عاملان اصلی فاجعه حمله شیمیایی صدام به شهر سردشت محاکمه شوند

به گزارش روز سه‌شنبه ایرنا از روابط عمومی انجمن دفاع از قربانیان تروریسم، در متن نامه شافعی با عنوان «سوختگان در تمدن غرب» خطاب به آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل متحد آمده است: من فریده شافعی معلمی هستم که در سال ۱۳۶۶، در اوج جوانی در جنایت حمله شیمیایی صدام علیه مردم شهر سردشت به همراه عده زیادی از مردم این شهر و سه دخترم مجروح شدیم.  

این نامه افزود: در هفتم تیر ۱۳۶۶ همراه کودکانم به خانه خواهرم رفتم. شبنم ۷ ساله، شهلا ۳ ساله و ناهید ۲ ساله بودند. چند دقیقه‌ای نگذشته بود که ناگهان صدای غرش هواپیما باعث وحشت ما شد. در آن روز همه مردم ترسیدند و کودکان گریه می‌کردند اما پیش از آن‌که کسی بتواند کاری کند، هواپیماها بمب‌های خود را بر سرمان فرو ریختند. همگی به زیرزمین رفتیم.  

این قربانی حمله شیمیایی صدام در سردشت ادامه دد: در زیرزمین مقدار زیادی از گاز جمع شده بود. بعد از استنشاق گاز خردل، کم‌کم من و دخترانم شروع به سرفه کردیم، چشم‌ها و پوست‌مان شروع به سوزش کرد و دیدمان تار شد. در آن لحظات تلخ، به دنبال راهی برای کمک یا نجات آن‌ها بودم. با کمی آب، صورت آن‌ها را شستم ولی دیگر دیر شده بود و گاز خردل تاثیر خود را گذاشته بود، هرچند همین کار یعنی آب زدن به چشم‌هایشان معجزه کرد و مانع نابینا شدن‌شان شد.

این نامه تصریح کرد: من هر سال، از چند روز قبل از ۷ تیر تا چند روز بعدش، اشک‌هایم سرازیر می‌شود. من یک مادر ۲۷ ساله بودم با ۳ دختر. هر بار که خاطرات آن روز یادم می‌آید، ۱۰۰ سال پیر می‌شوم. اصلا مگر می‌شود خاطرات آن روز یادم برود؟ از آن وقت تا امروز حتی یک ساعت نبوده که آب خوش از گلوی من و بچه‌هایم پایین برود. از آن روز تا امروز با یک سرماخوردگی کوچک، آن‌قدر عذاب و درد می کشیم که غیرقابل توصیف است.  

شافعی و دخترانش یادآور شدند: آن روز بدترین کابوس زندگی ما بود که خط پایانی برای آن اتفاق و عوارضش وجود ندارد. اگر الان مردم به خاطر کرونا چند ماهی است قرنطینه خانگی را تجربه می‌کنند، من و دخترانم از سال ۶۶ در قرنطینه خانگی هستیم. با این حال و از زمانی که کرونا آمده فقط برای شیمی درمانی و مراجعه به پزشک از خانه خارج می‌شوم و بقیه مدت را در خانه هستم. این روزها، تنهای تنها هستم. به خاطر وضعیت چشم‌هایم، حتی نمی‌توانم مطالعه کنم که یکی از علاقه‌مندی‌هایم است.

این نامه خاطرنشان کرد: عوارض آن جنایت برای من و دخترانم هر ساله بیشتر و بیشتر می‌شود. الان یکی از چشم‌هایم کلا نابیناست. از ۱۰ سال قبل بواسطه عوارض همین فاجعه بیماری صعب‌العلاجی گرفته‌ام که بر مشکلاتم بسیار افزوده است.  

وی افزود: در سال ۹۰ دادگاه لاهه حق را به ما داد و حتی ضرورت پرداخت غرامت هم تصویب شد اما از این ماجرا دیگر خبری نشد. آن وقت یادم هست که قاضی گفت برای ما اثبات شده که حق با شماست و آمریکا و آلمان و ... در این ماجرا نقش داشته‌اند اما بعدها کسی پاسخگو نشد.

این قربانی حمله شیمیایی صدام در سردشت خطاب به گوترش تصریح کرد: امروز پیام شما را به مناسبت روز بین‌المللی یادبود قربانیان تسلیحات شیمیایی شنیدم، بویژه در آن بخشی که گفتید: «باید آنهایی که از تسلیحات شیمیایی استفاده کرده و یا استفاده می‌کنند شناسایی و پاسخگو باشند.»

این نامه تصریح کرد: به همین سبب می‌خواهم بگویم عامل جنایت حمله به سردشت تنها صدام و رژیم بعثی نبود. کسانی که این جنایتکار را مجهز به سلاح‌های شیمیایی کرده و پس از آن از مجروحان به عنوان نمونه‌های موفقیت تسلیحات ساخته شده خود استفاده کردند، عاملین اصلی این جنایت و جنایت‌های مشابه هستند.

شافعی یادآور شد: خواسته من همان خواسته شماست که آنها پاسخگو باشند. اکنون پس از گذشت ۳۳ سال تحمل درد و رنج آن فاجعه به همراه فرزندانم، این بخش از پیام شما می‌تواند التیامی اندک بر دردهای بی‌پایان‌مان از تروریسم شیمیایی باشد.  

وی خاطرنشان کرد: امیدواریم زنده باشیم و این نوید شما مبنی بر محاکمه جنایتکاران همدست صدام را شاهد باشیم.