این مراسم به همت هنردوستان گرگانی و خانواده استاد لطفی برگزار شده بود
محمدرضا لطفی در ۱۷ دی ماه ۱۳۲۵ در گرگان دیده به جهان گشود و در ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۳ در تهران دار فانی را وداع گفت.
لطفی ردیف دان، موسیقی دان، آهنگ‌ساز، نوازنده برجسته تار و سه تار، همچنین پژوهشگر و مدرس موسیقی سنتی ایرانی بود.
او از چهره های تاثیرگذار موسیقی ایرانی بود و با خلق آثاری« چون ایران ای سرای امید، کاروان شهید، برادر بی قراره و عشق داند» به میان توده مردم راه یافت.
لطفی بنیانگذار کانون فرهنگی و هنری چاووش، گروه شیدا و مکتبخانه میرزا عبدالله بود و هنرمندان بسیاری از جمله خانواده کامکارها، مجید درخشانی، صدیق تعریف، حمید متبسم و حسین بهروزی نیا را تربیت کرد.
او در کنار تار و سه تار، کمانچه، دف، نی و سنتور نیز می‌نواخت.
استاد لطفی تجربه همکاری با خوانندگانی چون تاج اصفهانی، غلامحسین بنان و شجریان را داشت و همچنین خوانندگانی چون شهرام ناظری، صدیق تعریف، محمد گلریز و محمد معتمدی اولین بار توسط محمدرضا لطفی به جامعه موسیقی معرفی شدند.
این موسیقی دان به مدت پنج سال در هنرستان موسیقی به آموختن موسیقی پرداخت و این هنر را نزد استادانی چون علی اکبر شهنازی و حبیب الله صالحی فرا گرفت.
صاحب اثر ماندگار همیشه در میان پس از پایان هنرستان به دانشکده موسیقی راه یافت و به تکمیل آموخته هایش پرداخت.
محمدرضا لطفی در سال ۱۳۴۳ جایزه نخست موسیقی‌دانان جوان را نیز به دست آورد و در اجرای ردیف آوازی توسط عبدالله دوامی با ساز تار وی را همراهی کرد.
خالق عشق داند در سال ۱۳۵۳ به عضویت گروه علمی دانشکده موسیقی درآمد و در همین سال همکاری خود را با رادیو آغاز کرد.
در دوران اوج گیری انقلاب، گروه موسیقی شیدا به همراه گروه موسیقی عارف به سرپرستی حسین علیزاده در اعتراض به رژیم پهلوی از همکاری با رادیو انصراف دادند و کانون موسیقی چاووش را راه انداختد.
استاد لطفی در دوران اوج گیری انقلاب، کانون موسیقی چاووش را با همکاری هنرمندانی چون هوشنگ ابتهاج، محمدرضا لطفی، شهرام ناظری، حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان و علی اکبر شکارچی راه اندازی کرد و در یک فعالیت چشمگیر آثاری از این گروه به جای ماند که به گفته بسیاری از اساتید از بهترین کارهای موسیقی ایران به شمار می روند.
آثاری که بخش هایی از آن در قالب چاووش در چند آلبوم تولید شد و برخی از آنها نواهای انقلابی بود که حتی به شکل دستفروش در ایام انقلاب توزیع می شد.
وی سال ۸۰ پس از سال ها دوری از وطن به ایران بازگشت و در مکتب خانه میرزا عبدالله و کانون شیدا به تدریس علاقه مندان موسیقی مشغول بود و ضمن چندین اجرای تازه، شاگردان بسیاری نیز در ایران توانستند در کنار این استاد برجسته موسیقی، مشقِ ساز بگیرند.
زنده یاد استاد محمدرضا لطفی در ۶۸ سالگی بدرود حیات گفت و طبق وصیتش در زادگاهش به خاک سپرده شود.
از آلبوم های محمدرضا لطفی می توان به به یاد عارف(بیات ترک)، چهره به چهره(نوا)، سپیده(ماهور)، چشمه نوش(راست پنجگاه)، جان جان(سه گاه)، معمای هستی(شور)، تنها یک خاطره(بداهه نوازی تار و سنتور همراه با فرامرز پایور)، وطنم ایران(اجرای گروه همنوازان شیدا، ۱۳۸۷) و ای عاشقان(اجرای گروه همنوازان شیدا در بیات اصفهان, ۱۳۸۸) اشاره کرد.
نظر شما