اسید پاشی پدیده شومی است که در دهه گذشته متاسفانه آمار رو به فزونی داشته و با وجود تصویب قانون تشدید مجازات در سال ۱۳۹۸ هنوز شاهد وقوع این بزه در جامعه هستیم. انجمن حمایت از قربانیان اسید پاشی که برای کمک به این افراد تاسیس شده علاوه بر انجام جراحی‌های رایگان و پیگیری‌های درمانی و حقوقی سعی دارد تا این عزیزان را به زندگی عادی و جامعه باز گرداند یکی از این فعالیت‌های موثر تشکیل گروه تئاتری که بیشتر عوامل آن از قربانیان تشکیل شده، هستند.
اما همین یک ماه پیش و در سی و نهمین جشنواره بین المللی تئاتر که بهمن امسال در سایه کرونا حال و هوای هرساله را نداشت گروهی راه پیدا کرد که شاید نامش هم برای بسیاری افراد قابل باور نبود، چه رسد به حضورش و به امید خدا درخشش این گروه. جشنواره امسال شاهد ورود گروه تئاتر انجمن حمایت از قربانیان اسید پاشی به عرصه تئاتر حرفه‌ای بود. گروهی از قربانیان اسید پاشی با همراهی جواد رحیمی کارگردان و پیام احمدی کاشانی تهیه کننده نمایش قصاص هنگام جنایت را به روی صحنه ببرند. این نمایش از ۱۲ تا ۲۸ اسفند روی صحنه خواهد بود. به همین بهانه با پیام احمدی کاشانی تهیه کننده این گروه گفت و گویی داشته‌ایم که در ادامه از نظر شما نیز می‌گذرد.
شاید برای اهالی تئاتر چهره شناخته‌شده‌ای نباشید برای شروع کمی از خودتان می‌گویید؟
بنده مدرک دکترای مدیریت دولتی دارم و مدیر روابط عمومی مرکز آموزشی تحقیقاتی قلب و عروق شهید رجایی هستم. با نمایش قصاص هنگام جنایت وارد این عرصه شدم. تا به حال در چند جشنواره تئاتر برگزیده شدم و دوسال پیاپی برگزیده جشنواره تئاتر فجر (دوره‌های ۳۸ و ۳۹) بودم. همچنین در چند جشنواره داخلی و خارجی برگزیده شدم. در جشنواره کشورهایی مانند کشور فرانسه، گرجستان، تاجیکستان، نیجریه در حال حاضر هم در خدمت دوستان انجمن قربانیان اسیدپاشی هستم.
چطور با انجمن احقا (حمایت از قربانیان اسید پاشی) آشنا شدید؟
آشنایی من با انجمن از طریق محسن مرتضوی بود. من کارهای صنایع دستی انجام می‌دهم و هنرکده صنایع دستی دارم و در چند جشنواره با مرتضوی ملاقات‌هایی داشتم و این دیدارها منجر به صمیمیت بیشتر و آشنایی با انجمن شد و خیلی از این همکاری خوشحال هستم.
انگیزه‌تان از همکاری با انجمن و تشکیل گروه تئاتر چه بود؟
از زمانی که با قربانیان اسید پاشی آشنا شدم و با درک شرایط و مشکلاتشان و این که ورود به اجتماع برایشان دشوار بود، تصمیم گرفتم یک گروه تئاتر تشکیل و به همه نشان دهیم این عزیزان هم مانند بقیه مردم توانمند هستند و تا قبل از این اتفاق زندگی عادی داشتند و کارهای زیادی انجام می دادند و هنوز هم قادرند همچنان در جامعه باشند و فعالیت کنند و به خاطر یک اتفاق نباید کنار بکشند. به همین خاطر گروه نمایشی از خودباوری تا اجرا را به همکاری آقای جواد رحیمی کارگردان و نویسنده راه اندازی کردیم و از بقیه دوستان هم خواهش کردیم که به صورت رایگان با این انجمن همکاری کنند. حدود یک سال هست که فعالیت ما شروع شده و همچنان ادامه دارد و از تاریخ ۱۲ تا ۲۸ اسفند ماه، در خانه نمایش شماره یک مهرگان اجراهای ما روی صحنه رفته و مطمن هستم که این عزیزان به زیبایی خواهند درخشید زیرا انسان‌هایی توانمند هستند و به دلیل جرمی که دیگران مرتکب شده‌اند، نباید این افراد از کار و زندگی عادی باز بمانند.
