به گزارش روز دوشنبه دفتر آیت الله هادوی تهرانی، وی در این پیام آورده است: با نهایت تاسف و تاثر خبر رسید "صاحب الحیاة بدرود حیات گفت" جناب آقای محمدرضا حکیمی ادیبی توانمند و اندیشمندی نوگرا بود. نویسنده ای پرکار و خوش سلیقه که اندیشه های کهن را در قالبی روزآمد عرضه می کرد و به سرانگشت بلاغت و فصاحت غبار از چهره ی ارزش های فراموش شده می زدود.
وی افزوده است: او عالمی زاهد و تلاش گری بی ادعا بود و در روزگاری که جاهلان پر ادعا به افسون خلق در صحنه‌ها مشغولند، او در خلوتی روشن از عشق به ابطال این سحرها دلگرم بود. مصاحبتش بی نهایت دلنشین و سخنش گرم و آتشین بود.
آیت الله هادوی تهرانی گفته است: این‌جانب ارتحال غم انگیز این آشنای سال های دور را به خاندان مکرّم حکیمی و بازماندگان به‌ویژه برادر بزرگوار ایشان و نیز به همه‌ی دوستان و علاقه‌مندان آن مرحوم تسلیت عرض می‌کنم و برای تمام بازماندگان محترم صبر جمیل و اجر جزیل از درگاه ایزد بی بدیل خواستارم.
به گزارش ایرنا، استاد حکیمی در ماه‌های اخیر چند بار به علت ابتلا به کرونا و بار دیگر به علت ضعف جسمانی ناشی از بیماری در بیمارستان بستری شد و تحت مراقبت‌های ویژه قرار گرفت، اما پس از بهبود وضعیت و با نظر پزشکان از بیمارستان ترخیص و روند درمان در منزل پیگیری می‌شد تا اینکه در آخرین شب مرداد ۱۴۰۰ به علت کهولت سنی دیده از جهان فرو بست.
«الحیاة»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «تفسیر آفتاب» و «فریاد روزها» از مهم ترین آثار این اندیشمند ایرانی است.
وی متولد ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ شمسی (۱۳۵۴ قمری) در مشهد و پدرش عبدالوهاب از معتمدان و محترمان بازار این شهر بود.
استاد حکیمی در سال ۱۳۲۰ تحصیلاتش را آغاز کرد و در سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان شد و ۲۰ سال از عمر خود را در این حوزه به تحصیل دروس مقدمات و سطح، خارج، فلسفه، ادبیات عرب، نجوم و تقویم گذراند.
محمد تقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سید محمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سید ابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهمترین اساتید وی بودند.
او علوم غریبه، رمل و اوفاق را نزد ابوالحسن حافظیان و شیخ مجتبی قزوینی آموخت.
استاد حکیمی اجازه اجتهاد را از آقابزرگ تهرانی در سال ۱۳۴۸ شمسی دریافت کرد./
نظر شما