سینمای دهه ۹۰ ایران از فقر سوژه رنج می‌برد

به گزارش خبرنگار سینمایی ایرنا، نشست تخصصی «انسان شناسی و سینمای نمادین» با حضور، محمد عارف دانشیار گروه هنر دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، مهناز رونقی استادیار گروه ارتباطات و مدیرگروه مطالعات فرهنگی و رسانه و رامتین شهبازی معاون دانشکده هنر دانشگاه سوره در دانشگاه علوم اجتماعی، ارتباطات و رسانه دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز برگزار شد.

رامتین شهبازی از سینمای دهه ۹۰ ایران گفت که در این دهه سینما از فقر سوژه در رنج است. سوژه در این گفتار دقیقا همان چیزی که دکارت از سویی و از سوی دیگر مورد نظر کانت است. برخی این سوژگی را مترادف با کنش می دانند.

معاون دانشکده هنر دانشگاه سوره افزود: شاید بسیار اندک بوده اند سینماگرانی همچون اصغر فرهادی، شهرام مکری، مجید برزگر و دیگر فیلمسازانی از این دست که به خلق سوژه نایل آیند.

وی ادامه داد: برای نمونه جهان سوژگی که مکری و فرهادی می سازند لزوما با حرکت رو به جلو کامل نمی‌شوند آنها بسیاری اوقات در لابیرنت های جهانی خود گیر افتاده و از حرکت باز می ایستند و اتفاقا همین عدم حرکت ایشان را تبدیل به سوژه عقیم می کند و آنها را در وضعیت نمادین قرار می دهد.

باید به جنبه های انسان شناختی سینما توجه بیشتری کرد

مهناز رونقی نیز گفت: باید به جنبه‌های انسان شناختی سینما توجه بیشتری کرد. سینمای بدنه دهه‌های اخیر ما فقط به ژانر رئالیسم سیاه پرداخته است. این تصویر که از جامعه ما ارائه می شود، تصویر مناسبی نیست. باید به سینمایی بیندیشیم که سعی در کاهش رنج انسان داشته باشد و این چنین است که سینمای مستند و سینمای تجربی در حوزه فرهنگ اهمیت می‌یابد.

پرویز کیمیاوی در فیلم پ مثل پلیکان مستندی داستانی ساخت که استعاری و نمادین بود. انسان و بازگشت به اصل آدمی درونمایه اثر است. فیلم باغ سنگی این کارگردان نیز نشان از نگاهی خاص به سرگذشت انسان است

رونقی در ادامه گفت: آنتروپولوژی (Anthropology) مطالعه ابعاد وجودی انسان است که در حوزه فرهنگ مطالعه‌ای در حوزه فرایند درون فرهنگی فولکلور، آداب و رسوم، افسانه ها و اسطوره ها را دارد که فیلم های بهمن و بهرام ارک مثل حیوان و پوست در همین راستا هستند.

عباس کیارستمی و پرویز کیمیاوی فیلمسارانی با دغدغه انسانی هستند

در ادامه نشست محمد عارف استاد دانشکده هنر دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکز خاطرنشان کرد: لایه‌های پنهان اساطیری در سینمای ما گم شده است و ما باید بتوانیم زبان مشترک جهانی پیدا کنیم. آنتروپولوژی منطقه ای نیست. مرز میان آنتروپولوژی و فولکلور بسیار باریک است.

عباس کیارستمی و پرویز کیمیاوی فیلمسارانی با دغدغه انسانی هستند. سینمای انسان شناسانه پیرنگ را قوی تر کرده است. باید توجه کنیم که هر اثر هنری هر چقدر ژرفا داشته باشد عموم مردم از درک آن عاجز می مانند

استاد دانشکده هنر افزود: مطالعات اجتماعی به زبان جهانی در سینما نرسیده است و سینمای آنتروپولوژی را سینمایی آهسته می‌نامند اما این سینما خالق محور است.