کار کردن با قربانیان اسید پاشی چه حسی دارد (دشواری ها و لذت ها)؟
دوستان من در این انجمن استعدادهای خوبی دارند و به طور قطع به پیشرفت‌های ارزنده‌ای دست خواهند یافت و این عمل، عامل بازدارنده برای این عزیزان نیست. این اشخاص درآینده به زیبایی خواهند درخشید و ما همه به دنبال همین امر هستیم تا استعدادهای پنهان این افراد را آشکار کنیم تا بتوانند توانایی شان را نشان دهند. این افراد به خاطر گذشتن از شرایط دشوار بسیار با انگیزه، مصمم و فعال هستند.
به جز انجمن احقا با کدامیک از سازمان‌های خیریه همکاری کرده اید؟ البته اگر مایل هستید پاسخ دهید؟
البته. با انجمن های خیریه متفاوتی همکاری داشتیم، یکی از آنها انجمن قلب ایران است و با جمع آوری هزینه درمان برای افرادی که به دلیل نداشتن شرایط مالی مناسب قادر به ادامه درمان نیستند مانند آنژیو، جراحی و سایر درمان ها. همچنین در انجمن حمایت از بیماران سرطانی نیز فعالیت دارم و با انجمن قربانیان اسیدپاشی که همکاری مان یک سال است که آغاز شده است.
نظرتان درباره پدیده اسید پاشی به عنوان یک شهروند عادی چیست؟
افرادی که دارای ناراحتی های روحی و روانی هستند، به خاطر کینه، حسادت و... می‌خواهند زندگی کسانی را که فکر می کنند به آنان ضربه زده اند نابود کنند. اسیدپاشی جنون آنی نیست، این کار به صورت برنامه ریزی انجام می شود. یعنی از قبل برنامه ریزی می کنند که در روز مشخص، در مکانی خاص با اسیدی که از قبل تهیه شده، دست به این عمل فجیع بزنند و این افراد نیاز به مشاوره های روانی دارند. شاید مشکلات روحی و روانی داشته باشند و اگر خانواده به موقع متوجه شده و پیگیری می کرد و آنان تحت درمان قرار می گرفتند چه بسا بسیاری از این اتفاقات رخ نمی داد. یک انسان سالم نه می تواند و نه دلیلی دارد که دست به همچین جرمی بزند. فرد سالم اگر نتواند با کسی که مشکل دارد مساله اش را حل کند، قطع رابطه می کند نه اینکه چنین کاری انجام بدهد.
توقع‌تان از مسئولان چیست؟
مسئولان به خصوص افرادی که در قوه مقننه و مجلس هستند باید قوانین سنگین و بازدارنده ای را تصویب کنند. به نظر من اسیدپاشی با قتل فرقی ندارد. فرد اسیدپاش، زندگی یک انسان دیگر را تا زمانی که زنده است، دشوار و گاهی غیر قابل تحمل می کند. این دوستان راه خودشان را ادامه داده اند اما واقعا این کار، کار راحتی بوده و یا این که همه قربانیان و خانواده هایشان توانسته اند به زندگی عادی بازگردند. این عزیزان مجبورند بارها جراحی سنگین با هزینه های بالا انجام دهند. جراحی‌های سخت و دوره‌های نقاهت طاقت فرسا و با تحمل این همه رنج متأسفانه تا پایان‌عمر باید با عوارض آن دست و پنجه نرم کنند علاوه بر آن که زیبایی ظاهری شان از بین رفته و بیشتر اوقات بینایی شان را هم از دست می دهند.
نمایش قصاص هنگام جنایت به نویسندگی و کارگردانی جواد رحیمی و تهیه کنندگی پیام احمدی کاشانی تولید شده است، از سه شنبه ۱۲ اسفند در تماشاخانه مهرگان روی صحنه رفته و تا ۲۸ اسفند اجرا خواهد شد. در این نمایش هنرمندانی چون محسن مرتضوی، مریم زمانی، الهام سلطانی و شیما خوش اقبال ایفای نقش می کنند.
در خلاصه داستان نمایش قصاص هنگام جنایت آمده است: نه سلاح سرده نه گرم؛ نه دود میکنه؛ نه شعله داره اما میسوزونه ...
نظر شما