بدترین بحران تاریخ اسرائیل؛ فروپاشی از درون

به گزارش روز دوشنبه ایرنا، اراضی اشغالی فلسطین ماه هاست که شاهد تظاهرات گسترده شهرک نشینان و بی ثباتی سیاسی است. نشریه دی سایت آلمان با دستمایه قرار دادن این موضوع در گزارشی به بررسی نظام سیاسی رژیم صهیونیستی پرداخته و نوشته است: اسرائیل با هزاران شهروندی که در ماه های اخیر به خیابان ها ریخته اند ، در بدترین بحران سیاسی تاریخ خود قرار دارد. ساختار دموکراسی در آنجا چگونه است؟

اسرائیل این روزها می کوشد با تسریع در واکسیناسیون کرونا ، نام خود را در صدر کارزار واکسیناسیون جهانی ثبت کند. سه هفته پس از اولین واکسیناسیون ، حدود ۱.۸ میلیون نفر - حدود ۲۰ درصد از کل جمعیت - واکسینه شده اند. اما این موفقیت نمی تواند این حقیقت را پنهان کند که ، ۷۲ سال پس از تأسیس اسرائیل، این رژیم در عمیق ترین بحران سیاسی داخلی قرار دارد.

برای چهارمین بار در دو سال گذشته ، انتخابات پارلمانی در پایان ماه مارس (اواسط فروردین ۱۴۰۰) برگزار می شود. یک مطالعه اخیر که در آن اسرائیل با ۱۹ کشور دموکراتیک غربی مقایسه شده نشان می دهد از سال ۱۹۹۶ تاکنون در هیچ جای دیگر به اندازه اسرائیل رأی داده نشده است.

مدت ها است که بسیاری از افراد تردید دارند که آیا اسرائیل هنوز دموکراتیک است یا خیر. هزاران شهروند ماه ها به خیابان ها ریخته و از فرسایش ساختارهای دموکراتیک انتقاد کرده اند. تمرکز معترضان بیشتر بر «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر است که به مدت ۱۴ سال زمام امور را به دست دارد. این باعث می شود که وی با دوام ترین رئیس رژیم در تاریخ اسرائیل لقب بگیرد و در عین حال اولین گزینه معترضان برای محاکمه به دلیل ارتکاب جرایم جنایی ، فساد ، سلب اعتماد و رشوه باشد.

اسرائیل قانون اساسی ندارد. پس از تأسیس، آنها نتوانستند در این مورد به توافق برسند ، خصوصاً نخست وزیر وقت «دیوید بن گوریون» مخالف این مسئله بود و اعلام کرد تا زمانی که اکثریت مردم یهود هنوز در دیگر کشورها زندگی می کنند ، هیچ قانون اساسی پایداری تصویب نخواهد شد. در عوض ، حقوقی اساسی با وضعیت قانون اساسی ترسیم شد که تا امروز پایه و اساس حاکمیت این رژیم را تشکیل می دهد.

این قوانین اساسی شامل حق آزادی مطبوعات ، حمایت از اقلیت ها و استقلال دادگستری است. دادگاه عالی که مقر آن در بیت المقدس است، از این قوانین مراقبت می کند. سکوت این مکان با هرگونه غوغای سیاسی و فریادهای شیون‌گونه معترضان در تضاد است. اگر می خواهید بدانید که دموکراسی در اسرائیل چگونه کار می کند ، باید در این مکان به دنبال پاسخ باشید.

دفتر «الیاکیم روبنشتاین» در طبقه دوم است. این پیرمرد ۷۳ ساله معاون سابق دیوان عالی کشور و دیپلمات، یکی از طراحان توافق نامه های صلح با اردن و مصر است و امروز نیز به عنوان مشاور فعالیت می کند. روبنشتاین در توافق نامه جدید با امارات دخیل نبود ، اما از آن راضی است. روبنشتاین می گوید احترام به نهادها و دموکراسی رو به زوال است.

