به گزارش ایرنا، برای دیدن زیبایی های دنیا نعمت بینایی و برای شنیدن صداها، نعمت شنوایی در اختیار اشرف مخلوقات است اما زندگی در غیرقابل پیش بینی ترین وضع ممکن برای برخی افراد شرایط کمی متفاوت را رقم می زند.
نابینایی، ناشنوایی، معلولیت های جسمی و حرکتی، ناتوانی های ذهنی و بیماری های مختلف گاه از لحظه تولد و گاه در مسیر زندگی برای هر شخص اتفاق می افتد. بی اطلاعی از شرایط این افراد و نبود آگاهی از نحوه ارتباط با آنان، سبب بروز رفتارهای بعضا خشونت آمیز و انزوای گروه قابل توجهی از جامعه می شود.
مهمترین دلیل ناآگاهی از این افراد، پیمودن مسیرهای متفاوت برای مقاصد یکسان است به طور مثال افراد کم شنوا یا دارای برخی معلولیت های حرکتی امکان حضور در مدارس معمولی و توان تحصیل در کنار سایر دانش آموزان را دارند اما به دلایل نامشخص و سهل انگاری های اجتماعی در دوران ابتدایی تحصیل و پیش دبستانی فاصله بین این کودکان و سیار کودکانی که قوای جسمی سالم دارند ایجاد می شود.
ایجاد فاصله و جداسازی این افراد توان معاشرت و آشنایی با تفاوت ها را از بین می برد و این جدایی تا پایان دوران زندگی باقی می ماند. زمانی که عادت به حضور افراد مختلف با توانمندی های متفاوت را در جامعه نداریم؛ خشونت، بی مهری، تحقیر، نادیده گرفتن، سرزنش، خود برتر بینی، بی توجهی، عدم پذیرش در محیط های کاری و اجتماعی احساساتی هستند که این افراد از جامعه دریافت می کنند.
خبرگزاری ایرنا در استان سمنان به دلیل اهمیت توجه به گروه های مختلف در جامعه و بررسی مسائل و مشکلات حوزه ناشنوایان، میزگردی با حضور تعدادی از افراد ناشنوا، کم شنوا و ۲ تن از مسئولان هیات ورزشی ناشنوایان استان سمنان برگزار کرد.
حمیدرضا بلند رئیس هیات مدیره کانون ناشنوایان استان سمنان، علیرضا خالصی دوست، سمیرا برهانی و پرستو باقری از جامعه ناشنوایان و کم شنوایان، سمیه میراج رئیس‌هیات ورزشی ناشنوایان استان سمنان و مهناز میراج رئیس هیات ورزشی ناشنوایان شهرستان سمنان در این میزگرد حضور داشتند. ضمنا با توجه به این که ارتباط گیری با افراد ناشنوا نیازمند ارتباط کلامی و لب زدن آهسته هنگام صحبت با آنان است شرکت کنندگان در این میزگرد ناچار شدند بدون ماسک در جلسه حضور یابند.
مسئولان هستند یا نه؟
خالصی دوست: افراد ناشنوا یا کم شنوا از نظر مردم، افرادی بی عقل یا بی‌استعداد هستند و بچه های کم‌شنوای باهوش هر چقدر هم که تلاش کنند، مورد بی‌مهری و بی‌توجهی قرار می‌گیرند.
مسئولان برخی مواقع به بچه های ناشنوا سر می‌زنند، مشکلات را می‌بینند اما رسیدگی نمی‌کنند و با حرف هایی مانند خدا بزرگه، شما دلتون پاک و صافه بیشتر ما را ناراحت می کنند.
ما نیازی به دلسوزی نداریم بلکه نیاز به رسیدگی، توجه و شنیدن مشکلاتمان از سوی مسئولان داریم و اینکه حداقل برای چند نفر از بچه های ناشنوا و کم‌شنوا شغل ایجاد کنند.
ما در جلسات و دیدارهای مختلف حضور داریم اما پس از جلسه، فراموش می شویم.
سمیه میراج: بسیاری از ناشنوایان تحصیلات دانشگاهی دارند که نشان از توانمندی آن ها است. تفاوت این افراد با سایر افراد جامعه تنها در شنوایی است و با وجود توانمندی و تحصیلات، کار و شغلی برای این افراد در نظر گرفته نشده و بسیاری از کارفرمایان حتی برای کارهایی که نیازی به شنوایی ندارد، حاضر به جذب این افراد نیستند.
مسئولان مختلف فقط وعده کمک و حمایت ناشنوایان می دهند و بعد این افراد را رها می کنند.
با مشکلات جامعه ناشنوایان شروع می کنیم، از مهم ترین مشکلات بگویید.
بلند: تحصیل برای ما خیلی مشکل است و نیاز به مترجم داریم. ارتباط با افراد نیاز به حضور مترجم یا نوشتن دارد. مراجعه به بیمارستان و مواجه شدن با مواقع ضروری و اورژانسی نیز برای ما با مشکلاتی همراه است.
