دکتر حسین اکبری روز چهارشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا افزود: تعداد دانشجویان و دانش‌آموختگان کنونی با دوران گذشته و قبل از انقلاب قابل مقایسه نیست به گونه‌ای که این تعداد در سال‌های اخیر گسترش ویژه‌ای پیدا کرده است و وجود دستکم یک دانشجو یا دانش‌آموخته یکی از دانشگاه‌های کشور در بیشتر خانواده‌ها نشان دهنده گسترش تحصیلات دانشگاهی در جامعه است.
وی با اشاره به اثرگذاری دانشگاه بر جامعه ادامه داد: برخی رشته‌هایی که با صنعت کشور در ارتباط هستند توانسته‌اند نیروی انسانی موفق‌تری نسبت به سایر رشته‌های دانشگاهی تربیت کنند تا بر جامعه و صنعت تاثیرگذار باشند ولی در مجموع ارتباط مناسبی بین دانشگاه و جامعه شکل نگرفته است.
عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد گفت: یکی از نکات بسیار مهم این است که شکافی بین حوزه علم و عمل در دستگاههای تصمیم گیرنده و مدیریتی جامعه وجود دارد و ارتباط مناسبی بین این دو حوزه برقرار نیست در حالی که باید علم پیش‌نیاز حوزه عمل و اجرا در تصمیم گیری‌ها باشد.
وی افزود: از سوی دیگر بیشتر دانشگاه‌های کشور به دنبال تولید دانش برای علم هستند که نفع مناسبی برای جامعه در بر ندارد، بلکه دانشگاه باید مسئله محور و ماموریت محور باشد تا بر اساس ماموریت‌ها و موضوعات مرتبط با نیاز جامعه، پاسخگوی آنها باشد.
دکتر اکبری ادامه داد: باید وارد اثرگذاری اجتماعی از سوی دانشگاه‌ها شویم و بر همین اساس ملاک‌های ارزیابی از دانشگاه‌ها و اعضای هیات علمی باید متفاوت باشد.
وی گفت: دانشگاه‌ها از مرحله کمّی توسعه آموزش عالی گذر کرده‌اند که نشانه آن کاهش تقاضا برای ورود به دانشگاه است.
این جامعه شناس افزود: دانشگاه‌ها باید به سوی پاسخگویی به نیاز جامعه و خدمت به جامعه حرکت کنند تا در کنار توجه به علوم و تولید علم بتوانند نیازهای جامعه را پاسخ دهند و از ظرفیت دانشگاه برای حل چالش‌ها و مشکلات جامعه به درستی استفاده شود.
دانشگاه فردوسی مشهد سومین دانشگاه تاسیس شده در ایران پس از دانشگاه‌های تهران و تبریز با بیش از ۶ دهه قدمت هم اکنون دارای ۲۵ هزار دانشجو است که حدود ۴ هزار نفر آنها در مقطع دکتری، حدود هشت هزار نفر در مقطع کارشناسی ارشد و بقیه در مقطع کارشناسی مشغول تحصیل هستند.
بیش از ۸۰۰ عضو هیات علمی در دانشگاه فردوسی مشهد فعالیت دارند که حدود ۶۵۰ نفر آنان دارای مدرک پی.اچ.دی و بیش از ۱۲۰ نفر دارای رتبه استادی یا پروفسوری هستند.
نظر شما