اوتیسم یا درخودماندگی، گونه‌ای اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می‌کند و علت اصلی آن هنوز ناشناخته است.
به گزارش روز سه شنبه گروه علم و آموزش ایرنا از خبرگزاری یونایتدپرس، داده های یک مطالعه جدید که توسط محققان مرکز پزشکی دانشگاه تگزاس روی موش ها انجام شد، نشان می دهد موش هایی که در اوایل دوره زندگی خود با داروی راپامایسین درمان شدند، علائمی از ابتلا به اوتیسم نداشتند.
به گفته محققان، این دارو آنتی بیوتیکی که با نام تجاری Sirolimus فروخته می‌شود با مسدود کردن سیگنال‌های mTOR یک مسیر در مغز و سیستم عصبی مرکزی که در رشد و تکامل سلولی نقش دارد، فعالیت می‌کند.
آنها گفتند که سیگنال‌های غیرطبیعی در این مسیر در افراد و حیوانات مبتلا به «کمپلکس توبروس اسکلروزیس»، یک اختلال عصبی رشدی که ارتباط نزدیکی با اختلال طیف اوتیسم دارد، پیدا شده است.
به گفته محققان، درمان این اختلال در دوره‌های حساس رشد کودک می‌تواند از بروز علائم اوتیسم جلوگیری کند.
آنها افزودند: از آنجایی که کمپلکس توبروس اسکلروزیس بیشتر در انسان تشخیص داده می شود، تعریف این دوره های بحرانی ممکن است فرصتی برای جلوگیری از بروز رفتارهای اوتیسم فراهم کند.
محققان یادآور شدند: پس از چهار هفته درمان که از هفته اول زندگی شروع شده بود، موش‌ها رفتارهای اجتماعی طبیعی و فعالیت طبیعی سلول‌های مغزی را نشان دادند و این روند طبیعی حتی پس از چهار هفته که تحت درمان قرار نگرفتند، ادامه داشت.
در یک مطالعه جداگانه که هفته گذشته در مجله Genome Biology منتشر شد، محققان در جفت نوزادانی که بعداً به اوتیسم مبتلا می شدند، یک جهش ژنتیکی شناسایی کردند.
تحقیقات آنها همچنین بروز این ژن جهش یافته را با استفاده از ویتامین در اوایل دوران بارداری مادر و سطح اکسیژن جفت مرتبط می کند؛ این موضوع نشان می دهد که اقدامات انجام شده در اوایل رشد جنین یا نوزاد می تواند به پیشگیری از این اختلال کمک کند. جفت با تنظیم اکسیژن و متابولیسم و تامین هورمون های حیاتی و سلول های مغزی از رشد جنین در رحم حمایت می کند.
مشروح این مطالعه در مجله JNeurosci منتشر شده است.
نظر شما