برخی مسائل مانند بیماری یا گرفتن وام، شخصی است و تمایل به همراهی افراد با خود نداریم ولی چون کارمندان و متصدیان امور مختلف اداری با نحوه برخورد با ما آشنایی ندارند معمولا به مشکل بر می خوریم.
سمیه میراج: ناشنوایان استان سمنان مترجم ندارند و نیاز به حضور یک مترجم در دستگاه های اجرایی و ادارات برای کمک ناشنوایان ضروری است. مترجم ناشنوایان حتی در بهزیستی استان که به عنوان متولی اصلی حمایت از ناشنوایان و انجام امور این افراد است وجود ندارد.
تنها مددکار بهزیستی استان هیچ گونه فعالیت و ارتباطی با ناشنوایان ندارد در صورتی که بخش بزرگی از مشکلات و مسائل ناشنوایان باید به واسطه مددکاران بررسی و رفع شود.
برهانی: مشکل مالی خیلی پررنگ است و بیش از ۱۰ سال است که بهزیستی هیچگونه وامی نداده است.
خالصی دوست: عدالت در بهزیستی وجود ندارد و حتی یک فرد ناشنوا دراین اداره مشغول به کار نیست.
معلم ناشنوایان در استان سمنان نیست و معلمان از شهرهای اطراف مانند نیشابور و تهران برای تدریس بچه ها آورده می شوند در صورتی که بسیاری از افراد ناشنوای سمنان توان تدریس را دارند.
مهناز میراج: ناشنوایان بسیار با هوش هستند اما جامعه از آنها استفاده نمی‌کند. این افراد مشکلات تحصیلی دارند ولی کمک هزینه تحصیل دریافت نمی کنند.
پس جای خالی مددکار ناشنوایان را می توان احساس کرد؟
سمیه میراج: برخی مشکلات مانند مسکن و ازدواج برای همه جوانان وجود دارد اما ناشنوایان در این میان نیاز به کمک دارند و بهزیستی به عنوان متولی اصلی حمایت از این افراد با حضور مددکار می تواند با تشکیل گروه های مختلف زمینه کمک و معرفی ناشنوایان به یکدیگر برای ازدواج را فراهم کند.
امور پزشکی این افراد هم به دلیل نبود حمایت با مشکلات همراه است. یکی از مسائل مهمی که نادیده گرفته می شود، آموزش خانواده است. بسیاری از خانواده ها نحوه رفتار و زندگی با فرزند ناشنوا خود را نمی دانند و این موضوع به ناشنوایان آسیب می زند.
درک و فهم حرف های ناشنوایان باید همراه با حوصله و توجه باشد.
بلند: مشکل مالی و خرید مسکن خود را چگونه حل کنیم؟ (با خنده ای که رنگ دلخوری دارد می گوید)، برویم دزدی کنیم؟ ما حتی یک برنامه تلویزیونی و سریال نمی توانیم ببینیم. زیرنویس ساده ترین کاری است که صداوسیما برای ناشنوایان می تواند قرار دهد.
اواسط گپ و گفت با ناشنوایان و کم شنوایان پرستو باقری قهرمان تکواندو استان سمنان که چندی پیش عنوان نایب قهرمانی تکواندو ناشنوایان جهان را به دست آورد به همراه مادرش به جلسه اضافه می شوند. ارتباط با مهمانان به صورت لب خوانی است و در این بین پرستو متوجه سوال ما نمی شود و شهناز حیدری، مادرش می گوید: بزرگترین مشکل این بچه ها ناتوانی در ارتباط است و در نهایت نمی توانند به تنهایی کارهای خود را انجام دهند. بسیاری از کارمندان نحوه ارتباط با ناشنوایان را آگاه نیستند و این امر سرخوردگی بچه ها را به همراه دارد.
اواخر آبان۱۴۰۰ پرستو باقری در ترکیب تیم ملی به مسابقات جهانی ناشنوایان اعزام و موفق به کسب مقام نایب قهرمانی ناشنوایان جهان شده بود.
حیدری: پس از ۲ ماه و قهرمانی پرستو، بهزیستی حتی یک تبریک تلفنی نگفته است و در پاسخ به درخواست حمایت می گویند عکسی از حکم قهرمانی برای ما ارسال کنید هرزمان اعتبار تامین شد هدیه ای می فرستیم. از ما اصرار از بهزیستی بخشش.
برای گرفتن هزینه سمعک باید با بهزیستی چانه بزنم و معامله کنم، مانند یک معامله گر باید حق این بچه ها را بگیریم و با هزار منت تنها هفت میلیون تومان از سمعک ۱۷ میلیون تومانی را پرداخت کردند.
در مسائل آموزشی و دانشگاهی نیز هیچ تفاوتی بین ناشنوایان و دیگر افراد قائل نیستند اما در باقی حوزه ها حق این بچه ها پایمال می شود.
هزینه های گزافی که در سازمانهای مختلف صرف کارهای بی فایده می شود برای بسیاری از ناشنوایان کمک بزرگی است، این بچه ها حتی در بهزیستی هم نادیده گرفته می شوند.
