به گزارش روز چهارشنبه گروه دانشگاه و آموزش ایرنا از پایگاه خبری ساینس، جراحی استئوتومی استخوان یک روش متداول برای تسکین مبتلایان به آرتروز زانو است. مطالعات جدید نشان میدهد با استفاده از فناوری چاپ سهبعدی میتوان اثربخشی و سرعت این روش را افزایش داد.
جراحی استئوتومی استخوان درشت نی یک جراحی اصلاحی است که در بیماران مبتلا به آرتروز انجام میشود.
در این روش در استخوان شین یک بریدگی در ناحیه زیر زانو ایجاد میشود و در آن برش یک صفحه تثبیتکننده قرار میگیرد.
این صفحه معمولا از جنس فولاد است. معمولا این صفحات، با ساختار استخوانی و آناتومی بدن بیمار هماهنگی زیادی ندارند.
محققان دانشگاه بس در انگلیس این روش را بهبود دادند.
در ین روش ابتدا یک اسکن سهبعدی دقیق از استخوان و آناتومی بیمار تهیه میشود و بر اساس آن صفحهای از آلیاژ تیتانیوم طراحی و ساخته میشود.
این صفحه دقیقا سازگار با ساختار استخوانی بیمار است. این روش در ۲۵ بیمار انجام شده و نتایج موفقیتآمیز گزارش شده است.
از طرفی زمان جراحی از دو ساعت به ۳۰ دقیقه کاهش یافته است.
بین مفاصل به طور طبیعی نوعی روانکننده وجود دارد، زمانیکه در بیماری آرتروز میزان تولید این روانکننده کاهش مییابد، مفاصل و غضروفها به هم ساییده میشوند و علاوه بر ایجاد درد، باعث میشود بیمار در انجام فعالیتهای عادی مانند راه رفتن و نشستن با مشکل مواجه شود.
از طرفی بیماری آرتروز عامل از بین رفتن غضروف بین مفاصل است.
در این حالت مفاصل و استخوانها هنگام حرکت ساییده میشوند که با علائمی مانند درد، تورم و سفتی همراه هستند.
بر اساس آمار سازمان جهانی بهداشت در سال ۲۰۱۷ میلادی حدود ۲۷۵ میلیون نفر در سراسر جهان به آرتروز زانو مبتلا بودند.
استامینوفن، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی و انواع مسکن، داروهای رایجی هستند که این افراد برای کاهش درد استفاده میکنند که هیچ نقشی در درمان بیماری ندارند.
مطالعات بنیاد آرتریت آمریکا نشان میدهد غذاهای سالم شامل انواع غلات سبوسدار، میوهها و سبزیجات تازه و آجیل منجر به کاهش التهاب و درد ناشی از آتریت میشوند.
از طرفی ادامه این مطالعات نشان میدهد وزن تاثیر مستقیمی بر شدت آرتریت دارد.
هر یک پوند کاهش وزن (معادل ۰.۴۵ کیلوگرم)، فشار بار اضافی وارد شده به زانو را حدود ۴ پوند کاهش میدهد.
بنابراین کاهش وزن و دستیابی به سایز متعادل قدم مهمی برای کاهش درد ناشی از آرتروز و آرتریت است.
نتایج این مطالعه در نشریه Communications Medicine منتشر شده است.
نظر شما