روزنامه اطلاعات ۱۰ دی یادداشتی به قلم سیدمسعود رضوی منتشر کرد و نوشت: مجلس بازهم در باره بودجه و برخی امور مهم و حیاتی، در هفته‌های اخیر، قوانین سریع‌السیری را تصویب کرد؛ قوانینی که به صبر و کارشناسی و رایزنی بسیار در جزء جزء عبارات و حتی کلمات نیاز است. ازجمله، قوانین آکنده از قیود و حدود و برخی لوایح انتخاباتی و نظارتی که شبیه ریل گذاری برای انتخابات ریاست جمهوری آینده به نظر می‌رسند و سپس درباب برجام و تغییر در تعداد سانتریفیوژها و مقدار اورانیوم غنی شده که بلافاصله دکتر صالحی درباره فقدان منابع و غیر عملی و ناممکن بودن آن در هر شکل و صورتی با برهان و اتقان توضیح داد و این تفسیر و تفصیل، در گفتگویی رسانه‌ای با صدای ایشان به سمع همگان رسید. سپس زمانبندی غریب در برخی الزامات عمل دولت، که با توجه به رویدادهای جاری و آتی، شائبه مانع تراشی در رفع تحریم و گشایش‌های مالی و بانکی در دوره باقی مانده از دولت حسن روحانی را دارد. و این همه با سرعتی غیر قابل توصیف و توجیه انجام گرفته اند. شگفت آنکه حتی موافقت رهبری درباب بررسی مجدد یا افزایش زمان برای مجمع تشخیص مصلحت نظام درموضوع بازنگری لوایح مرتبط با پولشویی و لایحه اف‌ای تی اف درباب رفع موانع بانکی و مشکلات ارزی، با سردی و انکار برخی اعضای مجمع و منتقدان و رقبای دولت رو به رو شد.
از جانبی دیگر نیز، انگار بسیاری از نمایندگان انتخابی و انتصابی در مجلس شورای اسلامی و مجمع تشخیص مصلحت نظام، متوجه سخن صریح رهبری نشده‌اند یا نشنیدند یا خود را به نشنیدن زده‌اند که ایشان به صراحت فرمودند برای رفع تحریم‌ها یک لحظه هم نباید درنگ کرد. یعنی هر مانعی برای حل مشکلات مالی بسیار گسترده‌ای که عموم مردم را دچار تنگناهای بیهوده و ظالمانه کرده، باید به سرعت رفع شود و ملت ایران از این موانع بیهوده عبور کنند. اگر بدبینانه به موضوع بنگریم، این گونه به نظر می‌رسد که در گذشته برخی مسئولان و منسوبان و محبوبان هم از این شرایط و ابهامات فراوانی که همچون گرد و غبار مانع شفافیت شده، سود می‌بردند.
همچنان که عده‌ای از مسئولان به نام تحریم و به کام افرادی چون رضا ضراب و بابک زنجانی و جناب خاوری و اکبر طبری و شرکای دیگر، نعمات و امکانات فراوان و فرصت‌های بادآورده را در پرتو این حصار تحریم و این ظلم اقتصادی، مانند فرصتی طلایی قاپیده و ملت و منابع کشور را چاپیده اند؛ بنابر این رغبتی به گشایش و تحول در این ماجراها ندارند. ان‌شاء‌الله که نخواهد شد اما چه تضمینی هست که این فهرست فاسد و مفسد تکرار نشود؟ مردم حق دارند بپرسند سهم فرزندان ما که نیازمند شغل و مسکن و تحصیل و تخصص هستند چقدر است؟ مدرسه ابتدایی آن سوی قرچک ورامین یا مدارس کپری اطراف هرمزگان چقدر سهم دارند و بیمه کولبران و گرمخانه بی‌خانمان ها از کدام منابع تأمین می‌شود؟ سهم حفاظت از محیط زیست شکننده ایران چقدر است و چند شغل تازه در لرستان و ایلام و هرمزگان و سیستان ایجاد خواهند شد؟ پس بودجه باید شفاف و با جزئیات و با استناد و تحلیل مبادی و بیان منابع و ذکر دلایل آن در افقی روشن و آینده نگر در اختیار رسانه‌ها قرار گیرد و منتشر شود. ساده بگویم؛ مال مردم را جز در دو حوزه امنیتی و نظامی که محرمانه است، نمی‌توان نیابتاً هزینه کرد تا هیچ اطلاع و اعتمادی نصیب صاحبان اصلی ثروت کشور نشود. این مسایل در تمامی جهان در زمره بدیهیات است و بسیاری کشورها بودجه و مسائل مرتبط با آن را تاحد ممکن شفاف کرده و اطلاعات و ارقام را بالسویه در اختیار عموم مردمشان قرار می‌دهند.
نظر شما