چندی پیش در جشن روز معلولان بهزیستی تمام مهمانان از کارمندان خود اداره بودند و هیچ ناشنوایی در این جمع دیده نمی شد.
خوش به حالت که بدی‌های جامعه را نمی شنوی
باقری: بچه که بودم از خدا بابت ناشنوا بودنم ناراحت بودم، وقتی که نمی توانستم با بچه ها حرف بزنم و حرف مرا متوجه نمی شدند گریه می کردم.
اکنون اما با قهرمانی ها و مدال هایی که می گیرم خیلی خوشحالم و دوست های خوبی دارم که حرف مرا متوجه می شوند.
بلند: گله ای از ناشنوایی ندارم حتی زمانیکه صبرم لبریز شد، بازهم خدا را شکر می کنم بابت زندگی آرامم. دوستانم به من می گویند خوشبحالت که بدی های جامعه را نمی شنوی.
اینکه مردم حرف زدن ما را تقلید می کنند و زمانیکه با اشاره با دوستمانم صحبت می کنم بلافاصله حرکاتم را تکرار می کنند بسیار ناراحتم می کند.
وقتی مردم ما را بشناسند و نحوه ارتباط با ما را بدانند، قطعا مسخره نمی کنند.
خالصی دوست:ما را کرولال خطاب می کنند و به مشکل‌مان تنها از دید ناشنوایی نگاه نمی کنند بلکه ما را احمق و خنگ می دانند.
حیدری: پرستو، سال ها در مسابقات با حریفان معمولی بازی می کرد. نیمه یکی از مسابقات داور به دلیل ناشنوایی از زمین اخراجش کرد و بازی را به نفع حریف به اتمام رساند.
این رفتار داور به پرستو ضربه مهلکی وارد کرد و با توجه به اینکه فنی ترین بازیکن بود، مدت ها از ورزش دوری کرد.
خیران با ناشنوایان قهر هستند؟
سمیه میراج: بهزیستی برای ناشنوایان تنها پرونده تشکیل داد و هیچ حمایتی نمی کند. با گران شدن باتری سمعک پس از تحریم ها تهیه این باتری ها به معضل بزرگ ناشنوایان تبدیل شد.
بیمه سلامت ناشنوایان برای آینده موثر نیست از طرفی هزینه های درمان مانند دندانپزشکی و فیزیوتراپی با خانواده است.
برهانی (با صدایی لرزان و بغضی عمیق گفت): بهزیستی حتی برای دلخوشی بچه های ناشنوا، یک سمعک رایگان نمی دهد. به خاطر اینکه کار مناسبی پیدا نمی کنم، هیچ وقت پول کافی ندارم.
اطرافیان با بی محلی ها و نادیده گرفتن ها خیلی اذیتم می کنند. گلایه کردن به خدا فایده ای ندارد وقتی مردم توهین می کنند.
حیدری: ارتباط بچه های ناشنوا با دیگران باید از سنین کم باشد. این ارتباط کمک بزرگی به توانمندی ناشنوایان و پیشگیری از افسردگی و سرخوردگی بچه ها می کند.
مهناز میراج: خیران ناشنوایان را برای حمایت انتخاب نمی کنند. دیده نشدن و حمایت نکردن این بچه ها افسردگی، سرخوردگی، عدم اعتماد به نفس و انزوا را به دنبال دارد.
خیران با تاسیس کارگاه و به کارگیری ناشنوایان و کم شنوایان به عنوان نیروهای تولیدی کمک بزرگی به حل مشکل اشتغال و توانمندی این افراد دارند.
حضور یک مددکار در بهزیستی آن هم بدون هیچ ارتباطی با ناشنوایان و کم شنوایان فایده ندارد. جمعی از مددکاران با تاسیس گروه های مختلف باید در راستای کمک به ازدواج و اشتغال این افراد عمل کنند.
ناشنوایان را حذف نکنیم
ناشنوایان به دلیل محرومیت از شنوایی، ارتباط کم رنگ تری با محیط پیرامون دارند و این امر سبب کوچک شدن دایره لغات آنان می شود و نیاز به صبر و تحمل در ارتباط با این افراد است.
از طرفی به دلیل دور کردن این افراد از جامعه در سنین پایین، هیچ گونه آشنایی با نحوه زندگی، توانمندی ها و تفاوت های آنها و شیوه درست ارتباط با افراد ناشنوا و کم شنوا وجود ندارد.
ایجاد ارتباط از سنین کم با بچه های دارای محدودیت مانند ناشنوایان، کم شنوایان و معلولان جسمی و حرکتی، در مدرسه و محل های بازی، به توانمندی و حضور موثر این افراد در آینده کمک می کند.
بی حوصلگی در ارتباط با ناشنوایان برخواسته از حذف این افراد در جامعه است. به همان اندازه که ارتباط با کودکان یا سالمندان عادی و راحت است، ارتباط با گروه های خاص جامعه نیز با آموزش، توجه و حضور در کنارشان، رقم می خورد./
نظر شما