنگی و دینی را برای مالکیت قره‌باغ بیان کرده و در آن سو جمهوری آذربایجان به مسائل تاریخی و جغرافیایی اشاره دارد.
وی ادامه داد: در چنین شرایطی هر کشوری خود را حق به جانب می‌دانند باید از گفت و گو و ابزارهای دیپلماسی استفاده کرد در غیر این صورت دامنه و مدت زمان درگیری‌ها افزایش می‌یابد و نتیجه آن نامشخص و به ضرر هر دو طرف خواهد بود.
استاد روابط بین الملل دانشگاه اصفهان اضافه کرد: سیاست فعلی مقامات جمهوری اسلامی بی طرفی و مشارکت برای برقراری صلح در این منطقه است و بی شک باید این موارد از سوی دیگر کشورها دنبال شود و به کاهش منازعه بینجامد و طرفداری از یک طرف سبب افزایش ناآرامی‌ها خواهد شد.
این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه منازعه قره‌باغ ریشه تاریخی دارد، تصریح کرد: سابقه کشمکش بر سر این منطقه به حدود ۱۰۰ سال قبل باز می‌گردد، در دورانی که قره‌باغ جزو ایران بود مساله ای رخ نداد اما از زمانی که شوروی سابق منطقه تصاحب کرد مشکلات رفته رفته آغاز شد.
امیدی درباره رویکردهای هر دو کشور درباره منطقه قره‌باغ خاطرنشان کرد: مقامات جمهوری آذربایجان قائل به این هستند که چون از زمان استالین تا دوران استقلال این کشور منطقه قره‌باغ تحت اداره آن کشور بوده بنابراین باید قره‌باغ متعلق به آذربایجان باشد.
وی افزود: در طزف دیگر مقامات ارمنستان می‌گویند بیشتر ساکنان قره‌باغ را ارامنه تشکیل می‌دهند بنابراین مردم نمی‌خواهند حکومت جمهوری آذربایجان بالای سرشان باشد و بر همین مبنا همه پرسی و تعیین حق سرنوشت را مطالبه می‌کنند.
عضو هیات علمی و استاد روابط بین الملل دانشگاه اصفهان گفت: بر همین اساس تقابل ۲ حق در منطقه قره‌باغ مطرح است به این معنا که حق حاکمیت و تمامیت ارضی از سوی آذربایجان مطرح می‌شود و در طرف مقابل ارمنستان تعیین سرنوشت بر اساس خواسته مردم را مد نظر قرار داده است.
امیدی تاکید کرد: اگر کشورهای دیگر بطور مستقیم در منازعه قره‌باغ قرار گیرند ناامنی در منطقه به شدت افزایش پیدا می‌کند لذا دو کشور درگیر باید از شعله ور شدن یک جنگ فراگیر جلوگیری کنند.
بامداد ششم مهرماه جاری درگیری میان نظامیان ارمنستان و جمهوری آذربایجان در مرزهای مشترک دو کشور از سر گرفته شد.
پس از درگیری‌های نظامی چند روزه ماه جولای (اواسط تیر) بین نیروهای جمهوری آذربایجان و ارمنستان که منجر به تلفات جانی از هر دو طرف شد، جنگ لفظی و برخی تحرکات دیپلماتیک به تنش در منطقه قفقاز دامن زد و بروز برخورد نظامی میان این دو کشور را قابل پیش‌بینی کرده بود.
در سال ۱۹۹۴ میلادی، به دنبال درگیری های چهارساله نظامی دو کشور، برخی دولت های اروپایی و منطقه برای پایان دادن به منازعات ارضی میان باکو و ایروان وارد عمل شدند و سرانجام با میانجیگری گروه مینسک سازمان امنیت و همکاری اروپا، آتش‌بس میان طرفین مناقشه برقرار شد اما تلاش‌های بین‌المللی برای حل مسالمت‌آمیز این مناقشه تا به امروز نتیجه‌ای نداشته است.
نظر شما