​

این که اسرائیل یک نظام دموکراتیک و یهودی است، نشان دهنده تناقضی آشکار است. ادعای یک کشور یهودی بودن، با اصل برخورداری از حق اساسی دموکراتیک در آزادی مذهبی همخوانی ندارد. روبنشتاین یکی از معدود افرادی است که موفق به حفظ تعادل این تقابل ها می شود. او در کیف پول خود نسخه کوچکی از اعلامیه استقلال اسرائیل را که ورقه ورقه شده است، حمل می کند. تقریباً در وسط متن می گوید: «اسرائیل در برابر مهاجرت یهودیان و بازگشت یهودیان از تبعید باز خواهد بود و خود را وقف توسعه کشور به نفع همه ساکنان آن صرف نظر از مذهب ، نژاد یا جنسیت ، برابری اجتماعی و سیاسی خواهد کرد.» در اینجا نیز  تناقضی آشکار بین یهودیان بازگشته و الزام به نگاه بی طرفانه به پیروان دیگر ادیان وجود دارد.

وقتی محاکمه بنیامین نتانیاهو در اواسط ماه می (اردیبهشت) آغاز شد ، وی به دادستان کل کشور و دادگاه منطقه ای مسئول حمله کرد و گفت که بازرسان و دادستان ها علیه او توطئه کرده اند. وی با دامن زدن به نظریه توطئه راست گرایان گفت: هدف این است که یک نخست وزیر قدرتمند راستگرا برکنار شود و بنابراین اردوگاه ملی گرایان برای سالها از رهبری کنار گذاشته شود. این فقط یک نمونه از تلاش های نتانیاهو و طرفدارانش برای تضعیف حاکمیت قانون است.

در یکی از مناطق خشن تل آویو ، در خیابانی که مغازه ها خالی هستند و خانه ها خراب می شوند ، دفتر «یائر تارچیتسکی» و اتحادیه روزنامه نگاران اسرائیل که او تأسیس کرده قرار دارد. تارچیتسکی در پاسخ به این سوال که آیا محل دفتر مناسب وضعیت روزنامه نگاری در اسرائیل است می گوید:شاید، اما همچنین می تواند پیشرو باشد. لازم نیست نگران نحوه پرداخت اجاره در زمان همه گیری باشیم. هزینه های اینجا در این مکان کم است.

او به عنوان کارمند روزنامه هاآرتص  متوجه شد که روزنامه نگاری در اسرائیل از یک مشکل ساختاری رنج می برد. این صنعت با کمبود بودجه مواجه و در برابر نفوذ آسیب پذیر است. این همیشه بد است ، اما وقتی نخست وزیری مانند بنیامین نتانیاهو روی کار می آید و می داند چگونه از این ضعف استفاده کند ، بسیار بدتر می شود.

تارچیتسکی می گوید این روند در سال ۱۹۹۹ آغاز شد. نتانیاهو به تازگی در انتخاب مجدد ناکام مانده بود که دلیل اصلی آن گزارش های انتقادی رسانه ها از وی بود. آن زمان همچنین دوره بحران بزرگ رسانه ای بود. اینترنت آمده بود و منابع آگهی های تبلیغاتی رسانه ها کاهش یافته بود. تارچیتسکی می گوید: نتانیاهو یکی از اولین سیاستمداران نسل جدید بود که می خواست در رسانه ها وارد شود، چرا که رسانه ها میدان نبرد دموکراسی هستند.

اولین روزنامه رایگان اسرائیل (اسرائیل هایوم) از سال ۲۰۰۷ منتشر می شود. مالک آن «شلدون اندرسون» غول کازینوی آمریکایی ، میلیاردر و دوست شخصی نتانیاهو است. این روزنامه تقریباً منحصراً در جهت منافع نخست وزیر کار می کند و نه تنها گفتمان را تغییر داده بلکه بیش از هر چیز بازار تبلیغات را از بین برده است. در این میان یدیعوت آحارونوت ، بزرگترین روزنامه روزانه در اسرائیل تا به امروز ، از این مسئله به شدت آسیب دیده است.

در سال ۲۰۱۷ مکالمه تلفنی بین «آرنون موز» رئیس گروه یدیعوت آحارونوت و نتانیاهو علنی شد. آرنون موز در گفتگو نخست وزیر را به ارائه گزارشی دوستانه ترغیب و اقدامات تجاری ناعادلانه اسرائیل هایوم را محکوم می کند. تحقیقات در مورد این معامله منجر به پرونده ای شد که به عنوان پرونده ۲۰۰۰ شناخته می شود ، یکی از سه پرونده ای که نتانیاهو اکنون برای آن محاکمه شده است. در همه موارد تأثیر مستقیم یا غیرمستقیم او بر رسانه ها مطرح است.

​

حدود ۲۰ درصد از ۹ میلیون اسرائیلی عرب هستند. بیشتر آنها در اراضی شمالی زندگی می کنند. «نزار بکری» یک اسرائیلی عرب به شغل وکالت مشغول است. او جلوی رایانه اش در آشپزخانه خانه ، در شهری با جمعیتی حدود ۵۰ هزار نفر که عمدتا اسرائیلی های یهودی هستند ، نشسته است. پس از آنکه اسرائیل محدودیت های جدید را تا ابتدای ژانویه اعمال کرد، گفتگو از طریق ویدیویی انجام می شود.

بکری به زبان عبری و عربی روان صحبت می کند ، اما فرزندان او و برادرش دیگر قرار نیست عربی یاد بگیرند. حداقل دادگاه منطقه ای در این خصوص از حمایت شهروندان عرب امتناع می ورزد و برای اولین بار قانونی را اعمال می کند که از زمان تصویب آن در دو سال پیش تاکنون بسیار بحث برانگیز بوده است: قانونی موسوم به "قانون دولت-ملت یهود."

تا دو سال پیش عبری و عربی زبانهای برابر محسوب می شدند ، اما اکنون زبان عبری به یک جایگاه خاص رسیده است. قوانین مصوب با سایر حقوق اساسی مانند حمایت از اقلیت ها رقابت می کند. بکری می گوید: ما همیشه تبعیض را تجربه کرده ایم. اما با این قانون، نژادپرستی یک چارچوب قانونی پیدا کرده و اکنون می بینیم که وقتی قاضی آن را به نفع خود تفسیر می کند چه اتفاقی می افتد.

در سالهای اخیر ، بنیامین نتانیاهو به طور فزاینده ای از طرد علنی دو میلیون شهروند عرب حمایت کرده است. حزب حاکم لیکود و متحدان راست آن با خوشحالی از تصویب این قانون در کنیست استقبال کرده اند. پاراگراف های تدوین شده در آن منعکس کننده موضع نتانیاهو است. او تاکید می کند که رژیم اسرائیل به همه ساکنان اراضی اشغالی تعلق ندارد. وی در سال ۲۰۱۹ در توییتر نوشت: اینجا متعلق به ملت یهود و تنها آنها است.

در اسرائیل شکایت از قوانین و احکام دادگاه ها می تواند مستقیماً به دیوان عالی کشور ارائه شود. چندین سازمان قبلاً دادخواست مشترکی علیه قانون یادشده داده اند و پرونده بکری به عنوان مدرکی درباره ماهیت تبعیض آمیز قانون به آن پیوست شده است. بکری می گوید: دموکراسی در اسرائیل در بهترین حالت فقط برای اسرائیلی های یهودی وجود دارد.

به گزارش ایرنا، فلسطین اشغالی در سالی که گذشت شاهد مهمترین تحولات پرچالش بویژه در عرصه‌ سیاسی بوده است. گستردگی ابعاد این تحولات در سال گذشته میلادی تا جایی است که بسیاری از کارشناسان از ۲۰۲۰ به عنوان یکی از پرچالش‌ترین سال سیاسی رژیم صهیونیستی از زمان تاسیس این رژیم در سال ۱۹۴۸ یاد می‌کنند.

عادی سازی روابط برخی کشورهای عربی با رژیم صهیونیستی، اعتراضات علیه نتانیاهو در سرزمین اشغالی، انحلال کنست (پارلمان) و ناکامی در تشکیل کابینه و برگزاری انتخابات برای چهارمین بار متوالی در ظرف کمتر از دو سال اخیر که نشان می‌دهد این رژیم کاملا به بن‌بست سیاسی رسیده است.